This brochure is a summary of an event that happened in february 2025: “Administrative Detention: Apartheid Prison Systems in Palestine and Greece“, organized by the Assembly Against Detention Centres, 6 March 2025 in Athens.
Τα ελληνικά βρίσκονται κάτω από τα αγγλικά
Une traduction en français est disponible ici : https://bruxelles-panthere.thefreecat.org/?p=6412
spraypaint outside of the prison at Petrou Ralli, Athens
The intention and motivation for the event stems from the approach of a more comprehensive political analysis around prisons, migrant incarceration and oppressive continuities of the Israeli occupation, Greece and the EU. However, we do not want to directly compare the situation in Palestine and Greece, our goal is rather to connect the two geographies through their prisons and use of administrative detention. We also want to state clearly that Greece is fully complicit in the ongoing genocide on Gaza and the settler-colonialism in Palestine which can be seen through numerous military, political and economic ties and collaboration.
Administrative detention, a form of non-judicial imprisonment and separate from the criminal system, enables governments to incarcerate whole categories of people, indefinitely or without a release date in unregulated conditions. Those imprisoned are political targets of government policies that aim to de-humanise and scapegoat a population, whether they are Palestinians or migrants.
Overcrowding, substandard conditions and violence are used both as punishment and as a deterrent. However, in reality this is meaning- less because the empowered police or army manipulates and exploits the power of stop and search and can easily and without evidence or reason detain anyone. On the contrary, it is almost impossible for the individual, once incarcerated, to use legal means to gain freedom, because lawyers and legal pathways are obstructed and appeals against detention are easily denied due to a lack of legal oversight.
Administrative detention was, and is, a powerful tool of colonialism and fundamental to the creation and character of the Israeli settler colonial society. It is a punitive measure which has been used against Palestinians both in the territories occupied in 1967 and in historic Palestine (the land colonised by Israel in 1948) and has its roots in British Law during the British Mandate of Palestine, showing its (settler-) colonial roots and continuities.
In Greece, as well as across Europe, non-European and racialized people are detained in detention prisons (so-called Pre-Removal Detention Centres – PRDCs) solely because of their migration status. Within administrative detention, detainees have no definite release date and often have no information on their own cases. Detention prisons supposedly function to facilitate deportation, but, in reality, they act to expand the capacities of prisons.
In Palestine the system of apartheid is clear: occupation of land, control of bodies and movement through military means, segregation of the legal system, control of access to water, food and fuel and the restriction of life based on identity and official documents. In Greece we argue that an apartheid system has also been enforced although we don’t attempt to equalize the situation with Palestine, but instead point to the similar systemic apartheid practices of successive Greek governments towards those claiming asylum.
This is clear in the difficulties in accessing and renewing ID documents and the emphasis on the ‘legalisation’ of a person which impacts and controls every element of life: access to healthcare, housing, employment and education. It is also obvious in the continuation, expansion and securitisation of substandard camps as the only housing option.
Such things control the movement and bodies of people in Greece creating segregation, barriers, limitations and a 2-tier society. The prison system and administrative detention are fundamental in maintaining control and fear which is re-enforced on a daily basis by police harassment and ID checks.
Apartheid and segregation are clearly demonstrated in a nation-state’s legal system and it’s prisons. In Palestine administrative detention and military courts are tools that aggravate the denial of legal rights, the use of physical violence and mental torture. In Greece, prison conditions, lack of legal support and psychological trauma due to unknown release dates justify the continuation of administrative detention as a method of control on those claiming asylum. In both places such ‘legal’ systems of abuse could only be tolerated by a certain percentage of the population, those with ‘Israeli’ or ‘Greek’ citizenship would never accept such treatment.
The interventions by lawyers and ex-prisoners from Palestine and Greece, will be centered about the legal and political realities and implications of administrative detention, the horrific conditions and ways to struggle and resist administrative detention and prisons from inside and outside.
We call for a greater recognition and understanding of administrative detention as a discrete form of imprisonment with a particular position in the structure of „liberal democracies“.
We call for solidarity with people that are in administrative detention, and for support for their struggle against this system, which we relate also to the violent practice of prisons generally.
Abolish all detention centers!
Fire to the prisons!
Freedom for Palestine – Stop the genocide, end the occupation!
Free them all!
The Legal Frame of Administrative Detention in Greece: Speech by Maria, a lawyer and comrade working in Greece.
I started taking on cases of administrative detainees in mid-2021, when I met the House for Empowerment & Emancipation and participated in its actions and visits to the women‘s department of the Amygdaleza Detention Center. Since the collective operates horizon- tally, without using „experts“, I did not meet the detainees simply as a lawyer. By listening to their stories and their requests – and through discussions with other comrades – I also gained some more practical knowledge. Thus, from the position I have today, I would like to explain the legal regime governing administrative detention in Greece in a way that makes it easier for all of us to understand – so it can actually be used as a tool in our common struggles, regardless of whet- her we are local or a migrant and whether we have legal status or not.
Administrative detention is ordered by a decision of the police director in cases where migrants are supposedly suspected of absconding or endangering public order or avoiding or obstructing the preparation of their departure. If no objections to this decision are raised within 48 hours, a deportation order is issued and detention is extended until the deportation is completed. Detention may not exceed 18 months. Detainees must be informed of the content of the detention decision, as well as of any other document, in their own language or in a language they are deemed to understand. In practice, this is often not respected, but it is difficult to prove that the police have breached this obligation. If objections before the police director are not raised in time or are rejected, they may be brought before the competent administrative court of first instance. The decision issued is not subject to appeal but may be revoked if new grounds for objections arise.
Although, as mentioned above, objections to detention before the police director must be made within 48 hours, in Athens they are in practice accepted at any time. The claim that a person is suspected of absconding may be justified by several reasons, including the lack of a fixed address of residence and means of subsistence, as well as the lack of an identification document. The lack of an address can be resolved by presenting a house contract or, if none exists, a hosting declaration. The declaration should be made by a person who has a rental contract (or owns a property) and is legally residing in the country, as his/her signature on the declaration must be certified as genuine. The existence of means of subsistence can be proven by any previous employment contracts and/or tax returns. If these do not exist, a declaration (e.g. from a relative or the person making the declaration of accommodation) can be made to cover the prisoner‘s living expenses. The lack of an identity document is usually solved by presenting an original passport. However, it is often best not to present a valid passport to the police as, if the objections are rejected, having a passport in the hands of the police will make deportation much easier. It is advisable to present the original expired one, if available. If objections are raised in the Administrative Court of First Instance, the original passport doesn‘t need to be presented – a certified copy is sufficient. Although it is accepted that the asylum seeker‘s card is also an identification document, the police usually require a passport.
A person‘s ‚risk to public order‘ is justified by criminal convictions with a sentence of more than one year. Often police decisions do not sufficiently establish the risk to public order (e.g. they do not mention specific decisions or may even refer to acts for which an acquittal has been issued!). Therefore, it is advisable in these cases for a lawyer to investigate the alleged prosecution in the prosecution office.
Objections to detention orders may also include evidence that detention conditions and the detainee‘s personal situation make detention a particularly harsh measure – for example, when a detainee has health problems. It is important to note that medical care is almost non-existent in Amygdaleza Detention Center, as there is only a doctor once a week. There is no provision for detained substance abusers. In the Taurus Detention Center (Petrou Ralli), a therapist from the Okana visits once a week. The tragic shortcomings of detention centers are unknown to most people, so that the detainees become invisible. It is therefore very important that these deplorable conditions are denounced as much as possible, to make the prisoners‘ voices heard.
During detention and in view of deportation, family life and the best interests of the child should be considered. Detention is often lifted, and deportation postponed, if the detainee has family members in the country. The detention of minors is contrary to Greek legislation, the Convention on the Rights of the Child and EU legislation. Recently, families with minors have been detained at the Amygdaleza Detention Center under the pretext of a lack of stable residence, but this criterion is arbitrary and is not mentioned anywhere in the detention decisions.
The detention of asylum seekers is illegal. However, this rule may be waived in cases where the identity of the applicant needs to be established, where there are ‚reasonable grounds‘ for believing that the application has been made to prevent or delay deportation and where there is a risk to public order. In the last year there has been a major problem of a shortage of interpreters, resulting in delays in the examination of asylum applications and consequently in prolonged detention.
Migrants in administrative detention are not provided with legal assistance by the state, except for asylum seekers. Even then, communication with lawyers is often difficult. Whether or not there is a lawyer available, it is important to have a basic knowledge of the legal procedures, so that we can find ways to use the tools of the system against it, alongside all our other actions, until the total destruction of detention centers.
Q: How many Palestinians are detained in administrative detention in Greece?
A: There is published data about administrative detention. According to the data, in the first half of 2024 there were around 600 people from Palestine out of 12700 total people in administrative detention.
Q: Do the detainees have rejected asylum procedures, or what is the situation?
A: You can have an active asylum process and still be detained, at least until they check exactly your identity. And most of the time, the process is very arbitrary.
Two people we had contact a while ago in Korinthos detention center were found in a shipwreck. They were put directly into detention and denied the right to asylum. This is a strategy: taking people directly from the border and detaining them to prevent them from taking asylum.
There is the devilish practice of cops around Victoria, where a lot of migrants arrive searching for the “UN-Office”. Cops just take them to detention prisons. At this time, they don‘t have a phone/sim card or contacts to reach out to. The cops keep them there as long as they can, then, if they manage to start the asylum process, the asylum is rejected, and they can again be kept in detention.
If you try to struggle against unlawful detention in the detention prisons, they just make it a lawful detention by rejecting your asylum claim, and then detaining you again.
Q: Question about medical care that people receive, with only 1 doc- tor, one visit per week,which is not enough, especially for the question of substance use.
A: From what I have seen there are both court decisions that turn a blind eye to the health situation and court decisions that mention it, but none go as far as changing the situation. When it is mentioned, it‘s more about the health situation of the detainee and less about the objective health issues in the detention center.
The detention center often denies access to medicine and when we try to give medicine through visits, they also often deny it.
Even when people have been taken to doctor, the doctor often just rudely tells them to go away again.
map of prison facilities in Palestine
The Legal Frame of Administrative Detention in Palestine:
Speech by a Palestinian human rights lawyer with experience of more than 28 years working on human rights in the occupied Palestinian territories with special focus on the Palestinian prisoners and military court system.
Good evening and thank you for inviting me tonight to share the work that we are doing against administrative detention. The laws are based on British regulations from 1945. They used these regulations until the 1970s, mostly against Palestinians. After the occupation in 1967 they started to use the military orders, before they used a legal frameworks. The military officers in the occupied territories can arrest just about anyone, only based on “secret information”, for between 1 and 6 months. This can be extended indefinitely. Some people spend 5, some 8 years in detention. In the first intifada one detainee spent 8 years in continuous detention. They use administrative detention against anyone – children, activists, students. They don’t need to prove anything in front of the court. There are just secret files shown; even the lawyers cannot see them in the court. So, we need to defend people blindly. Then the judge decides if they cancel the order or confirm the administrative detention order as it has been issued by the military. The Ministry of defense/ security grants the authority to other officers to issue administrative detentions.
In 2002, there was a new law dealing with foreigners – meaning not-Israelis – which is similar to administrative detention but not limited to 6 months. In 2005, Israel withdraw from Gaza. Since then, they deal with Gazans as people from ‘not occupied territory’. So, for example, after the genocide in October 2023 they arrested thousands of Palestinians in Gaza based on secret information. This information has to be reviewed by a court every six months.
In the last years, they have arrested thousands of people in Gaza: women, children, sick people, and doctors who are being held in administrative detention with arbitrary reasons. They never disclosed the exact number but last September 2024 the state said that they have 3400 people arrested under that law. But we estimate that they arrested much more than this number.
In the exchange they have already released 1000 people, but we estimate that they have at least 10.000 more detained.
Before October 2023, 1200 people were detained in the Westbank. After October 7, they arrested thousands of people. There are 3400 detainees today from Jordan and the Westbank. This includes more than 100 children, who were also arrested because of secret information, without providing them with any
information.
Administrative detention is the worst. It’s a kind of torture, because neither the detainee nor the family knows how long the detainee will stay inside. For example, sometimes, on the last day before the ex- tension of the detention order, the detainee will not be informed until late into the evening, making them believe that they have been set free, only to be informed that it has been prolonged again.
The detainees have initiated a lot of activism against detention: boycotts of procedures, disobedience of orders, refusals to stand, refusals of meals, and hunger strikes. The strongest of these are hunger strikes, of which there are two types. Firstly, there are collective hunger strikes where all the detainees are striking.
This happened in 2014, where administrative detainees went on strike for 9 weeks. But it then stopped because in the middle of the hunger strike, security activity happened in the Westbank and Israel attacked Gaza in July killing a lot of civilians. So, the detainees said to stop the hunger strike. The original goal of the hunger strike was to limit the use of administrative detention to very serious instances and to limit it for one year.
Starting from 2011, there have been individual detainees that initiated their own hunger strikes. Khader did a 66 day-long hunger strike, which was the longest individual hunger strike in Palestinian resistance history in 2012. He was successful and was released. He was then detained multiple times again, going on hunger strike every time. He went on hunger strike five times, but on the 6th hunger strike he was charged for leading and inciting violence in prison. And the last time, they left him to die. On 1 May 2023, after 87 days of hunger strike, he collapsed and unfortunately we lost him.
Several other individuals did a hunger strike, 120 days of hunger strike. Some of them received vitamins at some point, but Khader always refused them. Currently, administrative detainees cannot do hunger strikes, even though the number of detainees is the largest ever – even compared to the first intifada. But the political decision is so difficult, because all Palestinians and supporters are focused on the genocide. The military is using this and increasing and arresting more people. 2 days ago, they decided on several months of detention for a 14-year-old child.
Of course, administrative detainees are held in the same prisons as the other Palestinian prisoners. The majority of detention prions are in occupied Palestinian land. The conditions are very difficult, with security forces raiding the rooms, physically attacking detainees, confiscating all clothes, property and food, and cancelling all family visits.
The Red cross is also not allowed to visit. And they closed all health clinics inside the prisons. This creates a lot of problems, especially for prisoners with health issues. Just yesterday, another Palestinian detainee died due to health neglect and 62 died during 2024.
One person died last year who was cancer patient: people were aware of his condition and they still refused to let him go outside and die with his family around him. Since 2015, every detainee that dies in- side the prison is kept inside the prison, and they refuse to give the bodies to the families
Q: Can you tell us more on the continuity regardless of governmental change related to administrative detention?
A: For sure for us as Palestinians there is no difference between the governments. For the laws that are relevant for imprisonment it makes no difference what government is ruling. Even in front of the Israeli high court, this justice system doesn’t offer any justice to the Palestinians, not on the settlements, not on the targeting by settlers.
The high court was always making the occupation, making these crimes, legal and institutionalized. Especially on the prisoners issues the numbers of administrative detainees increased after the Oslo agreement and they detained a lot of people opposing the agreements. It was never about who is in government, but it was always used to oppress the people.
During the first intifada, during the Oslo agreement period, during the 2nd intifada, they always arrested and attacked the Palestinian villages and cities arresting hundreds of people. And we always had 1000, 2000 people detained. Immediately after the break of the 2nd intifada the number went higher and higher till reaching 12.000 people in detention. And since then, the number has always been this high. And there is the anti-terror law, which was issued in 2016, it was confirmed by the majority of all the political parties, which all agree on the racist laws which target Palestinians, and especially Palestinian citizens of the state of Israel which become citizens of 2nd or 3rd class.
Q: How is the situation with the lawyers, how accessible is it to
visit their clients, can they take cases. Do they receive any threats by taking these cases. In Iran what is happening is that when a lawyer is defending political prisoners the lawyer is the next person to end up in jail?
A: It’s a bit different but also in occupied Palestine the lawyers face a lot of restrictions. They can ban the lawyer for two months from meeting the detainee, and you cannot appeal against it successfully.
In this war they made the 2 months to 6 months. We were not all- owed to meet the detainees for 6 months. In the first 3 months no visit at all
was allowed inside the prison. Now it’s again possible to visit but under heavy restrictions. You can only visit 5-7 people in a month. You can
sometimes only speak for 5 or 7 minutes, even if 40 minutes should be allowed.
You are not allowed to bring any notes in Arabic. This month they prevented 17 lawyers from visiting, claiming that these lawyers were trying to bring messages from the families to the detainees. And of course, also some lawyers have been arrested under claims of destroying evidence or supporting terrorism, so yes, lawyers can be targeted as detainees as well.
demonstration for palestinian prisoners in Palestine
Activist and Ex-Detainee in Occupied Palestine:
Speech by Hadeel – a Palestinian activist and ex-prisoner who was held in administrative detention by the Israeli occupation forces and was released during one of the latest prisoner exchange deal.
I’m currently free from prison. From the prisoners’ perspective, they will just tell you whatever you say, you will be under administrative detention. On the crossing border between Palestine and Jordan I was stopped by Zionists. They didn’t ask anything, they didn’t do anything, they just said you’re under arrest. They took me to a prison completely isolated from the world for 8 days. After, they took me to an interrogation center and there they told me that I’m under ad- ministrative detention, but the file is kept secret. And there is not- hing to speak about. After 22 days of imprisonment, they took me to court. And I got the order for 6 months of detention. After the first 6 months ended, on my last day, they told me that I might be able to go home. I got ready but nobody came, the wards said that while they didn’t renew my order, there is also no news yet. The next day I said to the guard that I received no new order, why am I still in prison?
And then I got the news that I have a new order for 4 months. Lu- ckily, I only had to spend 2 more months then the prisoner exchange came, and I was freed.
After October 7, prisons were the first thing that was attacked. What they did here is that they made the prisoners fully isolated from the world. So that the prisoners did not know what was going on in Pa- lestine and around the world. For the first months they were denying lawyer visits, they were denying everything. Only after 5 to 6 months was it again possible to get visited by a lawyer, and these lawyers were the only way to reach out to the outside world.
I would always be isolated for 2 months, only every 2 months a lawyer was allowed to visit me, and I could hear news from my family.
The conditions are horrible, the prison is very old, and the humidity is crazy, because it close to the sea, but we could see only fences. The second method of torture they use is the starvation regime. They star- ve us in a systematic way. They give you food to keep you from dying, but you are never full. I lost 22kg
We had no health care at all, we were denied visits to the doctors. Also, people with cancer were not treated. We had to fight for ever- ything, we were only allowed to go to shower for one hour out of 24 hours. And in this one hour we had to manage 22 people for everyone to shower.
We were continuously beaten, we were dragged, we were all the time strip searched. All the time the rooms were locked, and then they would invade the cells at any time, throwing teargas and starting to beat people. For visits from lawyers and for court dates we were al- ways handcuffed. There was a systematic torturing of prisoners. Most of the women prisoners were mothers, activists, students, grandmot- hers. The situation was almost impossible [to be], it was unbearable. The only thing that kept us strong was to have each other. All this was trying to break us. I cannot say that we were strong all the time, because of the torture. But Palestinian prisoners have always been the first defende line of the Palestinian cause, and death was never able to take this away. The Zionists do this to break the resistance, but they also know that the Palestinian resistance keeps due to the Palestinian detainees.
The judge is my enemy; the institutions of law I’m held inside are the ones of the enemy, just made for holding prisoner Palestinians. We are stronger because we understand who we are, why we are there and we understand that it’s a fight for life, for a free Palestine. You are fighting for resistance, not just to get free. This is obvious. Gaza showed to the world the two faces of Zionism and US-Imperialism. Just in the last days 70.000 people were displaced in the Westbank. The prisoners fight, our fight is a fight for resistance that needs to be continued. And we face these conditions, this brutality and violence on a daily basis.
The only way to organize and to resist, it to not stop.
US and western governments have imposed violence on the move- ment of Palestine, they are beating people on the street, at US univer- sities or on the streets of Europe. We are facing the same enemy, the same brutality. And the only way to fight this, to dismantle this sys- tem, is by fighting together against this system of imperialism.
Thank you.
Q: We knew that the exchange deal has liberated a lot of Palestinians but also a lot of Palestinians have been rearrested in the last days
A: Only 3 of the ones of this exchange were rearrested. They all took us to another interrogation session after the exchange, threatened us to not talk to anyone, to not talk to media. And they want to exile Palestinians from Jerusalem, to take their Jerusalem identity away from them.
Q: Are there ways that prisoners, that women in the prison, were organizing inside the prison?
A: Organizing is denied at the moment, they are trying to create a situation of instability in the prison. We were facing new rules and new orders every day, so that we are not able to organize against it. 62 prisoners were killed in Zionist prisons since October 7th. But there is collective understanding and support between the prisoners. But there is no actual organizing, because it is denied, and it would cause harm to the prisoners, it would be very hard. For example, one time we collectively refused to eat our meals. In the morning, we were all handcuffed in the yard; all our clothes were taken away, everything in our rooms was taken away, and we had to fight to get back food mate- rials like a plate and a fork. And, I forgot to mention that, we did not have hairbrushes, so we needed to brush our hairs with forks. Nor- mally organizing would make it easier to fight for these things, but with this instability it’s difficult. And the price you pay for organizing inside the prison is very high, at least these days.
Q: How was the day of the release? How was it meeting your family and friends again?
A: We did not know that we were released, that the deal had become reality. The day before the release at 1pm they told us to get ready be- cause we were going home. We didn’t need to do anything because we only had the clothes that we were wearing. But we also got the information that 10 people will be kept inside. The release procedure was very brutal, we were dragged, we were put in cage, they showed us pictures of the destruction they did in Yemen and in Gaza. They beat us so hard that day and locked us in very small cells. We did not understand that we were released until we crossed the prion gate. Then we understood, when seeing the Palestinians outside. It was then a happy feeling but there remained also the sorrow about knowing of the other 10 women prisoners staying inside the prison.
map of Amygdaleza detention center near Athens
Intervention by an Ex-Detainee in Greece:
Speech by Amin, who was detained in multiple detention centers in Greece.
I was arrested in Greece two times. The first time I was in Allodapon It was the worst situation in my life, it was very hard. They take everything, and also your phone, so you cannot contact your family. They force you to buy a sim card, and they make you buy food from the cops. I did not manage to get a phone card, so I spent 6 months with no one knowing about me in prison, not my family, not my friends. (And the cops separate Arab people, so I was alone with 10 Pakistani people, with whom I cannot speak the same language).
The next time, 5 years had passed. I came back from work and wanted to take the train to Malakasa. A civil cop took me by my wrist, asked for ID, took me to Allodapon and then directly to Amygdaleza. They isolated me for one week and put me with the Moroccan people there. It’s separated between nationalities.There I passed three months, and in these three months, I made a circle of friends and found support from the outside, found people who supported me and who got me a lawyer, and found me psychological support.
They then took me to Serres, and then to Drama/Paranesti where it is super hard. It’s a military place and you cannot have a phone with you. Also, they take your camera off the phone [They destroy the camera of the phone]. In Drama they put 10 caravans together and isolate them by a metal fence. They have a lot of cameras. And they close your rooms – you can only go out from 8 in the morning to 8 in the evening. I have a lot of anger and do not know how to express it.
The first time that I was arrested it was much harder than the second time, because I didn’t know about the situation, I had recently arrived in the city. The second time I had this support from the outside, mentally and psychologically.
In Amygdaleza, we had no air conditioning, everything was broken, you don’t have water and you need to buy water. This is the same in Drama. The food is shit and people cook by themselves.
In Drama you don’t have the right to cook by yourself: they give you food and you need to buy it.***
Most of the prisoners are in a horrible mental situation. The main need is to have support from outside for this. Also, the prisoners felt the most supported when they started the hunger strike and there were then actions on the street connecting it to the hunger strike.
To see that there are really people on the outside understanding and connecting to the prisoners and supporting them.
Part of the struggle of the prisoners is the psychological struggle that you think all the time about when you are going to get deported and when you are going to be freed.
***note from the Assembly ADC: Now, People are not allowed anymore to cook themselves in Amygdaleza
Q: What other ways of support are there to be in solidarity with people on the inside?
A: Mental support is needed. Apart from this also legal support. Especially for people who have been released, they are broken and have nothing to depend on. There is the need for organizations and movements to work on the legal part of ex-prisoners who just got out.
Most of the time, after prisoners get out, they get a paper that they are supposed to leave the country after 25 days. With this paper you either leave the country or you need to appeal to a court against it. That’s why the legal support is needed.
My situation was good, I found friends from Zizania who supported me and gave me a house till I found work. But still until now I have one leg in liberty and one leg in jail. The possibility of being imprisoned again is there.
It’s every time in this country. I have a problem with cops, I go into jail, then come out, then rebuild myself, then go again into jail. The bureaucratic process is very slow. And there is the problem of language. And it makes you feel like the victim, but us and me, we are not victims. I was and will always be fighting for my freedom. Thank you for your support but you should not look at me as victim. I made a choice to go to Europe. People said in Europe you have cars, you have work…. So, we made the choice to go to Europe knowing what we risk.
Now I have the big problem that the company who made me a con- tract is using me. I work more than 8 hours; the boss knows your situation and uses you to the maximum. And I cannot change work because I would lose my paper. And even with the paper I have, some fascist or racist cop can put me to Amygdaleza. It’s just a situation of waiting.
Abolish all detention centers!
Fire to the prisons!
Freedom for Palestine – Stop the genocide, end the occupation!
Free them all!
Διοικητική κράτηση: Απαρτχάιντ συστήματα φυλακών σε Παλαιστίνη και Ελλάδα
Αυτή η μπροσούρα αποτελεί περίληψη της εκδήλωσης
„Διοικητική κράτηση: Απαρτχάιντ συστήματα φυλακών σε Παλαιστίνη και Ελλάδα“, που διοργάνωσε η Συνέλευση ενάντια στα Κέντρα Κράτησης στις 6 Μαρτίου 2025 στην Αθήνα.
Η πρόθεση και το κίνητρο για την εκδήλωση πηγάζει από την προσέγγιση μιας πιο ολοκληρωμένης πολιτικής ανάλυσης γύρω από τις φυλακές, τον εγκλεισμό μεταναστ(ρι)ών και τις καταπιεστικές συνέχειες της ισραηλινής κατοχής, της Ελλάδας και της ΕΕ. Ωστόσο, δεν θέλουμε να συγκρίνουμε άμεσα την κατάσταση στην Παλαιστίνη και την Ελλάδα, στόχος μας είναι μάλλον να συνδέσουμε τις δύο γεωγραφίες μέσω των φυλακών τους και της χρήσης της διοικητικής κράτησης. Θέλουμε επίσης να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα είναι πλήρως συνυπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα και την εποικιστική αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη, η οποία μπορεί να φανεί μέσα από πολυάριθμους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς και συνεργασία.
Η διοικητική κράτηση, μια μορφή μη δικαστικής φυλάκισης και ξεχωριστή από το ποινικό σύστημα, επιτρέπει στις κυβερνήσεις να φυλακίζουν ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων, επ‘ αόριστον ή χωρίς ημερομηνία αποφυλάκισης σε ανεξέλεγκτες συνθήκες. Οι φυλακισμένοι αποτελούν πολιτικούς στόχους κυβερνητικών πολιτικών που αποσκοπούν στην απο-ανθρωποποίηση και την
καθιέρωση ενός πληθυσμού ως αποδιοπομπαίο τράγο, είτε πρόκειται για Παλαιστίνιους/ες είτε για μετανάστ(ρι)ες. Οι υπερσυνωστισμένες φυλακές, οι υποβαθμισμένες συνθήκες και η βία χρησιμοποιούνται τόσο ως τιμωρία όσο και ως αποτρεπτικό μέσο. Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό είναι άσκοπο, επειδή η εξουσιοδοτημένη αστυνομία ή ο στρατός χειραγωγεί και εκμεταλλεύεται την εξουσία του stop and search (σταματημός και έλεγχος) και μπορεί εύκολα και χωρίς στοιχεία ή λόγο να κρατήσει οποιοδήποτε. Αντίθετα, είναι σχεδόν αδύνατο για ένα άτομο, αφού φυλακιστεί, να χρησιμοποιήσει νομικά μέσα για να κερδίσει την ελευθερία του, επειδή οι δικηγόροι και οι νομικές οδοί παρεμποδίζονται και οι προσφυγές κατά της κράτησης απορρίπτονται εύκολα λόγω έλλειψης νομικής εποπτείας.
Η διοικητική κράτηση ήταν και είναι ένα ισχυρό εργαλείο της αποικιοκρατίας, το οποίο είναι θεμελιώδες για τη δημιουργία και τον χαρακτήρα της ισραηλινής εποικιστικής αποικιοκρατικής κοινωνίας. Είναι ένα τιμωρητικό μέτρο που έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον Παλαιστινίων τόσο στα κατεχόμενα εδάφη το 1967 όσο και στην ιστορική Παλαιστίνη (τα εδάφη που αποικίστηκαν από το Ισραήλ το 1948) και έχει τις ρίζες του στο βρετανικό δίκαιο κατά τη διάρκεια της βρετανικής εντολής της Παλαιστίνης, δείχνοντας τις (εποικιστικές) αποικιακές ρίζες και συνέχειές του.
Στην Ελλάδα, καθώς και σε ολόκληρη την Ευρώπη, μη-Ευρωπαία και φυλετικοποιημένα άτομα κρατούνται σε διοικητικές φυλακές (τα λεγόμενα Προαναχωρησιακά Κέντρα Κράτησης – ΠΡΟΚΕΚΑ) αποκλειστικά και μόνο λόγω της μεταναστευτικής τους ιδιότητας.
Στο πλαίσιο της διοικητικής κράτησης, οι κρατούμενοι/ες δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία αποφυλάκισης και συχνά δεν έχουν καμία πληροφορία για τις δικές τους υποθέσεις. Οι διοικητικές φυλακές υποτίθεται ότι λειτουργούν για να διευκολύνουν την απέλαση, αλλά, στην πραγματικότητα, λειτουργούν για να διευρύνουν τις δυνατότητες της φυλάκισης.
Στην Παλαιστίνη το σύστημα του απαρτχάιντ είναι σαφές: κατοχή γης, έλεγχος των σωμάτων και των μετακινήσεων με στρατιωτικά μέσα, νομικός-συστημικός διαχωρισμός, έλεγχος της πρόσβασης σε νερό, τρόφιμα και καύσιμα και περιορισμός της ζωής με βάση την ταυτότητα και τα επίσημα έγγραφα.
Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι έχει επίσης επιβληθεί ένα σύστημα απαρτχάιντ, αν και δεν προσπαθούμε να εξισώσουμε την κατάσταση με την Παλαιστίνη, αλλά αντίθετα επισημαίνουμε τις παρόμοιες συστημικές πρακτικές απαρτχάιντ των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι σε όσα ζητούν άσυλο. Αυτό είναι σαφές στις δυσκολίες πρόσβασης και ανανέωσης των εγγράφων ταυτότητας και στην έμφαση στη «νομιμοποίηση» ενός ατόμου, η οποία επηρεάζει και ελέγχει κάθε στοιχείο της ζωής: την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, τη στέγαση, την απασχόληση και την εκπαίδευση. Είναι επίσης προφανές στη συνέχιση, επέκταση και κατοχύρωση των υποβαθμισμένων στρατοπέδων ως τη μόνη επιλογή στέγασης. Τέτοια πράγματα ελέγχουν την κίνηση και τα σώματα των ανθρώπων στην Ελλάδα δημιουργώντας διαχωρισμό, εμπόδια, περιορισμούς και μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Το σωφρονιστικό σύστημα και η διοικητική κράτηση είναι θεμελιώδους σημασίας για τη διατήρηση του ελέγχου και του φόβου, ο οποίος ενισχύεται καθημερινά από τις αστυνομικές παρενοχλήσεις και τους ελέγχους ταυτότητας.
Το απαρτχάιντ και ο διαχωρισμός αποδεικνύονται ξεκάθαρα στο νομικό σύστημα ενός έθνους-κράτους και στις φυλακές του. Στην Παλαιστίνη η διοικητική κράτηση και τα στρατιωτικά δικαστήρια είναι εργαλεία που επιδεινώνουν την άρνηση νομικών δικαιωμάτων, τη χρήση σωματικής βίας και ψυχικών βασανιστηρίων. Στην Ελλάδα, οι συνθήκες φυλάκισης, η έλλειψη νομικής υποστήριξης και το ψυχολογικό τραύμα λόγω των άγνωστων ημερομηνιών αποφυλάκισης δικαιολογούν τη συνέχιση της διοικητικής κράτησης ως μέθοδο ελέγχου όσων ζητούν άσυλο. Και στα δύο μέρη τέτοια
«νόμιμα» συστήματα κακοποίησης θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτά μόνο από ένα ορισμένο ποσοστό του πληθυσμού, όσοι έχουν
«ισραηλινή» ή «ελληνική» υπηκοότητα δεν θα δέχονταν ποτέ τέτοια μεταχείριση.
Οι παρεμβάσεις δικηγόρων και πρώην κρατουμένων από την Παλαιστίνη και την Ελλάδα, θα επικεντρωθούν στις νομικές και πολιτικές πραγματικότητες και επιπτώσεις της διοικητικής κράτησης, στις φρικτές συνθήκες και στους τρόπους αγώνα και αντίστασης στη διοικητική κράτηση και τις φυλακές από μέσα και έξω.
Ζητάμε μεγαλύτερη αναγνώριση και κατανόηση της διοικητικής κράτησης ως διακριτής μορφής φυλάκισης με ιδιαίτερη θέση στη δομή των «φιλελεύθερων δημοκρατιών».
Καλούμε σε αλληλεγγύη με τους ανθρώπους που βρίσκονται σε διοικητική κράτηση και σε υποστήριξη των αγώνων τους ενάντια σε αυτό το σύστημα, το οποίο συσχετίζουμε επίσης με τη βίαιη πρακτική των φυλακών γενικά.
Καταργήστε όλα τα κέντρα κράτησης!
Φωτιά στις φυλακές!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη – σταματήστε τη γενοκτονία, τερματίστε την κατοχή!
Λευτεριά για όλα!
Το νομικό πλαίσιο της διοικητικής κράτησης στην Ελλάδα ομιλία της Μαρίας, η οποία είναι δικηγόρος και συντρόφισσα που εργάζεται στην Ελλάδα.
Άρχισα να αναλαμβάνω υποθέσεις διοικητικών κρατουμένων στα μέσα του 2021, όταν γνώρισα το Σπίτι για την Ενδυνάμωση και την Χειραφέτηση και συμμετείχα στις δράσεις και τις επισκέψεις του στο γυναικείο τμήμα του Κέντρου Κράτησης Αμυγδαλέζας. Δεδομένου ότι η συλλογικότητα λειτουργεί οριζόντια, χωρίς να χρησιμοποιεί
«ειδικούς», δεν συνάντησα τις κρατούμενες απλώς ως δικηγόρος. Ακούγοντας τις ιστορίες τους και τα αιτήματά τους – και μέσα από συζητήσεις με άλλες συντρόφισσες – απέκτησα και κάποιες πιο πρακτικές γνώσεις. Έτσι, από τη θέση που έχω σήμερα, θα ήθελα να εξηγήσω το νομικό καθεστώς που διέπει τη διοικητική κράτηση στην Ελλάδα με τρόπο που να το καθιστά ευκολότερο για όλα μας να το κατανοήσουμε – έτσι ώστε να μπορεί πραγματικά να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στους κοινούς μας αγώνες, ανεξάρτητα από το αν είμαστε ντόπιοι/ες ή μετανάστ(ρι)ες και αν έχουμε νομικό καθεστώς ή όχι.
Η διοικητική κράτηση διατάσσεται με απόφαση του αστυνομικού διευθυντή σε περιπτώσεις όπου οι μετανάστες υποτίθεται ότι είναι ύποπτοι για διαφυγή ή για έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας τάξης ή για αποφυγή ή παρεμπόδιση της προετοιμασίας της αναχώρησής τους. Εάν δεν υποβληθούν αντιρρήσεις κατά της απόφασης
αυτής εντός 48 ωρών, εκδίδεται εντολή απέλασης και η κράτηση παρατείνεται έως ότου ολοκληρωθεί η απέλαση. Η κράτηση δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 18 μήνες. Οι κρατούμενοι πρέπει να ενημερώνονται για το περιεχόμενο της απόφασης κράτησης, καθώς και για κάθε άλλο έγγραφο, στη γλώσσα τους ή σε γλώσσα που θεωρείται ότι κατανοούν.
Στην πράξη, αυτό συχνά δεν τηρείται, αλλά είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι η αστυνομία έχει παραβιάσει αυτή την υποχρέωση. Εάν οι ενστάσεις ενώπιον του αστυνομικού διευθυντή δεν υποβληθούν εγκαίρως ή απορριφθούν, μπορούν να προσφύγουν στο αρμόδιο διοικητικό πρωτοδικείο. Η απόφαση που εκδίδεται δεν υπόκειται σε έφεση, αλλά μπορεί να ανακληθεί εάν προκύψουν νέοι λόγοι αντιρρήσεων.
Αν και, όπως προαναφέρθηκε, οι αντιρρήσεις κατά της κράτησης ενώπιον του αστυνομικού διευθυντή πρέπει να υποβάλλονται εντός 48 ωρών, στην Αθήνα γίνονται στην πράξη δεκτές ανά πάσα στιγμή. Ο ισχυρισμός ότι ένα πρόσωπο είναι ύποπτο φυγής μπορεί να δικαιολογηθεί για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης σταθερής διεύθυνσης κατοικίας και μέσων διαβίωσης, καθώς και της έλλειψης εγγράφου ταυτότητας. Η έλλειψη διεύθυνσης μπορεί να επιλυθεί με την προσκόμιση συμβολαίου κατοικίας ή, αν δεν υπάρχει, με δήλωση φιλοξενίας. Η δήλωση θα πρέπει να γίνεται από πρόσωπο που έχει συμβόλαιο μίσθωσης (ή είναι ιδιοκτήτης ακινήτου) και διαμένει νόμιμα στη χώρα, καθώς
η υπογραφή του/της στη δήλωση πρέπει να είναι θεωρημένη ως γνήσια. Η ύπαρξη μέσων διαβίωσης μπορεί να αποδειχθεί από τυχόν προηγούμενες συμβάσεις εργασίας ή/και φορολογικές δηλώσεις.
Εάν αυτά δεν υπάρχουν, μπορεί να γίνει δήλωση (π.χ. από συγγενή ή από το πρόσωπο που κάνει τη δήλωση διαμονής) για την κάλυψη των δαπανών διαβίωσης του κρατουμένου. Η έλλειψη εγγράφου ταυτότητας συνήθως επιλύεται με την προσκόμιση πρωτότυπου διαβατηρίου. Ωστόσο, συχνά είναι καλύτερο να μην προσκομίζεται έγκυρο διαβατήριο στην αστυνομία, καθώς, εάν οι ενστάσεις απορριφθούν, η ύπαρξη διαβατηρίου στα χέρια της αστυνομίας θα διευκολύνει πολύ την απέλαση. Συνιστάται να προσκομίζετε το πρωτότυπο ληγμένο διαβατήριο, εφόσον είναι διαθέσιμο. Εάν οι
ενστάσεις υποβάλλονται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο, δεν χρειάζεται να προσκομιστεί το πρωτότυπο διαβατήριο – αρκεί ένα επικυρωμένο αντίγραφο.
Ο «κίνδυνος για τη δημόσια τάξη» ενός προσώπου δικαιολογείται από ποινικές καταδίκες με ποινή άνω του ενός έτους. Συχνά οι αστυνομικές αποφάσεις δεν τεκμηριώνουν επαρκώς τον κίνδυνο για τη δημόσια τάξη (π.χ. δεν αναφέρουν συγκεκριμένες αποφάσεις ή μπορεί ακόμη και να αναφέρονται σε πράξεις για τις οποίες έχει
εκδοθεί αθωωτική απόφαση!) Ως εκ τούτου, σε αυτές τις περιπτώσεις συνιστάται στην/στον δικηγόρο να διερευνήσει την υποτιθέμενη δίωξη στην εισαγγελία.
Οι ενστάσεις κατά των διαταγμάτων κράτησης μπορούν επίσης να περιλαμβάνουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι συνθήκες
κράτησης και η προσωπική κατάσταση του κρατουμένου καθιστούν την κράτηση ιδιαίτερα σκληρό μέτρο – για παράδειγμα, όταν ο κρατούμενος έχει προβλήματα υγείας. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ιατρική περίθαλψη είναι σχεδόν ανύπαρκτη στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, καθώς υπάρχει γιατρός μόνο μία φορά την εβδομάδα. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για τους κρατούμενους που κάνουν χρήση ουσιών. Στο Κέντρο Κράτησης Ταύρου (Πέτρου Ράλλη), ένας θεραπευτής από τον ΟΚΑΝΑ επισκέπτεται μία φορά την εβδομάδα. Οι τραγικές ελλείψεις των κέντρων κράτησης είναι άγνωστες στους περισσότερους ανθρώπους, με αποτέλεσμα τα κρατούμενα να γίνονται αόρατα. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να καταγγέλλονται όσο το δυνατόν περισσότερο αυτές οι άθλιες συνθήκες, ώστε να ακουστεί η φωνή των κρατουμένων.
Κατά τη διάρκεια της κράτησης και ενόψει της απέλασης, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη η οικογενειακή ζωή και το συμφέρον του παιδιού. Η κράτηση συχνά αίρεται και η απέλαση αναβάλλεται, εάν ο κρατούμενος έχει μέλη της οικογένειάς του στη χώρα. Η κράτηση ανηλίκων είναι αντίθετη με την ελληνική νομοθεσία, τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και τη νομοθεσία της ΕΕ. Πρόσφατα, οικογένειες με ανήλικα τέθηκαν υπό κράτηση στο Κέντρο Κράτησης Αμυγδαλέζας με το πρόσχημα της έλλειψης σταθερής κατοικίας, αλλά το κριτήριο αυτό είναι αυθαίρετο και δεν αναφέρεται πουθενά στις αποφάσεις κράτησης. 9
Η κράτηση των αιτούντων άσυλο είναι παράνομη. Ωστόσο, ο κανόνας αυτός μπορεί να παρεκκλίνει σε περιπτώσεις όπου πρέπει να διαπιστωθεί η ταυτότητα του αιτούντος, όπου υπάρχουν «εύλογοι λόγοι» να πιστεύεται ότι η αίτηση έχει υποβληθεί για να αποτραπεί
ή να καθυστερήσει η απέλαση και όπου υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια τάξη. Κατά το τελευταίο έτος υπήρξε μείζον πρόβλημα έλλειψης διερμηνέων, με αποτέλεσμα καθυστερήσεις στην εξέταση των αιτήσεων ασύλου και, κατά συνέπεια, παρατεταμένη κράτηση.
Στις μετανάστ(ρι)ες που βρίσκονται υπό διοικητική κράτηση δεν παρέχεται νομική συνδρομή από το κράτος, εκτός από τους αιτούντες άσυλο. Ακόμη και τότε, η επικοινωνία με τους δικηγόρους είναι συχνά δύσκολη. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι διαθέσιμος δικηγόρος, είναι σημαντικό να έχουμε μια βασική γνώση των νομικών διαδικασιών, ώστε να μπορούμε να βρούμε τρόπους να χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία του συστήματος εναντίον του, παράλληλα με όλες τις άλλες δράσεις μας, μέχρι την πλήρη διάλυση των κέντρων κράτησης.
Q: Πόσοι Παλαιστίνιοι βρίσκονται υπό διοικητική κράτηση στην Ελλάδα;
Α: Υπάρχουν δημοσιευμένα στοιχεία σχετικά με τη διοικητική κράτηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το πρώτο εξάμηνο του 2024 υπήρχαν περίπου 600 άτομα από την Παλαιστίνη σε σύνολο 12700 ατόμων που βρίσκονταν υπό διοικητική κράτηση.
Q: Οι κρατούμενοι έχουν απορριπτέες αιτήσεις ασύλου; Ποια είναι η κατάσταση;
Α: Μπορεί να έχεις ενεργή διαδικασία ασύλου και να εξακολουθείς να κρατείσαι, τουλάχιστον μέχρι να ελέγξουν ακριβώς την ταυτότητά σου. Και τις περισσότερες φορές, η διαδικασία είναι πολύ αυθαίρετη.
Δύο άνθρωποι που είχαμε επαφή πριν από λίγο καιρό στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου βρέθηκαν σε ναυάγιο. Τους έβαλαν κατευθείαν υπό κράτηση και τους αρνήθηκαν το δικαίωμα στο άσυλο. Αυτή είναι μια στρατηγική: να παίρνεις τους ανθρώπους απευθείας από τα σύνορα και να τους κρατάς για να τους αποτρέψεις από το να πάρουν άσυλο.
Υπάρχει και η διαβολική πρακτική των μπάτσων γύρω από τη Βικτώρια, όπου φτάνουν πολλοί μετανάστες αναζητώντας το «Γραφείο του ΟΗΕ». Οι μπάτσοι απλά τους πηγαίνουν στις φυλακές κράτησης. Αυτή τη στιγμή, δεν έχουν τηλέφωνο/sim κάρτα ή επαφές για να απευθυνθούν. Οι αστυνομικοί τους κρατούν εκεί όσο μπορούν, και στη συνέχεια, αν καταφέρουν να ξεκινήσουν τη διαδικασία ασύλου, το άσυλο απορρίπτεται και μπορούν και πάλι να κρατηθούν στα κρατητήρια.
Αν προσπαθήσετε να αγωνιστείτε κατά της παράνομης κράτησης στις φυλακές κράτησης, απλά την μετατρέπουν σε νόμιμη κράτηση,
απορρίπτοντας την αίτηση ασύλου σας και στη συνέχεια σας κρατούν ξανά.
Q: Ερώτηση σχετικά με την ιατρική περίθαλψη που λαμβάνουν οι άνθρωποι, με μόνο 1 γιατρό, μία επίσκεψη την εβδομάδα, η οποία δεν είναι αρκετή, ειδικά για το ζήτημα της χρήσης ουσιών.
Α: Από ό,τι έχω δει υπάρχουν τόσο δικαστικές αποφάσεις που κλείνουν τα μάτια στην κατάσταση της υγείας όσο και δικαστικές αποφάσεις που την αναφέρουν, αλλά καμία δεν φτάνει στο σημείο να αλλάξει την κατάσταση. Όταν αναφέρεται, αφορά περισσότερο την κατάσταση της υγείας του κρατούμενου και λιγότερο τα αντικειμενικά ζητήματα υγείας στο κέντρο κράτησης.
Το κέντρο κράτησης συχνά αρνείται την πρόσβαση σε φάρμακα και όταν προσπαθούμε να δώσουμε φάρμακα μέσω επισκέψεων, επίσης συχνά το αρνούνται.
Ακόμα και όταν οι άνθρωποι έχουν πάει σε γιατρό, ο γιατρός συχνά απλά τους λέει αγενώς να φύγουν ξανά.
Το νομικό πλαίσιο της διοικητικής κράτησης στην Παλαιστίνη
ομιλία Παλαιστίνιας δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων με εμπειρία άνω των 28 ετών στην εργασία για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με ιδιαίτερη έμφαση στους Παλαιστίνιους κρατούμενους και το στρατιωτικό δικαστικό σύστημα.
Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ που με καλέσατε απόψε να μοιραστώ το έργο που επιτελούμε ενάντια στη διοικητική κράτηση. Οι νόμοι βασίζονται σε βρετανικούς κανονισμούς του 1945.
Χρησιμοποίησαν αυτούς τους κανονισμούς μέχρι τη δεκαετία του 1970, κυρίως κατά των Παλαιστινίων. Μετά την κατοχή το 1967 άρχισαν να χρησιμοποιούν τις στρατιωτικές διαταγές, πριν χρησιμοποιήσουν ένα νομικό πλαίσιο. Οι αξιωματικοί του στρατού στα κατεχόμενα εδάφη μπορούν να συλλάβουν σχεδόν οποιονδήποτε, μόνο με βάση «μυστικές πληροφορίες», για 1 έως 6 μήνες. Αυτό μπορεί να παραταθεί επ‘ αόριστον. Κάποιοι άνθρωποι περνούν 5, κάποιοι άλλοι 8 χρόνια υπό κράτηση. Στην πρώτη ιντιφάντα ένας κρατούμενος πέρασε 8 χρόνια σε συνεχή κράτηση. Χρησιμοποιούν τη διοικητική κράτηση εναντίον οποιουδήποτε – παιδιών, ακτιβιστ(ρι)ών, φοιτητ(ρι)ών. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα ενώπιον του δικαστηρίου. Υπάρχουν μόνο μυστικοί φάκελοι που επιδεικνύονται- ακόμη και οι δικηγόροι δεν μπορούν να τους δουν στο δικαστήριο. Έτσι, πρέπει να υπερασπιστούμε τους ανθρώπους τυφλά. Στη συνέχεια, ο δικαστής αποφασίζει αν θα ακυρώσει το ένταλμα ή θα επιβεβαιώσει το ένταλμα διοικητικής κράτησης όπως έχει εκδοθεί από τον στρατό. Το Υπουργείο Άμυνας/ Ασφάλειας παρέχει την εξουσία σε άλλους αξιωματικούς να εκδίδουν διοικητικές κρατήσεις.
Το 2002, υπήρξε ένας νέος νόμος που ασχολείται με τους αλλοδαπούς δηλαδή τους μη Ισραηλινούς – ο οποίος είναι παρόμοιος με τη διοικητική κράτηση αλλά δεν περιορίζεται στους 6 μήνες. Το 2005, το Ισραήλ αποσύρεται από τη Γάζα. Έκτοτε, αντιμετωπίζουν τους κατοίκους της Γάζας ως άτομα από «μη κατεχόμενα εδάφη». Έτσι, για παράδειγμα, μετά τη γενοκτονία τον Οκτώβριο του 2023 συνέλαβαν χιλιάδες Παλαιστίνιους στη Γάζα με βάση μυστικές πληροφορίες.
Αυτές οι πληροφορίες πρέπει να επανεξετάζονται από δικαστήριο κάθε έξι μήνες.
Τα τελευταία χρόνια έχουν συλλάβει χιλιάδες ανθρώπους στη Γάζα: γυναίκες, παιδιά, ασθενείς και γιατρούς που κρατούνται σε διοικητική κράτηση με αυθαίρετους λόγους. Ποτέ δεν αποκάλυψαν τον ακριβή αριθμό, αλλά τον περασμένο Σεπτέμβριο του 2024 το κράτος είπε ότι έχουν συλληφθεί 3400 άτομα βάσει αυτού του νόμου. Εμείς όμως εκτιμούμε ότι συνέλαβαν πολύ περισσότερους από αυτόν τον
αριθμό. Στην ανταλλαγή έχουν ήδη απελευθερώσει 1000 άτομα, αλλά εκτιμούμε ότι έχουν τουλάχιστον 10.000 ακόμα κρατούμενους.
Πριν από τον Οκτώβριο του 2023, 1200 άτομα κρατούνταν στη Δυτική Όχθη. Μετά τις 7 Οκτωβρίου, συνέλαβαν χιλιάδες ανθρώπους. Σήμερα υπάρχουν 3400 κρατούμενοι από την Ιορδανία και τη Δυτική Όχθη. Σε αυτούς περιλαμβάνονται περισσότερα
από 100 παιδιά, τα οποία επίσης συνελήφθησαν λόγω μυστικών πληροφοριών, χωρίς να τους δοθεί καμία πληροφορία.
Η διοικητική κράτηση είναι η χειρότερη. Είναι ένα είδος βασανιστηρίου, επειδή ούτε ο κρατούμενος ούτε η οικογένειά του γνωρίζει πόσο καιρό θα παραμείνει μέσα. Για παράδειγμα, μερικές φορές, την τελευταία ημέρα πριν από την παράταση της διαταγής κράτησης, ο κρατούμενος δεν ενημερώνεται μέχρι αργά
το βράδυ, κάνοντάς τον να πιστεύει ότι θα αφεθεί ελεύθερος, για να πληροφορηθεί ότι η κράτησή του παρατάθηκε και πάλι.
Οι κρατούμενοι έχουν ξεκινήσει μεγάλο ακτιβισμό κατά της κράτησης: μποϊκοτάζ των διαδικασιών, ανυπακοή στις διαταγές, άρνηση ορθοστασίας, άρνηση γευμάτων και απεργία πείνας. Οι πιο ισχυρές από αυτές είναι οι απεργίες πείνας, από τις οποίες υπάρχουν δύο τύποι. Πρώτον, υπάρχουν οι συλλογικές απεργίες πείνας όπου απεργούν όλοι οι κρατούμενοι. Αυτό συνέβη το 2014, όπου οι διοικητικοί κρατούμενοι απήργησαν για 9 εβδομάδες. Στη συνέχεια όμως σταμάτησε γιατί στη μέση της απεργίας πείνας, συνέβησαν ασκήσεις ασφαλείας στη δυτική όχθη και το Ισραήλ επιτέθηκε στη Γάζα τον Ιούλιο σκοτώνοντας πολλούς αμάχους. Έτσι, οι κρατούμενοι είπαν να σταματήσουν την απεργία πείνας. Ο αρχικός στόχος της απεργίας πείνας ήταν να περιοριστεί η χρήση της διοικητικής κράτησης σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις και να μειωθεί στον έναν χρόνο.
Ξεκινώντας από το 2011, υπήρξαν μεμονωμένοι κρατούμενοι που ξεκίνησαν τη δική τους απεργία πείνας. Ο Khader πραγματοποίησε απεργία πείνας διάρκειας 66 ημερών το 2012, η οποία ήταν η μεγαλύτερη ατομική απεργία πείνας στην ιστορία της παλαιστινιακής αντίστασης. Είχε επιτυχία και αφέθηκε ελεύθερος. Στη συνέχεια συνελήφθη ξανά πολλές φορές, κάνοντας κάθε φορά απεργία πείνας.
Έκανε απεργία πείνας πέντε φορές, αλλά στην 6η απεργία πείνας του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για καθοδήγηση και υποκίνηση βίας στη φυλακή. Και την τελευταία φορά, τον άφησαν να πεθάνει. Την 1η Μαΐου 2023, μετά από 87 ημέρες απεργίας πείνας, κατέρρευσε και δυστυχώς τον χάσαμε.
Αρκετά άλλα άτομα έκαναν απεργία πείνας, 120 ημέρες απεργίας πείνας. Κάποιοι από αυτούς έλαβαν βιταμίνες κάποια στιγμή, αλλά ο Khader τις αρνιόταν πάντα. Επί του παρόντος, οι διοικητικοί κρατούμενοι δεν μπορούν να κάνουν απεργία πείνας, παρόλο που ο αριθμός των κρατουμένων είναι ο μεγαλύτερος που έχει γίνει ποτέ – ακόμη και σε σύγκριση με την πρώτη ιντιφάντα.
Αλλά η πολιτική απόφαση είναι τόσο δύσκολη, επειδή όλοι οι Παλαιστίνιοι και οι υποστηρικτές τους είναι επικεντρωμένοι στη γενοκτονία. Ο στρατός το χρησιμοποιεί αυτό και αυξάνει και συλλαμβάνει περισσότερους ανθρώπους. Πριν από 2 ημέρες, αποφάσισαν την πολύμηνη κράτηση ενός 14 χρονου παιδιού.
Φυσικά, οι διοικητικοί κρατούμενοι κρατούνται στις ίδιες φυλακές με τους άλλους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Η πλειοψηφία των φυλακών διοικητικής κράτησης βρίσκονται στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, με τις δυνάμεις ασφαλείας να κάνουν έφοδο στα δωμάτια, να επιτίθενται σωματικά στους κρατούμενους, να κατάσχουν όλα τα ρούχα, την περιουσία και τα τρόφιμα και να ακυρώνουν όλες τις επισκέψεις οικογένειας. Ο Ερυθρός Σταυρός δεν επιτρέπεται επίσης να επισκέπτεται. Και έκλεισαν όλα τα ιατρεία μέσα στις φυλακές. Αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα, ειδικά για τους κρατούμενους με προβλήματα υγείας. Μόλις χθες, άλλος ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος πέθανε λόγω παραμέλησης της υγείας του και 62 πέθαναν κατά τη διάρκεια του 2024. Ένα άτομο πέθανε πέρυσι που ήταν καρκινοπαθής: γνώριζαν την κατάστασή του και παρόλα αυτά αρνήθηκαν να τον αφήσουν να βγει έξω και να πεθάνει με την οικογένειά του γύρω του. Από το 2015, κάθε κρατούμενος που πεθαίνει μέσα στη φυλακή κρατείται μέσα στη φυλακή και αρνούνται να δώσουν τα πτώματα στις οικογένειες.
Q: Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για τη συνέχιση της διοικητικής κράτησης, ανεξάρτητα από την αλλαγή κυβέρνησης;
Α: Σίγουρα, για εμάς τους Παλαιστίνιους δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των κυβερνήσεων. Όσον αφορά τους νόμους που είναι σχετικοί με τη φυλάκιση, δεν έχει καμία διαφορά ποια κυβέρνηση κυβερνά. Ακόμα και μπροστά στο ανώτατο ισραηλινό δικαστήριο, αυτό το δικαστικό σύστημα δεν προσφέρει καμία
δικαιοσύνη στους Παλαιστίνιους: ούτε για τους εποικισμούς, ούτε για τη στοχοποίηση από τους εποίκους. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε πάντα την κατοχή, έκανε αυτά τα εγκλήματα, νόμιμα και θεσμοθετημένα. Ειδικά για τα ζητήματα των κρατουμένων, ο αριθμός των διοικητικών κρατουμένων αυξήθηκε μετά τη συμφωνία του Όσλο και κράτησαν πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι αντιδρούσαν στις συμφωνίες. Ποτέ δεν είχε σημασία το ποιος είναι στην κυβέρνηση, αλλά πάντα χρησιμοποιούνταν για την καταπίεση του λαού. Κατά τη διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα, κατά τη διάρκεια της περιόδου της συμφωνίας του Όσλο και κατά τη διάρκεια της 2ης ιντιφάντα, πάντα συλλαμβάνονταν και επιτίθονταν στα παλαιστινιακά χωριά και τις πόλεις συλλαμβάνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Και εμείς είχαμε πάντα 1000, 2000 άτομα υπό κράτηση. Αμέσως μετά το ξέσπασμα της 2ης ιντιφάντα, ο αριθμός αυξανόταν όλο και περισσότερο, φτάνοντας τα 12.000 άτομα υπό κράτηση. Από τότε, ο αριθμός ήταν πάντα τόσο υψηλός. Και υπάρχει ο αντιτρομοκρατικός νόμος, ο οποίος εκδόθηκε το 2016. Επιβεβαιώθηκε από την πλειοψηφία όλων των πολιτικών κομμάτων, τα οποία όλα συμφωνούν με τους ρατσιστικούς νόμους που στοχοποιούν τους Παλαιστίνιους και ιδιαίτερα τους Παλαιστίνιους πολίτες του κράτους του Ισραήλ, οι οποίοι γίνονται πολίτες 2ης ή 3ης κατηγορίας.
Q: Πώς είναι η κατάσταση με τους δικηγόρους και πόσο προσιτό είναι να επισκεφθούν τους πελάτες τους; Μπορούν να αναλάβουν υποθέσεις και δέχονται απειλές αναλαμβάνοντας αυτές τις υποθέσεις; Στο Ιράν αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν ένας δικηγόρος υπερασπίζεται πολιτικούς κρατούμενους, ο δικηγόρος είναι ο επόμενος που καταλήγει στη φυλακή.
Α: Είναι λίγο διαφορετικό, αλλά και στην κατεχόμενη Παλαιστίνη οι δικηγόροι αντιμετωπίζουν πολλούς περιορισμούς. Μπορούν να απαγορεύσουν στην/στον δικηγόρο για δύο μήνες να συναντήσει τον κρατούμενο, και δεν μπορείς να ασκήσεις επιτυχώς έφεση εναντίον αυτού. Σε αυτόν τον πόλεμο, μετέτρεψαν τους 2 μήνες σε 6 μήνες. Δεν μας επιτρεπόταν να συναντήσουμε τους κρατούμενους για 6 μήνες. Τους πρώτους 3 μήνες δεν επιτρεπόταν καμία απολύτως επίσκεψη μέσα στη φυλακή. Τώρα είναι και πάλι δυνατή η επίσκεψη, αλλά υπό αυστηρούς περιορισμούς. Μπορούμε να επισκεφθούμε μόνο 5-7 άτομα σε ένα μήνα.
Μερικές φορές μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για 5 ή 7 λεπτά, ακόμη και αν θα έπρεπε να επιτρέπονται 40 λεπτά. Δεν επιτρέπεται να έχουμε σημειώσεις στα αραβικά. Αυτόν τον μήνα εμπόδισαν 17 δικηγόρους να τους επισκεφθούν, ισχυριζόμενοι ότι οι δικηγόροι αυτοί προσπαθούσαν να μεταφέρουν μηνύματα από τις οικογένειες στους κρατούμενους. Και βέβαια, ορισμένοι δικηγόροι έχουν επίσης συλληφθεί με την κατηγορία της καταστροφής αποδεικτικών στοιχείων ή της υποστήριξης της τρομοκρατίας, οπότε ναι, οι δικηγόροι μπορούν επίσης να στοχοποιηθούν και να γίνουν κρατούμενοι.
Παρέμβαση μιας ακτιβίστριας και πρώην κρατούμενης στην κατεχόμενη Παλαιστίνη
Ομιλία της Hadeel – μιας Παλαιστίνια ακτιβίστριας και πρώην κρατούμενης που κρατούνταν σε διοικητική κράτηση από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής και απελευθερώθηκε κατά τη διάρκεια μιας από τις τελευταίες συμφωνίες ανταλλαγής κρατουμένων.
Αυτή τη στιγμή είμαι ελεύθερη από τη φυλακή. Από τη σκοπιά των κρατουμένων, απλά θα σου πουν ότι κι αν πεις, θα είσαι υπό διοικητική κράτηση. Στο πέρασμα των συνόρων μεταξύ Παλαιστίνης και Ιορδανίας με σταμάτησαν σιωνιστές. Δεν ρώτησαν τίποτα, δεν έκαναν τίποτα, απλώς μου είπαν ότι συλλαμβάνεσαι. Με πήγαν σε μια φυλακή εντελώς απομονωμένη από τον κόσμο για 8 ημέρες.
Μετά, με πήγαν σε ένα κέντρο ανάκρισης και εκεί μου είπαν ότι βρίσκομαι υπό διοικητική κράτηση, αλλά ο φάκελος κρατείται μυστικός. Και δεν υπάρχει τίποτα για να μιλήσω γι‘ αυτό. Μετά από 22 ημέρες φυλάκισης, με πήγαν στο δικαστήριο. Πήρα τη διαταγή για 6 μήνες κράτησης. Αφού τελείωσαν οι πρώτοι 6 μήνες, την τελευταία μου μέρα, μου είπαν ότι μπορεί να μπορέσω να πάω σπίτι μου.
Ετοιμάστηκα, αλλά δεν ήρθε κανείς, οι επιμελητές είπαν ότι ενώ δεν ανανέωσαν τη διαταγή μου, δεν υπάρχει επίσης κανένα νέο ακόμα. Την επόμενη μέρα είπα στον φύλακα ότι δεν έλαβα νέα διαταγή, γιατί είμαι ακόμα στη φυλακή; Και τότε έλαβα τα νέα ότι έχω νέα διαταγή για 4 μήνες. Ευτυχώς, έπρεπε να περάσω μόνο άλλους 2 μήνες και μετά ήρθε η ανταλλαγή κρατουμένων και απελευθερώθηκα.
Μετά την 7η Οκτωβρίου, οι φυλακές ήταν το πρώτο πράγμα στο οποίο επιτέθηκαν. Αυτό που έκαναν εδώ ήταν ότι απομόνωσαν πλήρως τους/τις κρατούμενους/ες από τον κόσμο.
Έτσι, οι κρατούμενοι/ες δεν γνώριζαν τι συνέβαινε στην Παλαιστίνη και σε όλο τον κόσμο. Τους πρώτους μήνες αρνούνταν τις επισκέψεις δικηγόρων, αρνούνταν τα πάντα. Μόνο μετά από 5 με 6 μήνες ήταν και πάλι δυνατό να επισκεφθεί δικηγόρος, και αυτοί/ ες οι δικηγόροι ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Ήμουν πάντα απομονωμένη για 2 μήνες, μόνο κάθε 2 μήνες επιτρεπόταν να με επισκέπτεται ένας δικηγόρος και μπορούσα να ακούω νέα από την οικογένειά μου.
Οι συνθήκες είναι φρικτές, η φυλακή είναι πολύ παλιά και η υγρασία είναι τρελή, επειδή είναι κοντά στη θάλασσα, αλλά βλέπαμε μόνο φράχτες. Η δεύτερη μέθοδος βασανιστηρίων που χρησιμοποιούν είναι το καθεστώς πείνας. Μας λιμοκτονούν με συστηματικό τρόπο. Σου δίνουν φαγητό για να μην πεθάνεις, αλλά ποτέ δεν χορταίνεις. Έχασα 22 κιλά. Δεν είχαμε καθόλου υγειονομική περίθαλψη, μας αρνούνταν τις επισκέψεις στους γιατρούς. Επίσης, οι άνθρωποι με καρκίνο δεν έλαβαν θεραπεία. Έπρεπε να παλέψουμε για τα πάντα, μας επέτρεπαν να πάμε για ντους μόνο για μία ώρα στις 24 ώρες.
Και σε αυτή τη μία ώρα έπρεπε να διαχειριστούμε 22 άτομα για να κάνουν όλα ντους.
Μας χτυπούσαν συνεχώς, μας έσερναν, μας έκαναν συνέχεια σωματική έρευνα. Όλη την ώρα τα δωμάτια ήταν κλειδωμένα, και τότε εισέβαλαν στα κελιά ανά πάσα στιγμή, ρίχνοντας δακρυγόνα και αρχίζοντας να χτυπούν τους ανθρώπους. Για τις επισκέψεις των δικηγόρων και για τις δικαστικές συναντήσεις ήμασταν πάντα δεμένες με χειροπέδες. Υπήρχε συστηματικός βασανισμός των
κρατουμένων. Οι περισσότερες γυναίκες κρατούμενες ήταν μητέρες, ακτιβίστριες, φοιτήτριες, γιαγιάδες. Η κατάσταση ήταν σχεδόν αδύνατη [να υπάρξει], ήταν ανυπόφορη. Το μόνο πράγμα που μας κρατούσε δυνατές ήταν το ότι είχαμε η μία την άλλη. Όλα αυτά προσπαθούσαν να μας λυγίσουν. Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν δυνατές όλη την ώρα, λόγω των βασανιστηρίων.
Αλλά οι Παλαιστίνιοι/ες κρατούμενοι/ες ήταν πάντα η πρώτη γραμμή υπεράσπισης της παλαιστινιακής υπόθεσης, και ο θάνατος δεν μπόρεσε ποτέ να το αφαιρέσει αυτό. Οι Σιωνιστές το κάνουν αυτό για να κάμψουν την αντίσταση, αλλά ξέρουν επίσης ότι η παλαιστινιακή αντίσταση συνεχίζεται χάρη στους/ις Παλαιστίνιους/ ες κρατούμενους/ες.
Ο δικαστής είναι ο εχθρός μου- οι θεσμοί του νόμου που με κρατούν μέσα είναι αυτοί του εχθρού, φτιαγμένοι μόνο για να κρατούν φυλακισμένες τους/τις Παλαιστίνιους/ες. Είμαστε πιο δυνατές γιατί καταλαβαίνουμε ποιες/οι είμαστε, γιατί βρισκόμαστε εκεί και καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας αγώνας για τη ζωή, για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Αγωνίζεστε για αντίσταση, όχι μόνο για να ελευθερωθούμε. Αυτό είναι προφανές. Η Γάζα έδειξε στον κόσμο τα δύο πρόσωπα του σιωνισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μόνο τις τελευταίες μέρες 70.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν στη δυτική όχθη. Ο αγώνας των κρατουμένων, ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας αντίστασης που πρέπει να συνεχιστεί. Και αντιμετωπίζουμε αυτές τις συνθήκες, αυτή τη βαρβαρότητα και τη βία σε καθημερινή βάση. Ο μόνος τρόπος για να οργανωθούμε και να αντισταθούμε, είναι να μην σταματήσουμε.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης έχουν επιβάλει βία στο κίνημα της Παλαιστίνης, χτυπούν ανθρώπους στο δρόμο, στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή στους δρόμους της Ευρώπης.
Αντιμετωπίζουμε τον ίδιο εχθρό, την ίδια βαρβαρότητα. Και ο μόνος τρόπος να το πολεμήσουμε αυτό, να διαλύσουμε αυτό το σύστημα, είναι να αγωνιστούμε όλες/οι μαζί ενάντια σε αυτό το σύστημα του ιμπεριαλισμού. Σας ευχαριστώ.
Q: Γνωρίζαμε ότι η συμφωνία ανταλλαγής απελευθέρωσε πολλούς Παλαιστίνιους, αλλά επίσης πολλοί Παλαιστίνιοι συνελήφθησαν εκ νέου τις τελευταίες ημέρες
A: Μόνο 3 από αυτούς της ανταλλαγής συνελήφθησαν εκ νέου. Μας πήγαν όλες/ους σε μια άλλη συνεδρία ανάκρισης μετά την ανταλλαγή, μας απείλησαν να μην μιλήσουμε σε κανέναν, να μην μιλήσουμε στα μέσα ενημέρωσης. Θέλουν να εξορίσουν τους Παλαιστίνιους από την Ιερουσαλήμ, να τους πάρουν την ταυτότητα της Ιερουσαλήμ.
Q: Υπάρχουν τρόποι με τους οποίους οι κρατούμενες, οι γυναίκες στη φυλακή, οργανώνονταν μέσα στη φυλακή;
Α: Η οργάνωση απαγορεύεται αυτή τη στιγμή, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κατάσταση αστάθειας στη φυλακή.
Αντιμετωπίζαμε νέους κανόνες και νέες διαταγές κάθε μέρα, έτσι ώστε να μην είμαστε σε θέση να οργανωθούμε εναντίον τους.
62 κρατούμενοι σκοτώθηκαν στις σιωνιστικές φυλακές από τις 7 Οκτωβρίου. Αλλά υπάρχει συλλογική κατανόηση και υποστήριξη μεταξύ των κρατουμένων. Αλλά δεν υπάρχει πραγματική οργάνωση, επειδή αυτό αρνείται και θα προκαλούσε ζημιά στους κρατούμενους, θα ήταν πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα, μια φορά αρνηθήκαμε συλλογικά να φάμε τα γεύματά μας. Το πρωί, μας πέρασαν όλες χειροπέδες στην αυλή- μας πήραν όλα τα ρούχα μας, πήραν τα πάντα από τα δωμάτιά μας και έπρεπε να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω υλικά για φαγητό, όπως ένα πιάτο και ένα πιρούνι. Και ξέχασα να αναφέρω ότι δεν είχαμε βούρτσες για τα μαλλιά, οπότε έπρεπε να βουρτσίζουμε τα μαλλιά μας με πιρούνια.
Κανονικά η οργάνωση θα διευκόλυνε να παλέψουμε για αυτά τα πράγματα, αλλά με αυτή την αστάθεια είναι δύσκολο. Και το τίμημα που πληρώνεις για την οργάνωση μέσα στη φυλακή είναι πολύ υψηλό, τουλάχιστον αυτές τις μέρες.
Q: Πώς ήταν η ημέρα της απελευθέρωσης; Πώς ήταν να ξανασυναντήσετε την οικογένεια και τους φίλους σας;
Α: Δεν γνωρίζαμε ότι αποφυλακιστήκαμε, ότι η συμφωνία είχε γίνει πραγματικότητα. Την παραμονή της αποφυλάκισης στη 1 το μεσημέρι μας είπαν να ετοιμαστούμε γιατί θα πηγαίναμε σπίτι μας. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα γιατί είχαμε μόνο τα ρούχα που φορούσαμε. Πήραμε όμως και την πληροφορία ότι 10 άτομα θα κρατηθούν μέσα. Η διαδικασία απελευθέρωσης ήταν πολύ βίαιη, μας έσυραν, μας έβαλαν σε κλουβί, μας έδειξαν εικόνες από τις καταστροφές που έκαναν στην Υεμένη και στη Γάζα. Μας χτύπησαν πολύ σκληρά εκείνη την ημέρα και μας κλείδωσαν σε πολύ μικρά κελιά. Δεν καταλάβαμε ότι μας άφησαν ελεύθερες μέχρι που περάσαμε την πριονωτή πύλη. Τότε καταλάβαμε, όταν είδαμε τους Παλαιστίνιους έξω. Ήταν τότε ένα χαρούμενο συναίσθημα, αλλά παρέμενε και η θλίψη για τη γνώση των άλλων 10 γυναικών κρατουμένων που παρέμεναν μέσα στη φυλακή.
Παρέμβαση από πρώην κρατούμενο στην Ελλάδα
Ομιλία του Αμίν, ο οποίος κρατήθηκε σε πολλά κέντρα κράτησης στην Ελλάδα.
Με συνέλαβαν στην Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη φορά ήμουν στο [Μεταγωγών] Ήταν η χειρότερη κατάσταση στη ζωή μου, ήταν πολύ σκληρή. Παίρνουν τα πάντα, καθώς και το τηλέφωνό σου, οπότε δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με την οικογένειά σου. Σε αναγκάζουν να αγοράσεις κάρτα sim και σε αναγκάζουν να αγοράζεις φαγητό από τους μπάτσους. Εγώ δεν κατάφερα να πάρω κάρτα τηλεφώνου, οπότε πέρασα 6 μήνες χωρίς κανείς να ξέρει για μένα στη φυλακή, ούτε η οικογένειά μου, ούτε οι φίλοι μου. (Και οι μπάτσοι διαχωρίζουν τους Άραβες, οπότε ήμουν μόνος μου με 10 Πακιστανούς, με τους οποίους δεν μπορώ να μιλήσω την ίδια γλώσσα).
Την επόμενη φορά, είχαν περάσει 5 χρόνια. Γύρισα από τη δουλειά και ήθελα να πάρω το τρένο για τη Μαλακάσα. Ένας αστυνομικός με έπιασε από τον καρπό, μου ζήτησε ταυτότητα, με πήγε στο Αλλοδαπών και μετά κατευθείαν στην Αμυγδαλέζα. Με απομόνωσαν για μια εβδομάδα και με έβαλαν με τους Μαροκινούς εκεί. Είναι διαχωρισμένοι μεταξύ των εθνικοτήτων. Εκεί πέρασα τρεις μήνες, και σε αυτούς τους τρεις μήνες, έκανα έναν κύκλο φίλων και βρήκα υποστήριξη από έξω, βρήκα ανθρώπους που με στήριξαν και μου βρήκαν δικηγόρο, και μου βρήκαν ψυχολογική υποστήριξη.
Στη συνέχεια με πήγαν στις Σέρρες και μετά στη Δράμα/Παρανέστι, όπου είναι εξαιρετικά δύσκολα τα πράγματα. Είναι ένα στρατιωτικό μέρος και δεν μπορείς να έχεις τηλέφωνο μαζί σου. Επίσης, σου παίρνουν την κάμερα από το τηλέφωνο [Καταστρέφουν την κάμερα του τηλεφώνου]. Στη Δράμα βάζουν 10 καραβάνια μαζί και τα απομονώνουν με έναν μεταλλικό φράχτη. Έχουν πολλές κάμερες. Και κλείνουν τα δωμάτιά μας – μπορούμε να βγούμε έξω μόνο από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ. Έχω πολύ θυμό και δεν ξέρω πώς να τον εκφράσω.
Την επόμενη φορά, είχαν περάσει 5 χρόνια. Γύρισα από τη δουλειά και ήθελα να πάρω το τρένο για τη Μαλακάσα. Ένας αστυνομικός με έπιασε από τον καρπό, μου ζήτησε ταυτότητα, με πήγε στο Αλλοδαπών και μετά κατευθείαν στην Αμυγδαλέζα. Με απομόνωσαν για μια εβδομάδα και με έβαλαν με τους Μαροκινούς εκεί. Είναι διαχωρισμένοι μεταξύ των εθνικοτήτων. Εκεί πέρασα τρεις μήνες, και σε αυτούς τους τρεις μήνες, έκανα έναν κύκλο φίλων και βρήκα υποστήριξη από έξω, βρήκα ανθρώπους που με στήριξαν και μου βρήκαν δικηγόρο, και μου βρήκαν ψυχολογική υποστήριξη.
Στη συνέχεια με πήγαν στις Σέρρες και μετά στη Δράμα/Παρανέστι, όπου είναι εξαιρετικά δύσκολα τα πράγματα. Είναι ένα στρατιωτικό μέρος και δεν μπορείς να έχεις τηλέφωνο μαζί σου. Επίσης, σου παίρνουν την κάμερα από το τηλέφωνο [Καταστρέφουν την κάμερα του τηλεφώνου]. Στη Δράμα βάζουν 10 καραβάνια μαζί και τα απομονώνουν με έναν μεταλλικό φράχτη. Έχουν πολλές κάμερες. Και κλείνουν τα δωμάτιά μας – μπορούμε να βγούμε έξω μόνο από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ. Έχω πολύ θυμό και δεν ξέρω πώς να τον εκφράσω.
Την πρώτη φορά που με συνέλαβαν ήταν πολύ πιο δύσκολο από τη δεύτερη φορά, επειδή δεν γνώριζα την κατάσταση, είχα φτάσει πρόσφατα στην πόλη. Τη δεύτερη φορά είχα αυτή την υποστήριξη από έξω, νοητικά και ψυχολογικά.
Στην Αμυγδαλέζα δεν είχαμε κλιματισμό, όλα ήταν χαλασμένα, δεν έχεις νερό και πρέπει να αγοράσεις νερό. Το ίδιο συμβαίνει και στη Δράμα. Το φαγητό είναι σκατά και οι άνθρωποι μαγειρεύουν μόνοι τους. Στη Δράμα δεν έχεις το δικαίωμα να μαγειρέψεις μόνος σου: σου δίνουν φαγητό και πρέπει να το αγοράσεις.***
***Σημείωση από τη Συνέλευση Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης: Τώρα, οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται πια να μαγειρεύουν μόνοι τους και στην Αμυγδαλέζα
Οι περισσότεροι κρατούμενοι βρίσκονται σε φρικτή ψυχική κατάσταση. Η κύρια ανάγκη είναι να υπάρχει υποστήριξη από έξω γι‘ αυτό. Επίσης, οι κρατούμενοι αισθάνθηκαν την μεγαλύτερη υποστήριξη όταν ξεκίνησαν την απεργία πείνας και στη συνέχεια υπήρχαν δράσεις στο δρόμο που συνδέονταν με την απεργία πείνας. Για να δουν ότι υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι από έξω που κατανοούν και συνδέονται με τους κρατούμενους και τους υποστηρίζουν.
Μέρος του αγώνα των κρατουμένων είναι ο ψυχολογικός αγώνας, να σκέφτεσαι όλη την ώρα πότε θα σε απελάσουν ή πότε θα ελευθερωθείς.
Q: Ποιοι άλλοι τρόποι υποστήριξης υπάρχουν για να είμαστε αλληλέγγυες/ οι με τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα;
Α: Χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Εκτός από αυτό, επίσης νομική υποστήριξη. Ειδικά για τους ανθρώπους που έχουν αφεθεί ελεύθεροι, είναι διαλυμένοι και δεν έχουν τίποτα στο οποίο να στηριχθούν. Υπάρχει η ανάγκη οργανώσεις και κινήματα να εργαστούν για το νομικό κομμάτι των πρώην κρατουμένων που μόλις βγήκαν. Τις περισσότερες φορές, αφού οι κρατούμενοι αποφυλακιστούν, παίρνουν ένα χαρτί ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα μετά από 25 ημέρες. Με αυτό το χαρτί είτε φεύγεις από τη χώρα είτε πρέπει να προσφύγεις σε δικαστήριο εναντίον του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρειάζεται η νομική υποστήριξη.
Η κατάστασή μου ήταν καλή, βρήκα φίλους από τα Ζιζάνια που με στήριξαν και μου έδωσαν ένα σπίτι μέχρι να βρω δουλειά. Αλλά και πάλι μέχρι τώρα έχω το ένα πόδι στην ελευθερία και το άλλο στη φυλακή. Η πιθανότητα να φυλακιστώ υπάρχει και πάλι.
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά σε αυτή τη χώρα. Έχω πρόβλημα με τους μπάτσους, μπαίνω στη φυλακή, μετά βγαίνω, μετά ξαναφτιάχνω τον εαυτό μου και μετά ξαναμπαίνω στη φυλακή. Η γραφειοκρατική διαδικασία
είναι πολύ αργή. Και υπάρχει και το πρόβλημα της γλώσσας. Σε κάνει να αισθάνεσαι σαν θύμα, αλλά εμείς, και εγώ, δεν είμαστε θύματα.
Αγωνιζόμουν και θα αγωνίζομαι πάντα για την ελευθερία μου. Σας ευχαριστώ για την υποστήριξή σας, αλλά δεν πρέπει να με βλέπετε ως θύμα. Έκανα την επιλογή να πάω στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι είπαν ότι στην Ευρώπη έχετε αυτοκίνητα, έχετε δουλειά… Έτσι, κάναμε την επιλογή να πάμε στην Ευρώπη γνωρίζοντας τι διακινδυνεύουμε.
Τώρα έχω το μεγάλο πρόβλημα ότι η εταιρεία που μου έκανε συμβόλαιο με χρησιμοποιεί. Δουλεύω πάνω από 8 ώρες- το αφεντικό γνωρίζει την κατάστασή σου και σε χρησιμοποιεί στο έπακρο. Και δεν μπορώ να αλλάξω δουλειά γιατί θα χάσω το χαρτί μου. Και ακόμα και με το χαρτί που έχω, κάποιος φασίστας ή ρατσιστής μπάτσος μπορεί να με βάλει στην Αμυγδαλέζα. Είναι απλά μια κατάσταση αναμονής.