This radio show is a recording from the event organized by the Assembly Against Detention Centres in collaboration with other comrades on 6 March 2025 in Athens.
6’17: Intervention by an Ex-Detainee in Greece: Speech by Amin
21’00: The Legal Frame of Administrative Detention in Greece: Speech by Maria, a lawyer and comrade working in Greece.
29’50: The Legal Frame of Administrative Detention in Palestine: Speech by Palestinian human rights lawyer
50’58: Activist and Ex-Detainee in Occupied Palestine: Speech by Hadeel
This brochure is a summary of an event that happened in february 2025: “Administrative Detention: Apartheid Prison Systems in Palestine and Greece“, organized by the Assembly Against Detention Centres, 6 March 2025 in Athens.
spraypaint outside of the prison at Petrou Ralli, Athens
The intention and motivation for the event stems from the approach of a more comprehensive political analysis around prisons, migrant incarceration and oppressive continuities of the Israeli occupation, Greece and the EU. However, we do not want to directly compare the situation in Palestine and Greece, our goal is rather to connect the two geographies through their prisons and use of administrative detention. We also want to state clearly that Greece is fully complicit in the ongoing genocide on Gaza and the settler-colonialism in Palestine which can be seen through numerous military, political and economic ties and collaboration.
Administrative detention, a form of non-judicial imprisonment and separate from the criminal system, enables governments to incarcerate whole categories of people, indefinitely or without a release date in unregulated conditions. Those imprisoned are political targets of government policies that aim to de-humanise and scapegoat a population, whether they are Palestinians or migrants.
Overcrowding, substandard conditions and violence are used both as punishment and as a deterrent. However, in reality this is meaning- less because the empowered police or army manipulates and exploits the power of stop and search and can easily and without evidence or reason detain anyone. On the contrary, it is almost impossible for the individual, once incarcerated, to use legal means to gain freedom, because lawyers and legal pathways are obstructed and appeals against detention are easily denied due to a lack of legal oversight.
Administrative detention was, and is, a powerful tool of colonialism and fundamental to the creation and character of the Israeli settler colonial society. It is a punitive measure which has been used against Palestinians both in the territories occupied in 1967 and in historic Palestine (the land colonised by Israel in 1948) and has its roots in British Law during the British Mandate of Palestine, showing its (settler-) colonial roots and continuities.
In Greece, as well as across Europe, non-European and racialized people are detained in detention prisons (so-called Pre-Removal Detention Centres – PRDCs) solely because of their migration status. Within administrative detention, detainees have no definite release date and often have no information on their own cases. Detention prisons supposedly function to facilitate deportation, but, in reality, they act to expand the capacities of prisons.
In Palestine the system of apartheid is clear: occupation of land, control of bodies and movement through military means, segregation of the legal system, control of access to water, food and fuel and the restriction of life based on identity and official documents. In Greece we argue that an apartheid system has also been enforced although we don’t attempt to equalize the situation with Palestine, but instead point to the similar systemic apartheid practices of successive Greek governments towards those claiming asylum.
This is clear in the difficulties in accessing and renewing ID documents and the emphasis on the ‘legalisation’ of a person which impacts and controls every element of life: access to healthcare, housing, employment and education. It is also obvious in the continuation, expansion and securitisation of substandard camps as the only housing option.
Such things control the movement and bodies of people in Greece creating segregation, barriers, limitations and a 2-tier society. The prison system and administrative detention are fundamental in maintaining control and fear which is re-enforced on a daily basis by police harassment and ID checks.
Apartheid and segregation are clearly demonstrated in a nation-state’s legal system and it’s prisons. In Palestine administrative detention and military courts are tools that aggravate the denial of legal rights, the use of physical violence and mental torture. In Greece, prison conditions, lack of legal support and psychological trauma due to unknown release dates justify the continuation of administrative detention as a method of control on those claiming asylum. In both places such ‘legal’ systems of abuse could only be tolerated by a certain percentage of the population, those with ‘Israeli’ or ‘Greek’ citizenship would never accept such treatment.
The interventions by lawyers and ex-prisoners from Palestine and Greece, will be centered about the legal and political realities and implications of administrative detention, the horrific conditions and ways to struggle and resist administrative detention and prisons from inside and outside.
We call for a greater recognition and understanding of administrative detention as a discrete form of imprisonment with a particular position in the structure of „liberal democracies“.
We call for solidarity with people that are in administrative detention, and for support for their struggle against this system, which we relate also to the violent practice of prisons generally.
Abolish all detention centers!
Fire to the prisons!
Freedom for Palestine – Stop the genocide, end the occupation!
Free them all!
The Legal Frame of Administrative Detention in Greece: Speech by Maria, a lawyer and comrade working in Greece.
I started taking on cases of administrative detainees in mid-2021, when I met the House for Empowerment & Emancipation and participated in its actions and visits to the women‘s department of the Amygdaleza Detention Center. Since the collective operates horizon- tally, without using „experts“, I did not meet the detainees simply as a lawyer. By listening to their stories and their requests – and through discussions with other comrades – I also gained some more practical knowledge. Thus, from the position I have today, I would like to explain the legal regime governing administrative detention in Greece in a way that makes it easier for all of us to understand – so it can actually be used as a tool in our common struggles, regardless of whet- her we are local or a migrant and whether we have legal status or not.
Administrative detention is ordered by a decision of the police director in cases where migrants are supposedly suspected of absconding or endangering public order or avoiding or obstructing the preparation of their departure. If no objections to this decision are raised within 48 hours, a deportation order is issued and detention is extended until the deportation is completed. Detention may not exceed 18 months. Detainees must be informed of the content of the detention decision, as well as of any other document, in their own language or in a language they are deemed to understand. In practice, this is often not respected, but it is difficult to prove that the police have breached this obligation. If objections before the police director are not raised in time or are rejected, they may be brought before the competent administrative court of first instance. The decision issued is not subject to appeal but may be revoked if new grounds for objections arise.
Although, as mentioned above, objections to detention before the police director must be made within 48 hours, in Athens they are in practice accepted at any time. The claim that a person is suspected of absconding may be justified by several reasons, including the lack of a fixed address of residence and means of subsistence, as well as the lack of an identification document. The lack of an address can be resolved by presenting a house contract or, if none exists, a hosting declaration. The declaration should be made by a person who has a rental contract (or owns a property) and is legally residing in the country, as his/her signature on the declaration must be certified as genuine. The existence of means of subsistence can be proven by any previous employment contracts and/or tax returns. If these do not exist, a declaration (e.g. from a relative or the person making the declaration of accommodation) can be made to cover the prisoner‘s living expenses. The lack of an identity document is usually solved by presenting an original passport. However, it is often best not to present a valid passport to the police as, if the objections are rejected, having a passport in the hands of the police will make deportation much easier. It is advisable to present the original expired one, if available. If objections are raised in the Administrative Court of First Instance, the original passport doesn‘t need to be presented – a certified copy is sufficient. Although it is accepted that the asylum seeker‘s card is also an identification document, the police usually require a passport.
A person‘s ‚risk to public order‘ is justified by criminal convictions with a sentence of more than one year. Often police decisions do not sufficiently establish the risk to public order (e.g. they do not mention specific decisions or may even refer to acts for which an acquittal has been issued!). Therefore, it is advisable in these cases for a lawyer to investigate the alleged prosecution in the prosecution office.
Objections to detention orders may also include evidence that detention conditions and the detainee‘s personal situation make detention a particularly harsh measure – for example, when a detainee has health problems. It is important to note that medical care is almost non-existent in Amygdaleza Detention Center, as there is only a doctor once a week. There is no provision for detained substance abusers. In the Taurus Detention Center (Petrou Ralli), a therapist from the Okana visits once a week. The tragic shortcomings of detention centers are unknown to most people, so that the detainees become invisible. It is therefore very important that these deplorable conditions are denounced as much as possible, to make the prisoners‘ voices heard.
During detention and in view of deportation, family life and the best interests of the child should be considered. Detention is often lifted, and deportation postponed, if the detainee has family members in the country. The detention of minors is contrary to Greek legislation, the Convention on the Rights of the Child and EU legislation. Recently, families with minors have been detained at the Amygdaleza Detention Center under the pretext of a lack of stable residence, but this criterion is arbitrary and is not mentioned anywhere in the detention decisions.
The detention of asylum seekers is illegal. However, this rule may be waived in cases where the identity of the applicant needs to be established, where there are ‚reasonable grounds‘ for believing that the application has been made to prevent or delay deportation and where there is a risk to public order. In the last year there has been a major problem of a shortage of interpreters, resulting in delays in the examination of asylum applications and consequently in prolonged detention.
Migrants in administrative detention are not provided with legal assistance by the state, except for asylum seekers. Even then, communication with lawyers is often difficult. Whether or not there is a lawyer available, it is important to have a basic knowledge of the legal procedures, so that we can find ways to use the tools of the system against it, alongside all our other actions, until the total destruction of detention centers.
Q: How many Palestinians are detained in administrative detention in Greece?
A: There is published data about administrative detention. According to the data, in the first half of 2024 there were around 600 people from Palestine out of 12700 total people in administrative detention.
Q: Do the detainees have rejected asylum procedures, or what is the situation?
A: You can have an active asylum process and still be detained, at least until they check exactly your identity. And most of the time, the process is very arbitrary. Two people we had contact a while ago in Korinthos detention center were found in a shipwreck. They were put directly into detention and denied the right to asylum. This is a strategy: taking people directly from the border and detaining them to prevent them from taking asylum. There is the devilish practice of cops around Victoria, where a lot of migrants arrive searching for the “UN-Office”. Cops just take them to detention prisons. At this time, they don‘t have a phone/sim card or contacts to reach out to. The cops keep them there as long as they can, then, if they manage to start the asylum process, the asylum is rejected, and they can again be kept in detention. If you try to struggle against unlawful detention in the detention prisons, they just make it a lawful detention by rejecting your asylum claim, and then detaining you again.
Q: Question about medical care that people receive, with only 1 doc- tor, one visit per week,which is not enough, especially for the question of substance use.
A: From what I have seen there are both court decisions that turn a blind eye to the health situation and court decisions that mention it, but none go as far as changing the situation. When it is mentioned, it‘s more about the health situation of the detainee and less about the objective health issues in the detention center. The detention center often denies access to medicine and when we try to give medicine through visits, they also often deny it. Even when people have been taken to doctor, the doctor often just rudely tells them to go away again.
map of prison facilities in Palestine
The Legal Frame of Administrative Detention in Palestine: Speech by a Palestinian human rights lawyer with experience of more than 28 years working on human rights in the occupied Palestinian territories with special focus on the Palestinian prisoners and military court system.
Good evening and thank you for inviting me tonight to share the work that we are doing against administrative detention. The laws are based on British regulations from 1945. They used these regulations until the 1970s, mostly against Palestinians. After the occupation in 1967 they started to use the military orders, before they used a legal frameworks. The military officers in the occupied territories can arrest just about anyone, only based on “secret information”, for between 1 and 6 months. This can be extended indefinitely. Some people spend 5, some 8 years in detention. In the first intifada one detainee spent 8 years in continuous detention. They use administrative detention against anyone – children, activists, students. They don’t need to prove anything in front of the court. There are just secret files shown; even the lawyers cannot see them in the court. So, we need to defend people blindly. Then the judge decides if they cancel the order or confirm the administrative detention order as it has been issued by the military. The Ministry of defense/ security grants the authority to other officers to issue administrative detentions.
In 2002, there was a new law dealing with foreigners – meaning not-Israelis – which is similar to administrative detention but not limited to 6 months. In 2005, Israel withdraw from Gaza. Since then, they deal with Gazans as people from ‘not occupied territory’. So, for example, after the genocide in October 2023 they arrested thousands of Palestinians in Gaza based on secret information. This information has to be reviewed by a court every six months.
In the last years, they have arrested thousands of people in Gaza: women, children, sick people, and doctors who are being held in administrative detention with arbitrary reasons. They never disclosed the exact number but last September 2024 the state said that they have 3400 people arrested under that law. But we estimate that they arrested much more than this number.
In the exchange they have already released 1000 people, but we estimate that they have at least 10.000 more detained.
Before October 2023, 1200 people were detained in the Westbank. After October 7, they arrested thousands of people. There are 3400 detainees today from Jordan and the Westbank. This includes more than 100 children, who were also arrested because of secret information, without providing them with any information.
Administrative detention is the worst. It’s a kind of torture, because neither the detainee nor the family knows how long the detainee will stay inside. For example, sometimes, on the last day before the ex- tension of the detention order, the detainee will not be informed until late into the evening, making them believe that they have been set free, only to be informed that it has been prolonged again.
The detainees have initiated a lot of activism against detention: boycotts of procedures, disobedience of orders, refusals to stand, refusals of meals, and hunger strikes. The strongest of these are hunger strikes, of which there are two types. Firstly, there are collective hunger strikes where all the detainees are striking. This happened in 2014, where administrative detainees went on strike for 9 weeks. But it then stopped because in the middle of the hunger strike, security activity happened in the Westbank and Israel attacked Gaza in July killing a lot of civilians. So, the detainees said to stop the hunger strike. The original goal of the hunger strike was to limit the use of administrative detention to very serious instances and to limit it for one year.
Starting from 2011, there have been individual detainees that initiated their own hunger strikes. Khader did a 66 day-long hunger strike, which was the longest individual hunger strike in Palestinian resistance history in 2012. He was successful and was released. He was then detained multiple times again, going on hunger strike every time. He went on hunger strike five times, but on the 6th hunger strike he was charged for leading and inciting violence in prison. And the last time, they left him to die. On 1 May 2023, after 87 days of hunger strike, he collapsed and unfortunately we lost him.
Several other individuals did a hunger strike, 120 days of hunger strike. Some of them received vitamins at some point, but Khader always refused them. Currently, administrative detainees cannot do hunger strikes, even though the number of detainees is the largest ever – even compared to the first intifada. But the political decision is so difficult, because all Palestinians and supporters are focused on the genocide. The military is using this and increasing and arresting more people. 2 days ago, they decided on several months of detention for a 14-year-old child.
Of course, administrative detainees are held in the same prisons as the other Palestinian prisoners. The majority of detention prions are in occupied Palestinian land. The conditions are very difficult, with security forces raiding the rooms, physically attacking detainees, confiscating all clothes, property and food, and cancelling all family visits.
The Red cross is also not allowed to visit. And they closed all health clinics inside the prisons. This creates a lot of problems, especially for prisoners with health issues. Just yesterday, another Palestinian detainee died due to health neglect and 62 died during 2024.
One person died last year who was cancer patient: people were aware of his condition and they still refused to let him go outside and die with his family around him. Since 2015, every detainee that dies in- side the prison is kept inside the prison, and they refuse to give the bodies to the families
Q: Can you tell us more on the continuity regardless of governmental change related to administrative detention?
A: For sure for us as Palestinians there is no difference between the governments. For the laws that are relevant for imprisonment it makes no difference what government is ruling. Even in front of the Israeli high court, this justice system doesn’t offer any justice to the Palestinians, not on the settlements, not on the targeting by settlers.
The high court was always making the occupation, making these crimes, legal and institutionalized. Especially on the prisoners issues the numbers of administrative detainees increased after the Oslo agreement and they detained a lot of people opposing the agreements. It was never about who is in government, but it was always used to oppress the people.
During the first intifada, during the Oslo agreement period, during the 2nd intifada, they always arrested and attacked the Palestinian villages and cities arresting hundreds of people. And we always had 1000, 2000 people detained. Immediately after the break of the 2nd intifada the number went higher and higher till reaching 12.000 people in detention. And since then, the number has always been this high. And there is the anti-terror law, which was issued in 2016, it was confirmed by the majority of all the political parties, which all agree on the racist laws which target Palestinians, and especially Palestinian citizens of the state of Israel which become citizens of 2nd or 3rd class.
Q: How is the situation with the lawyers, how accessible is it to visit their clients, can they take cases. Do they receive any threats by taking these cases. In Iran what is happening is that when a lawyer is defending political prisoners the lawyer is the next person to end up in jail?
A: It’s a bit different but also in occupied Palestine the lawyers face a lot of restrictions. They can ban the lawyer for two months from meeting the detainee, and you cannot appeal against it successfully.
In this war they made the 2 months to 6 months. We were not all- owed to meet the detainees for 6 months. In the first 3 months no visit at all was allowed inside the prison. Now it’s again possible to visit but under heavy restrictions. You can only visit 5-7 people in a month. You can sometimes only speak for 5 or 7 minutes, even if 40 minutes should be allowed.
You are not allowed to bring any notes in Arabic. This month they prevented 17 lawyers from visiting, claiming that these lawyers were trying to bring messages from the families to the detainees. And of course, also some lawyers have been arrested under claims of destroying evidence or supporting terrorism, so yes, lawyers can be targeted as detainees as well.
demonstration for palestinian prisoners in Palestine
Activist and Ex-Detainee in Occupied Palestine: Speech by Hadeel – a Palestinian activist and ex-prisoner who was held in administrative detention by the Israeli occupation forces and was released during one of the latest prisoner exchange deal.
I’m currently free from prison. From the prisoners’ perspective, they will just tell you whatever you say, you will be under administrative detention. On the crossing border between Palestine and Jordan I was stopped by Zionists. They didn’t ask anything, they didn’t do anything, they just said you’re under arrest. They took me to a prison completely isolated from the world for 8 days. After, they took me to an interrogation center and there they told me that I’m under ad- ministrative detention, but the file is kept secret. And there is not- hing to speak about. After 22 days of imprisonment, they took me to court. And I got the order for 6 months of detention. After the first 6 months ended, on my last day, they told me that I might be able to go home. I got ready but nobody came, the wards said that while they didn’t renew my order, there is also no news yet. The next day I said to the guard that I received no new order, why am I still in prison?
And then I got the news that I have a new order for 4 months. Lu- ckily, I only had to spend 2 more months then the prisoner exchange came, and I was freed.
After October 7, prisons were the first thing that was attacked. What they did here is that they made the prisoners fully isolated from the world. So that the prisoners did not know what was going on in Pa- lestine and around the world. For the first months they were denying lawyer visits, they were denying everything. Only after 5 to 6 months was it again possible to get visited by a lawyer, and these lawyers were the only way to reach out to the outside world.
I would always be isolated for 2 months, only every 2 months a lawyer was allowed to visit me, and I could hear news from my family.
The conditions are horrible, the prison is very old, and the humidity is crazy, because it close to the sea, but we could see only fences. The second method of torture they use is the starvation regime. They star- ve us in a systematic way. They give you food to keep you from dying, but you are never full. I lost 22kg
We had no health care at all, we were denied visits to the doctors. Also, people with cancer were not treated. We had to fight for ever- ything, we were only allowed to go to shower for one hour out of 24 hours. And in this one hour we had to manage 22 people for everyone to shower.
We were continuously beaten, we were dragged, we were all the time strip searched. All the time the rooms were locked, and then they would invade the cells at any time, throwing teargas and starting to beat people. For visits from lawyers and for court dates we were al- ways handcuffed. There was a systematic torturing of prisoners. Most of the women prisoners were mothers, activists, students, grandmot- hers. The situation was almost impossible [to be], it was unbearable. The only thing that kept us strong was to have each other. All this was trying to break us. I cannot say that we were strong all the time, because of the torture. But Palestinian prisoners have always been the first defende line of the Palestinian cause, and death was never able to take this away. The Zionists do this to break the resistance, but they also know that the Palestinian resistance keeps due to the Palestinian detainees.
The judge is my enemy; the institutions of law I’m held inside are the ones of the enemy, just made for holding prisoner Palestinians. We are stronger because we understand who we are, why we are there and we understand that it’s a fight for life, for a free Palestine. You are fighting for resistance, not just to get free. This is obvious. Gaza showed to the world the two faces of Zionism and US-Imperialism. Just in the last days 70.000 people were displaced in the Westbank. The prisoners fight, our fight is a fight for resistance that needs to be continued. And we face these conditions, this brutality and violence on a daily basis.
The only way to organize and to resist, it to not stop.
US and western governments have imposed violence on the move- ment of Palestine, they are beating people on the street, at US univer- sities or on the streets of Europe. We are facing the same enemy, the same brutality. And the only way to fight this, to dismantle this sys- tem, is by fighting together against this system of imperialism.
Thank you.
Q: We knew that the exchange deal has liberated a lot of Palestinians but also a lot of Palestinians have been rearrested in the last days
A: Only 3 of the ones of this exchange were rearrested. They all took us to another interrogation session after the exchange, threatened us to not talk to anyone, to not talk to media. And they want to exile Palestinians from Jerusalem, to take their Jerusalem identity away from them.
Q: Are there ways that prisoners, that women in the prison, were organizing inside the prison?
A: Organizing is denied at the moment, they are trying to create a situation of instability in the prison. We were facing new rules and new orders every day, so that we are not able to organize against it. 62 prisoners were killed in Zionist prisons since October 7th. But there is collective understanding and support between the prisoners. But there is no actual organizing, because it is denied, and it would cause harm to the prisoners, it would be very hard. For example, one time we collectively refused to eat our meals. In the morning, we were all handcuffed in the yard; all our clothes were taken away, everything in our rooms was taken away, and we had to fight to get back food mate- rials like a plate and a fork. And, I forgot to mention that, we did not have hairbrushes, so we needed to brush our hairs with forks. Nor- mally organizing would make it easier to fight for these things, but with this instability it’s difficult. And the price you pay for organizing inside the prison is very high, at least these days.
Q: How was the day of the release? How was it meeting your family and friends again?
A: We did not know that we were released, that the deal had become reality. The day before the release at 1pm they told us to get ready be- cause we were going home. We didn’t need to do anything because we only had the clothes that we were wearing. But we also got the information that 10 people will be kept inside. The release procedure was very brutal, we were dragged, we were put in cage, they showed us pictures of the destruction they did in Yemen and in Gaza. They beat us so hard that day and locked us in very small cells. We did not understand that we were released until we crossed the prion gate. Then we understood, when seeing the Palestinians outside. It was then a happy feeling but there remained also the sorrow about knowing of the other 10 women prisoners staying inside the prison.
map of Amygdaleza detention center near Athens
Intervention by an Ex-Detainee in Greece: Speech by Amin, who was detained in multiple detention centers in Greece.
I was arrested in Greece two times. The first time I was in Allodapon It was the worst situation in my life, it was very hard. They take everything, and also your phone, so you cannot contact your family. They force you to buy a sim card, and they make you buy food from the cops. I did not manage to get a phone card, so I spent 6 months with no one knowing about me in prison, not my family, not my friends. (And the cops separate Arab people, so I was alone with 10 Pakistani people, with whom I cannot speak the same language).
The next time, 5 years had passed. I came back from work and wanted to take the train to Malakasa. A civil cop took me by my wrist, asked for ID, took me to Allodapon and then directly to Amygdaleza. They isolated me for one week and put me with the Moroccan people there. It’s separated between nationalities.There I passed three months, and in these three months, I made a circle of friends and found support from the outside, found people who supported me and who got me a lawyer, and found me psychological support.
They then took me to Serres, and then to Drama/Paranesti where it is super hard. It’s a military place and you cannot have a phone with you. Also, they take your camera off the phone [They destroy the camera of the phone]. In Drama they put 10 caravans together and isolate them by a metal fence. They have a lot of cameras. And they close your rooms – you can only go out from 8 in the morning to 8 in the evening. I have a lot of anger and do not know how to express it.
The first time that I was arrested it was much harder than the second time, because I didn’t know about the situation, I had recently arrived in the city. The second time I had this support from the outside, mentally and psychologically.
In Amygdaleza, we had no air conditioning, everything was broken, you don’t have water and you need to buy water. This is the same in Drama. The food is shit and people cook by themselves.
In Drama you don’t have the right to cook by yourself: they give you food and you need to buy it.***
Most of the prisoners are in a horrible mental situation. The main need is to have support from outside for this. Also, the prisoners felt the most supported when they started the hunger strike and there were then actions on the street connecting it to the hunger strike.
To see that there are really people on the outside understanding and connecting to the prisoners and supporting them.
Part of the struggle of the prisoners is the psychological struggle that you think all the time about when you are going to get deported and when you are going to be freed.
***note from the Assembly ADC: Now, People are not allowed anymore to cook themselves in Amygdaleza
Q: What other ways of support are there to be in solidarity with people on the inside?
A: Mental support is needed. Apart from this also legal support. Especially for people who have been released, they are broken and have nothing to depend on. There is the need for organizations and movements to work on the legal part of ex-prisoners who just got out.
Most of the time, after prisoners get out, they get a paper that they are supposed to leave the country after 25 days. With this paper you either leave the country or you need to appeal to a court against it. That’s why the legal support is needed.
My situation was good, I found friends from Zizania who supported me and gave me a house till I found work. But still until now I have one leg in liberty and one leg in jail. The possibility of being imprisoned again is there.
It’s every time in this country. I have a problem with cops, I go into jail, then come out, then rebuild myself, then go again into jail. The bureaucratic process is very slow. And there is the problem of language. And it makes you feel like the victim, but us and me, we are not victims. I was and will always be fighting for my freedom. Thank you for your support but you should not look at me as victim. I made a choice to go to Europe. People said in Europe you have cars, you have work…. So, we made the choice to go to Europe knowing what we risk.
Now I have the big problem that the company who made me a con- tract is using me. I work more than 8 hours; the boss knows your situation and uses you to the maximum. And I cannot change work because I would lose my paper. And even with the paper I have, some fascist or racist cop can put me to Amygdaleza. It’s just a situation of waiting.
Abolish all detention centers!
Fire to the prisons!
Freedom for Palestine – Stop the genocide, end the occupation!
Free them all!
Διοικητική κράτηση: Απαρτχάιντ συστήματα φυλακών σε Παλαιστίνη και Ελλάδα
Αυτή η μπροσούρα αποτελεί περίληψη της εκδήλωσης
„Διοικητική κράτηση: Απαρτχάιντ συστήματα φυλακών σε Παλαιστίνη και Ελλάδα“, που διοργάνωσε η Συνέλευση ενάντια στα Κέντρα Κράτησης στις 6 Μαρτίου 2025 στην Αθήνα.
Η πρόθεση και το κίνητρο για την εκδήλωση πηγάζει από την προσέγγιση μιας πιο ολοκληρωμένης πολιτικής ανάλυσης γύρω από τις φυλακές, τον εγκλεισμό μεταναστ(ρι)ών και τις καταπιεστικές συνέχειες της ισραηλινής κατοχής, της Ελλάδας και της ΕΕ. Ωστόσο, δεν θέλουμε να συγκρίνουμε άμεσα την κατάσταση στην Παλαιστίνη και την Ελλάδα, στόχος μας είναι μάλλον να συνδέσουμε τις δύο γεωγραφίες μέσω των φυλακών τους και της χρήσης της διοικητικής κράτησης. Θέλουμε επίσης να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα είναι πλήρως συνυπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα και την εποικιστική αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη, η οποία μπορεί να φανεί μέσα από πολυάριθμους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς και συνεργασία.
Η διοικητική κράτηση, μια μορφή μη δικαστικής φυλάκισης και ξεχωριστή από το ποινικό σύστημα, επιτρέπει στις κυβερνήσεις να φυλακίζουν ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων, επ‘ αόριστον ή χωρίς ημερομηνία αποφυλάκισης σε ανεξέλεγκτες συνθήκες. Οι φυλακισμένοι αποτελούν πολιτικούς στόχους κυβερνητικών πολιτικών που αποσκοπούν στην απο-ανθρωποποίηση και την
καθιέρωση ενός πληθυσμού ως αποδιοπομπαίο τράγο, είτε πρόκειται για Παλαιστίνιους/ες είτε για μετανάστ(ρι)ες. Οι υπερσυνωστισμένες φυλακές, οι υποβαθμισμένες συνθήκες και η βία χρησιμοποιούνται τόσο ως τιμωρία όσο και ως αποτρεπτικό μέσο. Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτό είναι άσκοπο, επειδή η εξουσιοδοτημένη αστυνομία ή ο στρατός χειραγωγεί και εκμεταλλεύεται την εξουσία του stop and search (σταματημός και έλεγχος) και μπορεί εύκολα και χωρίς στοιχεία ή λόγο να κρατήσει οποιοδήποτε. Αντίθετα, είναι σχεδόν αδύνατο για ένα άτομο, αφού φυλακιστεί, να χρησιμοποιήσει νομικά μέσα για να κερδίσει την ελευθερία του, επειδή οι δικηγόροι και οι νομικές οδοί παρεμποδίζονται και οι προσφυγές κατά της κράτησης απορρίπτονται εύκολα λόγω έλλειψης νομικής εποπτείας.
Η διοικητική κράτηση ήταν και είναι ένα ισχυρό εργαλείο της αποικιοκρατίας, το οποίο είναι θεμελιώδες για τη δημιουργία και τον χαρακτήρα της ισραηλινής εποικιστικής αποικιοκρατικής κοινωνίας. Είναι ένα τιμωρητικό μέτρο που έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον Παλαιστινίων τόσο στα κατεχόμενα εδάφη το 1967 όσο και στην ιστορική Παλαιστίνη (τα εδάφη που αποικίστηκαν από το Ισραήλ το 1948) και έχει τις ρίζες του στο βρετανικό δίκαιο κατά τη διάρκεια της βρετανικής εντολής της Παλαιστίνης, δείχνοντας τις (εποικιστικές) αποικιακές ρίζες και συνέχειές του.
Στην Ελλάδα, καθώς και σε ολόκληρη την Ευρώπη, μη-Ευρωπαία και φυλετικοποιημένα άτομα κρατούνται σε διοικητικές φυλακές (τα λεγόμενα Προαναχωρησιακά Κέντρα Κράτησης – ΠΡΟΚΕΚΑ) αποκλειστικά και μόνο λόγω της μεταναστευτικής τους ιδιότητας.
Στο πλαίσιο της διοικητικής κράτησης, οι κρατούμενοι/ες δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία αποφυλάκισης και συχνά δεν έχουν καμία πληροφορία για τις δικές τους υποθέσεις. Οι διοικητικές φυλακές υποτίθεται ότι λειτουργούν για να διευκολύνουν την απέλαση, αλλά, στην πραγματικότητα, λειτουργούν για να διευρύνουν τις δυνατότητες της φυλάκισης.
Στην Παλαιστίνη το σύστημα του απαρτχάιντ είναι σαφές: κατοχή γης, έλεγχος των σωμάτων και των μετακινήσεων με στρατιωτικά μέσα, νομικός-συστημικός διαχωρισμός, έλεγχος της πρόσβασης σε νερό, τρόφιμα και καύσιμα και περιορισμός της ζωής με βάση την ταυτότητα και τα επίσημα έγγραφα.
Στην Ελλάδα θεωρούμε ότι έχει επίσης επιβληθεί ένα σύστημα απαρτχάιντ, αν και δεν προσπαθούμε να εξισώσουμε την κατάσταση με την Παλαιστίνη, αλλά αντίθετα επισημαίνουμε τις παρόμοιες συστημικές πρακτικές απαρτχάιντ των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι σε όσα ζητούν άσυλο. Αυτό είναι σαφές στις δυσκολίες πρόσβασης και ανανέωσης των εγγράφων ταυτότητας και στην έμφαση στη «νομιμοποίηση» ενός ατόμου, η οποία επηρεάζει και ελέγχει κάθε στοιχείο της ζωής: την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, τη στέγαση, την απασχόληση και την εκπαίδευση. Είναι επίσης προφανές στη συνέχιση, επέκταση και κατοχύρωση των υποβαθμισμένων στρατοπέδων ως τη μόνη επιλογή στέγασης. Τέτοια πράγματα ελέγχουν την κίνηση και τα σώματα των ανθρώπων στην Ελλάδα δημιουργώντας διαχωρισμό, εμπόδια, περιορισμούς και μια κοινωνία δύο ταχυτήτων. Το σωφρονιστικό σύστημα και η διοικητική κράτηση είναι θεμελιώδους σημασίας για τη διατήρηση του ελέγχου και του φόβου, ο οποίος ενισχύεται καθημερινά από τις αστυνομικές παρενοχλήσεις και τους ελέγχους ταυτότητας.
Το απαρτχάιντ και ο διαχωρισμός αποδεικνύονται ξεκάθαρα στο νομικό σύστημα ενός έθνους-κράτους και στις φυλακές του. Στην Παλαιστίνη η διοικητική κράτηση και τα στρατιωτικά δικαστήρια είναι εργαλεία που επιδεινώνουν την άρνηση νομικών δικαιωμάτων, τη χρήση σωματικής βίας και ψυχικών βασανιστηρίων. Στην Ελλάδα, οι συνθήκες φυλάκισης, η έλλειψη νομικής υποστήριξης και το ψυχολογικό τραύμα λόγω των άγνωστων ημερομηνιών αποφυλάκισης δικαιολογούν τη συνέχιση της διοικητικής κράτησης ως μέθοδο ελέγχου όσων ζητούν άσυλο. Και στα δύο μέρη τέτοια
«νόμιμα» συστήματα κακοποίησης θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτά μόνο από ένα ορισμένο ποσοστό του πληθυσμού, όσοι έχουν
«ισραηλινή» ή «ελληνική» υπηκοότητα δεν θα δέχονταν ποτέ τέτοια μεταχείριση.
Οι παρεμβάσεις δικηγόρων και πρώην κρατουμένων από την Παλαιστίνη και την Ελλάδα, θα επικεντρωθούν στις νομικές και πολιτικές πραγματικότητες και επιπτώσεις της διοικητικής κράτησης, στις φρικτές συνθήκες και στους τρόπους αγώνα και αντίστασης στη διοικητική κράτηση και τις φυλακές από μέσα και έξω.
Ζητάμε μεγαλύτερη αναγνώριση και κατανόηση της διοικητικής κράτησης ως διακριτής μορφής φυλάκισης με ιδιαίτερη θέση στη δομή των «φιλελεύθερων δημοκρατιών».
Καλούμε σε αλληλεγγύη με τους ανθρώπους που βρίσκονται σε διοικητική κράτηση και σε υποστήριξη των αγώνων τους ενάντια σε αυτό το σύστημα, το οποίο συσχετίζουμε επίσης με τη βίαιη πρακτική των φυλακών γενικά.
Καταργήστε όλα τα κέντρα κράτησης! Φωτιά στις φυλακές! Λευτεριά στην Παλαιστίνη – σταματήστε τη γενοκτονία, τερματίστε την κατοχή! Λευτεριά για όλα!
Το νομικό πλαίσιο της διοικητικής κράτησης στην Ελλάδα ομιλία της Μαρίας, η οποία είναι δικηγόρος και συντρόφισσα που εργάζεται στην Ελλάδα.
Άρχισα να αναλαμβάνω υποθέσεις διοικητικών κρατουμένων στα μέσα του 2021, όταν γνώρισα το Σπίτι για την Ενδυνάμωση και την Χειραφέτηση και συμμετείχα στις δράσεις και τις επισκέψεις του στο γυναικείο τμήμα του Κέντρου Κράτησης Αμυγδαλέζας. Δεδομένου ότι η συλλογικότητα λειτουργεί οριζόντια, χωρίς να χρησιμοποιεί
«ειδικούς», δεν συνάντησα τις κρατούμενες απλώς ως δικηγόρος. Ακούγοντας τις ιστορίες τους και τα αιτήματά τους – και μέσα από συζητήσεις με άλλες συντρόφισσες – απέκτησα και κάποιες πιο πρακτικές γνώσεις. Έτσι, από τη θέση που έχω σήμερα, θα ήθελα να εξηγήσω το νομικό καθεστώς που διέπει τη διοικητική κράτηση στην Ελλάδα με τρόπο που να το καθιστά ευκολότερο για όλα μας να το κατανοήσουμε – έτσι ώστε να μπορεί πραγματικά να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στους κοινούς μας αγώνες, ανεξάρτητα από το αν είμαστε ντόπιοι/ες ή μετανάστ(ρι)ες και αν έχουμε νομικό καθεστώς ή όχι.
Η διοικητική κράτηση διατάσσεται με απόφαση του αστυνομικού διευθυντή σε περιπτώσεις όπου οι μετανάστες υποτίθεται ότι είναι ύποπτοι για διαφυγή ή για έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας τάξης ή για αποφυγή ή παρεμπόδιση της προετοιμασίας της αναχώρησής τους. Εάν δεν υποβληθούν αντιρρήσεις κατά της απόφασης
αυτής εντός 48 ωρών, εκδίδεται εντολή απέλασης και η κράτηση παρατείνεται έως ότου ολοκληρωθεί η απέλαση. Η κράτηση δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 18 μήνες. Οι κρατούμενοι πρέπει να ενημερώνονται για το περιεχόμενο της απόφασης κράτησης, καθώς και για κάθε άλλο έγγραφο, στη γλώσσα τους ή σε γλώσσα που θεωρείται ότι κατανοούν.
Στην πράξη, αυτό συχνά δεν τηρείται, αλλά είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι η αστυνομία έχει παραβιάσει αυτή την υποχρέωση. Εάν οι ενστάσεις ενώπιον του αστυνομικού διευθυντή δεν υποβληθούν εγκαίρως ή απορριφθούν, μπορούν να προσφύγουν στο αρμόδιο διοικητικό πρωτοδικείο. Η απόφαση που εκδίδεται δεν υπόκειται σε έφεση, αλλά μπορεί να ανακληθεί εάν προκύψουν νέοι λόγοι αντιρρήσεων.
Αν και, όπως προαναφέρθηκε, οι αντιρρήσεις κατά της κράτησης ενώπιον του αστυνομικού διευθυντή πρέπει να υποβάλλονται εντός 48 ωρών, στην Αθήνα γίνονται στην πράξη δεκτές ανά πάσα στιγμή. Ο ισχυρισμός ότι ένα πρόσωπο είναι ύποπτο φυγής μπορεί να δικαιολογηθεί για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης σταθερής διεύθυνσης κατοικίας και μέσων διαβίωσης, καθώς και της έλλειψης εγγράφου ταυτότητας. Η έλλειψη διεύθυνσης μπορεί να επιλυθεί με την προσκόμιση συμβολαίου κατοικίας ή, αν δεν υπάρχει, με δήλωση φιλοξενίας. Η δήλωση θα πρέπει να γίνεται από πρόσωπο που έχει συμβόλαιο μίσθωσης (ή είναι ιδιοκτήτης ακινήτου) και διαμένει νόμιμα στη χώρα, καθώς
η υπογραφή του/της στη δήλωση πρέπει να είναι θεωρημένη ως γνήσια. Η ύπαρξη μέσων διαβίωσης μπορεί να αποδειχθεί από τυχόν προηγούμενες συμβάσεις εργασίας ή/και φορολογικές δηλώσεις.
Εάν αυτά δεν υπάρχουν, μπορεί να γίνει δήλωση (π.χ. από συγγενή ή από το πρόσωπο που κάνει τη δήλωση διαμονής) για την κάλυψη των δαπανών διαβίωσης του κρατουμένου. Η έλλειψη εγγράφου ταυτότητας συνήθως επιλύεται με την προσκόμιση πρωτότυπου διαβατηρίου. Ωστόσο, συχνά είναι καλύτερο να μην προσκομίζεται έγκυρο διαβατήριο στην αστυνομία, καθώς, εάν οι ενστάσεις απορριφθούν, η ύπαρξη διαβατηρίου στα χέρια της αστυνομίας θα διευκολύνει πολύ την απέλαση. Συνιστάται να προσκομίζετε το πρωτότυπο ληγμένο διαβατήριο, εφόσον είναι διαθέσιμο. Εάν οι
ενστάσεις υποβάλλονται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο, δεν χρειάζεται να προσκομιστεί το πρωτότυπο διαβατήριο – αρκεί ένα επικυρωμένο αντίγραφο.
Ο «κίνδυνος για τη δημόσια τάξη» ενός προσώπου δικαιολογείται από ποινικές καταδίκες με ποινή άνω του ενός έτους. Συχνά οι αστυνομικές αποφάσεις δεν τεκμηριώνουν επαρκώς τον κίνδυνο για τη δημόσια τάξη (π.χ. δεν αναφέρουν συγκεκριμένες αποφάσεις ή μπορεί ακόμη και να αναφέρονται σε πράξεις για τις οποίες έχει
εκδοθεί αθωωτική απόφαση!) Ως εκ τούτου, σε αυτές τις περιπτώσεις συνιστάται στην/στον δικηγόρο να διερευνήσει την υποτιθέμενη δίωξη στην εισαγγελία.
Οι ενστάσεις κατά των διαταγμάτων κράτησης μπορούν επίσης να περιλαμβάνουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι συνθήκες
κράτησης και η προσωπική κατάσταση του κρατουμένου καθιστούν την κράτηση ιδιαίτερα σκληρό μέτρο – για παράδειγμα, όταν ο κρατούμενος έχει προβλήματα υγείας. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η ιατρική περίθαλψη είναι σχεδόν ανύπαρκτη στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας, καθώς υπάρχει γιατρός μόνο μία φορά την εβδομάδα. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για τους κρατούμενους που κάνουν χρήση ουσιών. Στο Κέντρο Κράτησης Ταύρου (Πέτρου Ράλλη), ένας θεραπευτής από τον ΟΚΑΝΑ επισκέπτεται μία φορά την εβδομάδα. Οι τραγικές ελλείψεις των κέντρων κράτησης είναι άγνωστες στους περισσότερους ανθρώπους, με αποτέλεσμα τα κρατούμενα να γίνονται αόρατα. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να καταγγέλλονται όσο το δυνατόν περισσότερο αυτές οι άθλιες συνθήκες, ώστε να ακουστεί η φωνή των κρατουμένων.
Κατά τη διάρκεια της κράτησης και ενόψει της απέλασης, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη η οικογενειακή ζωή και το συμφέρον του παιδιού. Η κράτηση συχνά αίρεται και η απέλαση αναβάλλεται, εάν ο κρατούμενος έχει μέλη της οικογένειάς του στη χώρα. Η κράτηση ανηλίκων είναι αντίθετη με την ελληνική νομοθεσία, τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και τη νομοθεσία της ΕΕ. Πρόσφατα, οικογένειες με ανήλικα τέθηκαν υπό κράτηση στο Κέντρο Κράτησης Αμυγδαλέζας με το πρόσχημα της έλλειψης σταθερής κατοικίας, αλλά το κριτήριο αυτό είναι αυθαίρετο και δεν αναφέρεται πουθενά στις αποφάσεις κράτησης. 9
Η κράτηση των αιτούντων άσυλο είναι παράνομη. Ωστόσο, ο κανόνας αυτός μπορεί να παρεκκλίνει σε περιπτώσεις όπου πρέπει να διαπιστωθεί η ταυτότητα του αιτούντος, όπου υπάρχουν «εύλογοι λόγοι» να πιστεύεται ότι η αίτηση έχει υποβληθεί για να αποτραπεί
ή να καθυστερήσει η απέλαση και όπου υπάρχει κίνδυνος για τη δημόσια τάξη. Κατά το τελευταίο έτος υπήρξε μείζον πρόβλημα έλλειψης διερμηνέων, με αποτέλεσμα καθυστερήσεις στην εξέταση των αιτήσεων ασύλου και, κατά συνέπεια, παρατεταμένη κράτηση.
Στις μετανάστ(ρι)ες που βρίσκονται υπό διοικητική κράτηση δεν παρέχεται νομική συνδρομή από το κράτος, εκτός από τους αιτούντες άσυλο. Ακόμη και τότε, η επικοινωνία με τους δικηγόρους είναι συχνά δύσκολη. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι διαθέσιμος δικηγόρος, είναι σημαντικό να έχουμε μια βασική γνώση των νομικών διαδικασιών, ώστε να μπορούμε να βρούμε τρόπους να χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία του συστήματος εναντίον του, παράλληλα με όλες τις άλλες δράσεις μας, μέχρι την πλήρη διάλυση των κέντρων κράτησης.
Q: Πόσοι Παλαιστίνιοι βρίσκονται υπό διοικητική κράτηση στην Ελλάδα;
Α: Υπάρχουν δημοσιευμένα στοιχεία σχετικά με τη διοικητική κράτηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το πρώτο εξάμηνο του 2024 υπήρχαν περίπου 600 άτομα από την Παλαιστίνη σε σύνολο 12700 ατόμων που βρίσκονταν υπό διοικητική κράτηση.
Q: Οι κρατούμενοι έχουν απορριπτέες αιτήσεις ασύλου; Ποια είναι η κατάσταση;
Α: Μπορεί να έχεις ενεργή διαδικασία ασύλου και να εξακολουθείς να κρατείσαι, τουλάχιστον μέχρι να ελέγξουν ακριβώς την ταυτότητά σου. Και τις περισσότερες φορές, η διαδικασία είναι πολύ αυθαίρετη.
Δύο άνθρωποι που είχαμε επαφή πριν από λίγο καιρό στο κέντρο κράτησης της Κορίνθου βρέθηκαν σε ναυάγιο. Τους έβαλαν κατευθείαν υπό κράτηση και τους αρνήθηκαν το δικαίωμα στο άσυλο. Αυτή είναι μια στρατηγική: να παίρνεις τους ανθρώπους απευθείας από τα σύνορα και να τους κρατάς για να τους αποτρέψεις από το να πάρουν άσυλο.
Υπάρχει και η διαβολική πρακτική των μπάτσων γύρω από τη Βικτώρια, όπου φτάνουν πολλοί μετανάστες αναζητώντας το «Γραφείο του ΟΗΕ». Οι μπάτσοι απλά τους πηγαίνουν στις φυλακές κράτησης. Αυτή τη στιγμή, δεν έχουν τηλέφωνο/sim κάρτα ή επαφές για να απευθυνθούν. Οι αστυνομικοί τους κρατούν εκεί όσο μπορούν, και στη συνέχεια, αν καταφέρουν να ξεκινήσουν τη διαδικασία ασύλου, το άσυλο απορρίπτεται και μπορούν και πάλι να κρατηθούν στα κρατητήρια.
Αν προσπαθήσετε να αγωνιστείτε κατά της παράνομης κράτησης στις φυλακές κράτησης, απλά την μετατρέπουν σε νόμιμη κράτηση,
απορρίπτοντας την αίτηση ασύλου σας και στη συνέχεια σας κρατούν ξανά.
Q: Ερώτηση σχετικά με την ιατρική περίθαλψη που λαμβάνουν οι άνθρωποι, με μόνο 1 γιατρό, μία επίσκεψη την εβδομάδα, η οποία δεν είναι αρκετή, ειδικά για το ζήτημα της χρήσης ουσιών.
Α: Από ό,τι έχω δει υπάρχουν τόσο δικαστικές αποφάσεις που κλείνουν τα μάτια στην κατάσταση της υγείας όσο και δικαστικές αποφάσεις που την αναφέρουν, αλλά καμία δεν φτάνει στο σημείο να αλλάξει την κατάσταση. Όταν αναφέρεται, αφορά περισσότερο την κατάσταση της υγείας του κρατούμενου και λιγότερο τα αντικειμενικά ζητήματα υγείας στο κέντρο κράτησης.
Το κέντρο κράτησης συχνά αρνείται την πρόσβαση σε φάρμακα και όταν προσπαθούμε να δώσουμε φάρμακα μέσω επισκέψεων, επίσης συχνά το αρνούνται.
Ακόμα και όταν οι άνθρωποι έχουν πάει σε γιατρό, ο γιατρός συχνά απλά τους λέει αγενώς να φύγουν ξανά.
Το νομικό πλαίσιο της διοικητικής κράτησης στην Παλαιστίνη ομιλία Παλαιστίνιας δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων με εμπειρία άνω των 28 ετών στην εργασία για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με ιδιαίτερη έμφαση στους Παλαιστίνιους κρατούμενους και το στρατιωτικό δικαστικό σύστημα.
Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ που με καλέσατε απόψε να μοιραστώ το έργο που επιτελούμε ενάντια στη διοικητική κράτηση. Οι νόμοι βασίζονται σε βρετανικούς κανονισμούς του 1945. Χρησιμοποίησαν αυτούς τους κανονισμούς μέχρι τη δεκαετία του 1970, κυρίως κατά των Παλαιστινίων. Μετά την κατοχή το 1967 άρχισαν να χρησιμοποιούν τις στρατιωτικές διαταγές, πριν χρησιμοποιήσουν ένα νομικό πλαίσιο. Οι αξιωματικοί του στρατού στα κατεχόμενα εδάφη μπορούν να συλλάβουν σχεδόν οποιονδήποτε, μόνο με βάση «μυστικές πληροφορίες», για 1 έως 6 μήνες. Αυτό μπορεί να παραταθεί επ‘ αόριστον. Κάποιοι άνθρωποι περνούν 5, κάποιοι άλλοι 8 χρόνια υπό κράτηση. Στην πρώτη ιντιφάντα ένας κρατούμενος πέρασε 8 χρόνια σε συνεχή κράτηση. Χρησιμοποιούν τη διοικητική κράτηση εναντίον οποιουδήποτε – παιδιών, ακτιβιστ(ρι)ών, φοιτητ(ρι)ών. Δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα ενώπιον του δικαστηρίου. Υπάρχουν μόνο μυστικοί φάκελοι που επιδεικνύονται- ακόμη και οι δικηγόροι δεν μπορούν να τους δουν στο δικαστήριο. Έτσι, πρέπει να υπερασπιστούμε τους ανθρώπους τυφλά. Στη συνέχεια, ο δικαστής αποφασίζει αν θα ακυρώσει το ένταλμα ή θα επιβεβαιώσει το ένταλμα διοικητικής κράτησης όπως έχει εκδοθεί από τον στρατό. Το Υπουργείο Άμυνας/ Ασφάλειας παρέχει την εξουσία σε άλλους αξιωματικούς να εκδίδουν διοικητικές κρατήσεις. Το 2002, υπήρξε ένας νέος νόμος που ασχολείται με τους αλλοδαπούς δηλαδή τους μη Ισραηλινούς – ο οποίος είναι παρόμοιος με τη διοικητική κράτηση αλλά δεν περιορίζεται στους 6 μήνες. Το 2005, το Ισραήλ αποσύρεται από τη Γάζα. Έκτοτε, αντιμετωπίζουν τους κατοίκους της Γάζας ως άτομα από «μη κατεχόμενα εδάφη». Έτσι, για παράδειγμα, μετά τη γενοκτονία τον Οκτώβριο του 2023 συνέλαβαν χιλιάδες Παλαιστίνιους στη Γάζα με βάση μυστικές πληροφορίες. Αυτές οι πληροφορίες πρέπει να επανεξετάζονται από δικαστήριο κάθε έξι μήνες.
Τα τελευταία χρόνια έχουν συλλάβει χιλιάδες ανθρώπους στη Γάζα: γυναίκες, παιδιά, ασθενείς και γιατρούς που κρατούνται σε διοικητική κράτηση με αυθαίρετους λόγους. Ποτέ δεν αποκάλυψαν τον ακριβή αριθμό, αλλά τον περασμένο Σεπτέμβριο του 2024 το κράτος είπε ότι έχουν συλληφθεί 3400 άτομα βάσει αυτού του νόμου. Εμείς όμως εκτιμούμε ότι συνέλαβαν πολύ περισσότερους από αυτόν τον αριθμό. Στην ανταλλαγή έχουν ήδη απελευθερώσει 1000 άτομα, αλλά εκτιμούμε ότι έχουν τουλάχιστον 10.000 ακόμα κρατούμενους.
Πριν από τον Οκτώβριο του 2023, 1200 άτομα κρατούνταν στη Δυτική Όχθη. Μετά τις 7 Οκτωβρίου, συνέλαβαν χιλιάδες ανθρώπους. Σήμερα υπάρχουν 3400 κρατούμενοι από την Ιορδανία και τη Δυτική Όχθη. Σε αυτούς περιλαμβάνονται περισσότερα από 100 παιδιά, τα οποία επίσης συνελήφθησαν λόγω μυστικών πληροφοριών, χωρίς να τους δοθεί καμία πληροφορία.
Η διοικητική κράτηση είναι η χειρότερη. Είναι ένα είδος βασανιστηρίου, επειδή ούτε ο κρατούμενος ούτε η οικογένειά του γνωρίζει πόσο καιρό θα παραμείνει μέσα. Για παράδειγμα, μερικές φορές, την τελευταία ημέρα πριν από την παράταση της διαταγής κράτησης, ο κρατούμενος δεν ενημερώνεται μέχρι αργά το βράδυ, κάνοντάς τον να πιστεύει ότι θα αφεθεί ελεύθερος, για να πληροφορηθεί ότι η κράτησή του παρατάθηκε και πάλι.
Οι κρατούμενοι έχουν ξεκινήσει μεγάλο ακτιβισμό κατά της κράτησης: μποϊκοτάζ των διαδικασιών, ανυπακοή στις διαταγές, άρνηση ορθοστασίας, άρνηση γευμάτων και απεργία πείνας. Οι πιο ισχυρές από αυτές είναι οι απεργίες πείνας, από τις οποίες υπάρχουν δύο τύποι. Πρώτον, υπάρχουν οι συλλογικές απεργίες πείνας όπου απεργούν όλοι οι κρατούμενοι. Αυτό συνέβη το 2014, όπου οι διοικητικοί κρατούμενοι απήργησαν για 9 εβδομάδες. Στη συνέχεια όμως σταμάτησε γιατί στη μέση της απεργίας πείνας, συνέβησαν ασκήσεις ασφαλείας στη δυτική όχθη και το Ισραήλ επιτέθηκε στη Γάζα τον Ιούλιο σκοτώνοντας πολλούς αμάχους. Έτσι, οι κρατούμενοι είπαν να σταματήσουν την απεργία πείνας. Ο αρχικός στόχος της απεργίας πείνας ήταν να περιοριστεί η χρήση της διοικητικής κράτησης σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις και να μειωθεί στον έναν χρόνο.
Ξεκινώντας από το 2011, υπήρξαν μεμονωμένοι κρατούμενοι που ξεκίνησαν τη δική τους απεργία πείνας. Ο Khader πραγματοποίησε απεργία πείνας διάρκειας 66 ημερών το 2012, η οποία ήταν η μεγαλύτερη ατομική απεργία πείνας στην ιστορία της παλαιστινιακής αντίστασης. Είχε επιτυχία και αφέθηκε ελεύθερος. Στη συνέχεια συνελήφθη ξανά πολλές φορές, κάνοντας κάθε φορά απεργία πείνας.
Έκανε απεργία πείνας πέντε φορές, αλλά στην 6η απεργία πείνας του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για καθοδήγηση και υποκίνηση βίας στη φυλακή. Και την τελευταία φορά, τον άφησαν να πεθάνει. Την 1η Μαΐου 2023, μετά από 87 ημέρες απεργίας πείνας, κατέρρευσε και δυστυχώς τον χάσαμε.
Αρκετά άλλα άτομα έκαναν απεργία πείνας, 120 ημέρες απεργίας πείνας. Κάποιοι από αυτούς έλαβαν βιταμίνες κάποια στιγμή, αλλά ο Khader τις αρνιόταν πάντα. Επί του παρόντος, οι διοικητικοί κρατούμενοι δεν μπορούν να κάνουν απεργία πείνας, παρόλο που ο αριθμός των κρατουμένων είναι ο μεγαλύτερος που έχει γίνει ποτέ – ακόμη και σε σύγκριση με την πρώτη ιντιφάντα.
Αλλά η πολιτική απόφαση είναι τόσο δύσκολη, επειδή όλοι οι Παλαιστίνιοι και οι υποστηρικτές τους είναι επικεντρωμένοι στη γενοκτονία. Ο στρατός το χρησιμοποιεί αυτό και αυξάνει και συλλαμβάνει περισσότερους ανθρώπους. Πριν από 2 ημέρες, αποφάσισαν την πολύμηνη κράτηση ενός 14 χρονου παιδιού.
Φυσικά, οι διοικητικοί κρατούμενοι κρατούνται στις ίδιες φυλακές με τους άλλους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Η πλειοψηφία των φυλακών διοικητικής κράτησης βρίσκονται στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, με τις δυνάμεις ασφαλείας να κάνουν έφοδο στα δωμάτια, να επιτίθενται σωματικά στους κρατούμενους, να κατάσχουν όλα τα ρούχα, την περιουσία και τα τρόφιμα και να ακυρώνουν όλες τις επισκέψεις οικογένειας. Ο Ερυθρός Σταυρός δεν επιτρέπεται επίσης να επισκέπτεται. Και έκλεισαν όλα τα ιατρεία μέσα στις φυλακές. Αυτό δημιουργεί πολλά προβλήματα, ειδικά για τους κρατούμενους με προβλήματα υγείας. Μόλις χθες, άλλος ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος πέθανε λόγω παραμέλησης της υγείας του και 62 πέθαναν κατά τη διάρκεια του 2024. Ένα άτομο πέθανε πέρυσι που ήταν καρκινοπαθής: γνώριζαν την κατάστασή του και παρόλα αυτά αρνήθηκαν να τον αφήσουν να βγει έξω και να πεθάνει με την οικογένειά του γύρω του. Από το 2015, κάθε κρατούμενος που πεθαίνει μέσα στη φυλακή κρατείται μέσα στη φυλακή και αρνούνται να δώσουν τα πτώματα στις οικογένειες.
Q: Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για τη συνέχιση της διοικητικής κράτησης, ανεξάρτητα από την αλλαγή κυβέρνησης;
Α: Σίγουρα, για εμάς τους Παλαιστίνιους δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ των κυβερνήσεων. Όσον αφορά τους νόμους που είναι σχετικοί με τη φυλάκιση, δεν έχει καμία διαφορά ποια κυβέρνηση κυβερνά. Ακόμα και μπροστά στο ανώτατο ισραηλινό δικαστήριο, αυτό το δικαστικό σύστημα δεν προσφέρει καμία
δικαιοσύνη στους Παλαιστίνιους: ούτε για τους εποικισμούς, ούτε για τη στοχοποίηση από τους εποίκους. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκανε πάντα την κατοχή, έκανε αυτά τα εγκλήματα, νόμιμα και θεσμοθετημένα. Ειδικά για τα ζητήματα των κρατουμένων, ο αριθμός των διοικητικών κρατουμένων αυξήθηκε μετά τη συμφωνία του Όσλο και κράτησαν πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι αντιδρούσαν στις συμφωνίες. Ποτέ δεν είχε σημασία το ποιος είναι στην κυβέρνηση, αλλά πάντα χρησιμοποιούνταν για την καταπίεση του λαού. Κατά τη διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα, κατά τη διάρκεια της περιόδου της συμφωνίας του Όσλο και κατά τη διάρκεια της 2ης ιντιφάντα, πάντα συλλαμβάνονταν και επιτίθονταν στα παλαιστινιακά χωριά και τις πόλεις συλλαμβάνοντας εκατοντάδες ανθρώπους. Και εμείς είχαμε πάντα 1000, 2000 άτομα υπό κράτηση. Αμέσως μετά το ξέσπασμα της 2ης ιντιφάντα, ο αριθμός αυξανόταν όλο και περισσότερο, φτάνοντας τα 12.000 άτομα υπό κράτηση. Από τότε, ο αριθμός ήταν πάντα τόσο υψηλός. Και υπάρχει ο αντιτρομοκρατικός νόμος, ο οποίος εκδόθηκε το 2016. Επιβεβαιώθηκε από την πλειοψηφία όλων των πολιτικών κομμάτων, τα οποία όλα συμφωνούν με τους ρατσιστικούς νόμους που στοχοποιούν τους Παλαιστίνιους και ιδιαίτερα τους Παλαιστίνιους πολίτες του κράτους του Ισραήλ, οι οποίοι γίνονται πολίτες 2ης ή 3ης κατηγορίας.
Q: Πώς είναι η κατάσταση με τους δικηγόρους και πόσο προσιτό είναι να επισκεφθούν τους πελάτες τους; Μπορούν να αναλάβουν υποθέσεις και δέχονται απειλές αναλαμβάνοντας αυτές τις υποθέσεις; Στο Ιράν αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν ένας δικηγόρος υπερασπίζεται πολιτικούς κρατούμενους, ο δικηγόρος είναι ο επόμενος που καταλήγει στη φυλακή.
Α: Είναι λίγο διαφορετικό, αλλά και στην κατεχόμενη Παλαιστίνη οι δικηγόροι αντιμετωπίζουν πολλούς περιορισμούς. Μπορούν να απαγορεύσουν στην/στον δικηγόρο για δύο μήνες να συναντήσει τον κρατούμενο, και δεν μπορείς να ασκήσεις επιτυχώς έφεση εναντίον αυτού. Σε αυτόν τον πόλεμο, μετέτρεψαν τους 2 μήνες σε 6 μήνες. Δεν μας επιτρεπόταν να συναντήσουμε τους κρατούμενους για 6 μήνες. Τους πρώτους 3 μήνες δεν επιτρεπόταν καμία απολύτως επίσκεψη μέσα στη φυλακή. Τώρα είναι και πάλι δυνατή η επίσκεψη, αλλά υπό αυστηρούς περιορισμούς. Μπορούμε να επισκεφθούμε μόνο 5-7 άτομα σε ένα μήνα.
Μερικές φορές μπορούμε να μιλήσουμε μόνο για 5 ή 7 λεπτά, ακόμη και αν θα έπρεπε να επιτρέπονται 40 λεπτά. Δεν επιτρέπεται να έχουμε σημειώσεις στα αραβικά. Αυτόν τον μήνα εμπόδισαν 17 δικηγόρους να τους επισκεφθούν, ισχυριζόμενοι ότι οι δικηγόροι αυτοί προσπαθούσαν να μεταφέρουν μηνύματα από τις οικογένειες στους κρατούμενους. Και βέβαια, ορισμένοι δικηγόροι έχουν επίσης συλληφθεί με την κατηγορία της καταστροφής αποδεικτικών στοιχείων ή της υποστήριξης της τρομοκρατίας, οπότε ναι, οι δικηγόροι μπορούν επίσης να στοχοποιηθούν και να γίνουν κρατούμενοι.
Παρέμβαση μιας ακτιβίστριας και πρώην κρατούμενης στην κατεχόμενη Παλαιστίνη Ομιλία της Hadeel – μιας Παλαιστίνια ακτιβίστριας και πρώην κρατούμενης που κρατούνταν σε διοικητική κράτηση από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής και απελευθερώθηκε κατά τη διάρκεια μιας από τις τελευταίες συμφωνίες ανταλλαγής κρατουμένων.
Αυτή τη στιγμή είμαι ελεύθερη από τη φυλακή. Από τη σκοπιά των κρατουμένων, απλά θα σου πουν ότι κι αν πεις, θα είσαι υπό διοικητική κράτηση. Στο πέρασμα των συνόρων μεταξύ Παλαιστίνης και Ιορδανίας με σταμάτησαν σιωνιστές. Δεν ρώτησαν τίποτα, δεν έκαναν τίποτα, απλώς μου είπαν ότι συλλαμβάνεσαι. Με πήγαν σε μια φυλακή εντελώς απομονωμένη από τον κόσμο για 8 ημέρες. Μετά, με πήγαν σε ένα κέντρο ανάκρισης και εκεί μου είπαν ότι βρίσκομαι υπό διοικητική κράτηση, αλλά ο φάκελος κρατείται μυστικός. Και δεν υπάρχει τίποτα για να μιλήσω γι‘ αυτό. Μετά από 22 ημέρες φυλάκισης, με πήγαν στο δικαστήριο. Πήρα τη διαταγή για 6 μήνες κράτησης. Αφού τελείωσαν οι πρώτοι 6 μήνες, την τελευταία μου μέρα, μου είπαν ότι μπορεί να μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ετοιμάστηκα, αλλά δεν ήρθε κανείς, οι επιμελητές είπαν ότι ενώ δεν ανανέωσαν τη διαταγή μου, δεν υπάρχει επίσης κανένα νέο ακόμα. Την επόμενη μέρα είπα στον φύλακα ότι δεν έλαβα νέα διαταγή, γιατί είμαι ακόμα στη φυλακή; Και τότε έλαβα τα νέα ότι έχω νέα διαταγή για 4 μήνες. Ευτυχώς, έπρεπε να περάσω μόνο άλλους 2 μήνες και μετά ήρθε η ανταλλαγή κρατουμένων και απελευθερώθηκα.
Μετά την 7η Οκτωβρίου, οι φυλακές ήταν το πρώτο πράγμα στο οποίο επιτέθηκαν. Αυτό που έκαναν εδώ ήταν ότι απομόνωσαν πλήρως τους/τις κρατούμενους/ες από τον κόσμο. Έτσι, οι κρατούμενοι/ες δεν γνώριζαν τι συνέβαινε στην Παλαιστίνη και σε όλο τον κόσμο. Τους πρώτους μήνες αρνούνταν τις επισκέψεις δικηγόρων, αρνούνταν τα πάντα. Μόνο μετά από 5 με 6 μήνες ήταν και πάλι δυνατό να επισκεφθεί δικηγόρος, και αυτοί/ ες οι δικηγόροι ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Ήμουν πάντα απομονωμένη για 2 μήνες, μόνο κάθε 2 μήνες επιτρεπόταν να με επισκέπτεται ένας δικηγόρος και μπορούσα να ακούω νέα από την οικογένειά μου.
Οι συνθήκες είναι φρικτές, η φυλακή είναι πολύ παλιά και η υγρασία είναι τρελή, επειδή είναι κοντά στη θάλασσα, αλλά βλέπαμε μόνο φράχτες. Η δεύτερη μέθοδος βασανιστηρίων που χρησιμοποιούν είναι το καθεστώς πείνας. Μας λιμοκτονούν με συστηματικό τρόπο. Σου δίνουν φαγητό για να μην πεθάνεις, αλλά ποτέ δεν χορταίνεις. Έχασα 22 κιλά. Δεν είχαμε καθόλου υγειονομική περίθαλψη, μας αρνούνταν τις επισκέψεις στους γιατρούς. Επίσης, οι άνθρωποι με καρκίνο δεν έλαβαν θεραπεία. Έπρεπε να παλέψουμε για τα πάντα, μας επέτρεπαν να πάμε για ντους μόνο για μία ώρα στις 24 ώρες. Και σε αυτή τη μία ώρα έπρεπε να διαχειριστούμε 22 άτομα για να κάνουν όλα ντους.
Μας χτυπούσαν συνεχώς, μας έσερναν, μας έκαναν συνέχεια σωματική έρευνα. Όλη την ώρα τα δωμάτια ήταν κλειδωμένα, και τότε εισέβαλαν στα κελιά ανά πάσα στιγμή, ρίχνοντας δακρυγόνα και αρχίζοντας να χτυπούν τους ανθρώπους. Για τις επισκέψεις των δικηγόρων και για τις δικαστικές συναντήσεις ήμασταν πάντα δεμένες με χειροπέδες. Υπήρχε συστηματικός βασανισμός των κρατουμένων. Οι περισσότερες γυναίκες κρατούμενες ήταν μητέρες, ακτιβίστριες, φοιτήτριες, γιαγιάδες. Η κατάσταση ήταν σχεδόν αδύνατη [να υπάρξει], ήταν ανυπόφορη. Το μόνο πράγμα που μας κρατούσε δυνατές ήταν το ότι είχαμε η μία την άλλη. Όλα αυτά προσπαθούσαν να μας λυγίσουν. Δεν μπορώ να πω ότι ήμασταν δυνατές όλη την ώρα, λόγω των βασανιστηρίων. Αλλά οι Παλαιστίνιοι/ες κρατούμενοι/ες ήταν πάντα η πρώτη γραμμή υπεράσπισης της παλαιστινιακής υπόθεσης, και ο θάνατος δεν μπόρεσε ποτέ να το αφαιρέσει αυτό. Οι Σιωνιστές το κάνουν αυτό για να κάμψουν την αντίσταση, αλλά ξέρουν επίσης ότι η παλαιστινιακή αντίσταση συνεχίζεται χάρη στους/ις Παλαιστίνιους/ ες κρατούμενους/ες.
Ο δικαστής είναι ο εχθρός μου- οι θεσμοί του νόμου που με κρατούν μέσα είναι αυτοί του εχθρού, φτιαγμένοι μόνο για να κρατούν φυλακισμένες τους/τις Παλαιστίνιους/ες. Είμαστε πιο δυνατές γιατί καταλαβαίνουμε ποιες/οι είμαστε, γιατί βρισκόμαστε εκεί και καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας αγώνας για τη ζωή, για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Αγωνίζεστε για αντίσταση, όχι μόνο για να ελευθερωθούμε. Αυτό είναι προφανές. Η Γάζα έδειξε στον κόσμο τα δύο πρόσωπα του σιωνισμού και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μόνο τις τελευταίες μέρες 70.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν στη δυτική όχθη. Ο αγώνας των κρατουμένων, ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας αντίστασης που πρέπει να συνεχιστεί. Και αντιμετωπίζουμε αυτές τις συνθήκες, αυτή τη βαρβαρότητα και τη βία σε καθημερινή βάση. Ο μόνος τρόπος για να οργανωθούμε και να αντισταθούμε, είναι να μην σταματήσουμε.
Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης έχουν επιβάλει βία στο κίνημα της Παλαιστίνης, χτυπούν ανθρώπους στο δρόμο, στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ή στους δρόμους της Ευρώπης. Αντιμετωπίζουμε τον ίδιο εχθρό, την ίδια βαρβαρότητα. Και ο μόνος τρόπος να το πολεμήσουμε αυτό, να διαλύσουμε αυτό το σύστημα, είναι να αγωνιστούμε όλες/οι μαζί ενάντια σε αυτό το σύστημα του ιμπεριαλισμού. Σας ευχαριστώ.
Q: Γνωρίζαμε ότι η συμφωνία ανταλλαγής απελευθέρωσε πολλούς Παλαιστίνιους, αλλά επίσης πολλοί Παλαιστίνιοι συνελήφθησαν εκ νέου τις τελευταίες ημέρες
A: Μόνο 3 από αυτούς της ανταλλαγής συνελήφθησαν εκ νέου. Μας πήγαν όλες/ους σε μια άλλη συνεδρία ανάκρισης μετά την ανταλλαγή, μας απείλησαν να μην μιλήσουμε σε κανέναν, να μην μιλήσουμε στα μέσα ενημέρωσης. Θέλουν να εξορίσουν τους Παλαιστίνιους από την Ιερουσαλήμ, να τους πάρουν την ταυτότητα της Ιερουσαλήμ.
Q: Υπάρχουν τρόποι με τους οποίους οι κρατούμενες, οι γυναίκες στη φυλακή, οργανώνονταν μέσα στη φυλακή;
Α: Η οργάνωση απαγορεύεται αυτή τη στιγμή, προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κατάσταση αστάθειας στη φυλακή. Αντιμετωπίζαμε νέους κανόνες και νέες διαταγές κάθε μέρα, έτσι ώστε να μην είμαστε σε θέση να οργανωθούμε εναντίον τους. 62 κρατούμενοι σκοτώθηκαν στις σιωνιστικές φυλακές από τις 7 Οκτωβρίου. Αλλά υπάρχει συλλογική κατανόηση και υποστήριξη μεταξύ των κρατουμένων. Αλλά δεν υπάρχει πραγματική οργάνωση, επειδή αυτό αρνείται και θα προκαλούσε ζημιά στους κρατούμενους, θα ήταν πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα, μια φορά αρνηθήκαμε συλλογικά να φάμε τα γεύματά μας. Το πρωί, μας πέρασαν όλες χειροπέδες στην αυλή- μας πήραν όλα τα ρούχα μας, πήραν τα πάντα από τα δωμάτιά μας και έπρεπε να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω υλικά για φαγητό, όπως ένα πιάτο και ένα πιρούνι. Και ξέχασα να αναφέρω ότι δεν είχαμε βούρτσες για τα μαλλιά, οπότε έπρεπε να βουρτσίζουμε τα μαλλιά μας με πιρούνια. Κανονικά η οργάνωση θα διευκόλυνε να παλέψουμε για αυτά τα πράγματα, αλλά με αυτή την αστάθεια είναι δύσκολο. Και το τίμημα που πληρώνεις για την οργάνωση μέσα στη φυλακή είναι πολύ υψηλό, τουλάχιστον αυτές τις μέρες.
Q: Πώς ήταν η ημέρα της απελευθέρωσης; Πώς ήταν να ξανασυναντήσετε την οικογένεια και τους φίλους σας;
Α: Δεν γνωρίζαμε ότι αποφυλακιστήκαμε, ότι η συμφωνία είχε γίνει πραγματικότητα. Την παραμονή της αποφυλάκισης στη 1 το μεσημέρι μας είπαν να ετοιμαστούμε γιατί θα πηγαίναμε σπίτι μας. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα γιατί είχαμε μόνο τα ρούχα που φορούσαμε. Πήραμε όμως και την πληροφορία ότι 10 άτομα θα κρατηθούν μέσα. Η διαδικασία απελευθέρωσης ήταν πολύ βίαιη, μας έσυραν, μας έβαλαν σε κλουβί, μας έδειξαν εικόνες από τις καταστροφές που έκαναν στην Υεμένη και στη Γάζα. Μας χτύπησαν πολύ σκληρά εκείνη την ημέρα και μας κλείδωσαν σε πολύ μικρά κελιά. Δεν καταλάβαμε ότι μας άφησαν ελεύθερες μέχρι που περάσαμε την πριονωτή πύλη. Τότε καταλάβαμε, όταν είδαμε τους Παλαιστίνιους έξω. Ήταν τότε ένα χαρούμενο συναίσθημα, αλλά παρέμενε και η θλίψη για τη γνώση των άλλων 10 γυναικών κρατουμένων που παρέμεναν μέσα στη φυλακή.
Παρέμβαση από πρώην κρατούμενο στην Ελλάδα Ομιλία του Αμίν, ο οποίος κρατήθηκε σε πολλά κέντρα κράτησης στην Ελλάδα.
Με συνέλαβαν στην Ελλάδα δύο φορές. Την πρώτη φορά ήμουν στο [Μεταγωγών] Ήταν η χειρότερη κατάσταση στη ζωή μου, ήταν πολύ σκληρή. Παίρνουν τα πάντα, καθώς και το τηλέφωνό σου, οπότε δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με την οικογένειά σου. Σε αναγκάζουν να αγοράσεις κάρτα sim και σε αναγκάζουν να αγοράζεις φαγητό από τους μπάτσους. Εγώ δεν κατάφερα να πάρω κάρτα τηλεφώνου, οπότε πέρασα 6 μήνες χωρίς κανείς να ξέρει για μένα στη φυλακή, ούτε η οικογένειά μου, ούτε οι φίλοι μου. (Και οι μπάτσοι διαχωρίζουν τους Άραβες, οπότε ήμουν μόνος μου με 10 Πακιστανούς, με τους οποίους δεν μπορώ να μιλήσω την ίδια γλώσσα).
Την επόμενη φορά, είχαν περάσει 5 χρόνια. Γύρισα από τη δουλειά και ήθελα να πάρω το τρένο για τη Μαλακάσα. Ένας αστυνομικός με έπιασε από τον καρπό, μου ζήτησε ταυτότητα, με πήγε στο Αλλοδαπών και μετά κατευθείαν στην Αμυγδαλέζα. Με απομόνωσαν για μια εβδομάδα και με έβαλαν με τους Μαροκινούς εκεί. Είναι διαχωρισμένοι μεταξύ των εθνικοτήτων. Εκεί πέρασα τρεις μήνες, και σε αυτούς τους τρεις μήνες, έκανα έναν κύκλο φίλων και βρήκα υποστήριξη από έξω, βρήκα ανθρώπους που με στήριξαν και μου βρήκαν δικηγόρο, και μου βρήκαν ψυχολογική υποστήριξη. Στη συνέχεια με πήγαν στις Σέρρες και μετά στη Δράμα/Παρανέστι, όπου είναι εξαιρετικά δύσκολα τα πράγματα. Είναι ένα στρατιωτικό μέρος και δεν μπορείς να έχεις τηλέφωνο μαζί σου. Επίσης, σου παίρνουν την κάμερα από το τηλέφωνο [Καταστρέφουν την κάμερα του τηλεφώνου]. Στη Δράμα βάζουν 10 καραβάνια μαζί και τα απομονώνουν με έναν μεταλλικό φράχτη. Έχουν πολλές κάμερες. Και κλείνουν τα δωμάτιά μας – μπορούμε να βγούμε έξω μόνο από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ. Έχω πολύ θυμό και δεν ξέρω πώς να τον εκφράσω. Την επόμενη φορά, είχαν περάσει 5 χρόνια. Γύρισα από τη δουλειά και ήθελα να πάρω το τρένο για τη Μαλακάσα. Ένας αστυνομικός με έπιασε από τον καρπό, μου ζήτησε ταυτότητα, με πήγε στο Αλλοδαπών και μετά κατευθείαν στην Αμυγδαλέζα. Με απομόνωσαν για μια εβδομάδα και με έβαλαν με τους Μαροκινούς εκεί. Είναι διαχωρισμένοι μεταξύ των εθνικοτήτων. Εκεί πέρασα τρεις μήνες, και σε αυτούς τους τρεις μήνες, έκανα έναν κύκλο φίλων και βρήκα υποστήριξη από έξω, βρήκα ανθρώπους που με στήριξαν και μου βρήκαν δικηγόρο, και μου βρήκαν ψυχολογική υποστήριξη.
Στη συνέχεια με πήγαν στις Σέρρες και μετά στη Δράμα/Παρανέστι, όπου είναι εξαιρετικά δύσκολα τα πράγματα. Είναι ένα στρατιωτικό μέρος και δεν μπορείς να έχεις τηλέφωνο μαζί σου. Επίσης, σου παίρνουν την κάμερα από το τηλέφωνο [Καταστρέφουν την κάμερα του τηλεφώνου]. Στη Δράμα βάζουν 10 καραβάνια μαζί και τα απομονώνουν με έναν μεταλλικό φράχτη. Έχουν πολλές κάμερες. Και κλείνουν τα δωμάτιά μας – μπορούμε να βγούμε έξω μόνο από τις 8 το πρωί έως τις 8 το βράδυ. Έχω πολύ θυμό και δεν ξέρω πώς να τον εκφράσω.
Την πρώτη φορά που με συνέλαβαν ήταν πολύ πιο δύσκολο από τη δεύτερη φορά, επειδή δεν γνώριζα την κατάσταση, είχα φτάσει πρόσφατα στην πόλη. Τη δεύτερη φορά είχα αυτή την υποστήριξη από έξω, νοητικά και ψυχολογικά.
Στην Αμυγδαλέζα δεν είχαμε κλιματισμό, όλα ήταν χαλασμένα, δεν έχεις νερό και πρέπει να αγοράσεις νερό. Το ίδιο συμβαίνει και στη Δράμα. Το φαγητό είναι σκατά και οι άνθρωποι μαγειρεύουν μόνοι τους. Στη Δράμα δεν έχεις το δικαίωμα να μαγειρέψεις μόνος σου: σου δίνουν φαγητό και πρέπει να το αγοράσεις.***
***Σημείωση από τη Συνέλευση Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης: Τώρα, οι άνθρωποι δεν επιτρέπεται πια να μαγειρεύουν μόνοι τους και στην Αμυγδαλέζα Οι περισσότεροι κρατούμενοι βρίσκονται σε φρικτή ψυχική κατάσταση. Η κύρια ανάγκη είναι να υπάρχει υποστήριξη από έξω γι‘ αυτό. Επίσης, οι κρατούμενοι αισθάνθηκαν την μεγαλύτερη υποστήριξη όταν ξεκίνησαν την απεργία πείνας και στη συνέχεια υπήρχαν δράσεις στο δρόμο που συνδέονταν με την απεργία πείνας. Για να δουν ότι υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι από έξω που κατανοούν και συνδέονται με τους κρατούμενους και τους υποστηρίζουν.
Μέρος του αγώνα των κρατουμένων είναι ο ψυχολογικός αγώνας, να σκέφτεσαι όλη την ώρα πότε θα σε απελάσουν ή πότε θα ελευθερωθείς.
Q: Ποιοι άλλοι τρόποι υποστήριξης υπάρχουν για να είμαστε αλληλέγγυες/ οι με τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα;
Α: Χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Εκτός από αυτό, επίσης νομική υποστήριξη. Ειδικά για τους ανθρώπους που έχουν αφεθεί ελεύθεροι, είναι διαλυμένοι και δεν έχουν τίποτα στο οποίο να στηριχθούν. Υπάρχει η ανάγκη οργανώσεις και κινήματα να εργαστούν για το νομικό κομμάτι των πρώην κρατουμένων που μόλις βγήκαν. Τις περισσότερες φορές, αφού οι κρατούμενοι αποφυλακιστούν, παίρνουν ένα χαρτί ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα μετά από 25 ημέρες. Με αυτό το χαρτί είτε φεύγεις από τη χώρα είτε πρέπει να προσφύγεις σε δικαστήριο εναντίον του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρειάζεται η νομική υποστήριξη.
Η κατάστασή μου ήταν καλή, βρήκα φίλους από τα Ζιζάνια που με στήριξαν και μου έδωσαν ένα σπίτι μέχρι να βρω δουλειά. Αλλά και πάλι μέχρι τώρα έχω το ένα πόδι στην ελευθερία και το άλλο στη φυλακή. Η πιθανότητα να φυλακιστώ υπάρχει και πάλι.
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά σε αυτή τη χώρα. Έχω πρόβλημα με τους μπάτσους, μπαίνω στη φυλακή, μετά βγαίνω, μετά ξαναφτιάχνω τον εαυτό μου και μετά ξαναμπαίνω στη φυλακή. Η γραφειοκρατική διαδικασία είναι πολύ αργή. Και υπάρχει και το πρόβλημα της γλώσσας. Σε κάνει να αισθάνεσαι σαν θύμα, αλλά εμείς, και εγώ, δεν είμαστε θύματα. Αγωνιζόμουν και θα αγωνίζομαι πάντα για την ελευθερία μου. Σας ευχαριστώ για την υποστήριξή σας, αλλά δεν πρέπει να με βλέπετε ως θύμα. Έκανα την επιλογή να πάω στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι είπαν ότι στην Ευρώπη έχετε αυτοκίνητα, έχετε δουλειά… Έτσι, κάναμε την επιλογή να πάμε στην Ευρώπη γνωρίζοντας τι διακινδυνεύουμε.
Τώρα έχω το μεγάλο πρόβλημα ότι η εταιρεία που μου έκανε συμβόλαιο με χρησιμοποιεί. Δουλεύω πάνω από 8 ώρες- το αφεντικό γνωρίζει την κατάστασή σου και σε χρησιμοποιεί στο έπακρο. Και δεν μπορώ να αλλάξω δουλειά γιατί θα χάσω το χαρτί μου. Και ακόμα και με το χαρτί που έχω, κάποιος φασίστας ή ρατσιστής μπάτσος μπορεί να με βάλει στην Αμυγδαλέζα. Είναι απλά μια κατάσταση αναμονής.
Βρισκόμαστε εδώ σε πολύ άσχημη κατάσταση και δεν γνωρίζουμε τι θα μας φέρει το μέλλον. Είμαστε κλειδωμένοι στη φυλακή, έχουν περάσει πια μήνες και χρόνια…Όποιος ορθώνει ανάστημα λέγοντας “Θέλω να φύγω για να δω την οικογένειά μου και το μέλλον μου”, τον στέλνουν στο Αλλοδαπών, ένα μέρος πολύ χειρότερο από εδώ. Αυτό είναι λάθος. Αυτή η πράξη πληγώνει ενα άτομο σωματικά και ψυχολογικά. Βασανίζομαι από τα πάντα εδώ, και κανένας δεν μας ακούει, κανείς δεν νοιάζεται για εμάς. Πού είναι τα δικαιώματά μας; Πού είναι τα δικαιώματα των ξένων; Πού είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση; …Οι τουάλετες δεν είναι καλές, ο ύπνος δεν είναι καλός, τα container είναι σκουπίδια… και το φαγητό δεν είναι καλό…Κάθε φορά που μιλάμε με την αστυνομία μας λένε να γυρίσουμε στη χώρα μας, μας ρωτάνε τι κάνουμε στην δικιά τους χώρα. Μας λένε να ζητήσουμε απέλαση και να γυρίσουμε πίσω…Όταν μάθαμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρώπη, την Ελλάδα και την Ιταλία, νομίζαμε ότι θα δούμε αυτή την ζωή. Αλλά δεν βλέπουμε τίποτα από αυτά. Ήρθαμε εδω για το μέλλον μας και για να ζήσουμε μια χαρούμενη ζωή, να χτίσουμε το μέλλον μας. Αλλά είμαστε κλεισμένοι εδώ και δεν γνωρίζουμε τι θα μας φέρει το μέλλον. Όλοι ταλαιπωρούνται εδώ, όλοι υποφέρουν, αλλά όσοι ορθώνουν ανάστημα βασανίζονται και μεταφέρονται σε άσχημα μέρη, βασανίζονται και μεταφέρονται στο Αλλοδαπών. Ο κόσμος μένει σιωπηλός. Και τι μπορούν να κάνουν;…ειλικρινά, υποφέρουμε πολύ εδώ.
Ζούμε εδώ στο καμπ της Δράμας σε κατάσταση ακραίας βίας. Ακόμα και οι κάμερες των κινητών τηλεφώνων καταστρέφονται για να μη μπορέσουμε να τραβήξουμε σε βίντεο τους ξυλοδαρμούς μας. Υπάρχει βία και εξευτελισμός. Υπάρχει κόσμος σε απεργία πείνας λόγω της διάρκειας φυλάκισης και της βίας. Όλο αυτό γίνεται μόνο για τα χαρτιά. Μια δωδεκάμηνη κράτηση χωρίς λόγο. Εχθές πήγαν μερικά νεαρά άτομα στο νοσοκομείο, τα οποία είναι σε απεργία πείνας για 10 μέρες. Σκαρφάλωσαν πάνω στα containers και προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν εξαιτίας του υποσιτισμού και της βίας. Και για να κάνει αίτηση ασύλου κάποιος σ’ αυτή τη χώρα, πρέπει να πληρώσει 100 ευρώ. Το άτομο της υπηρεσίας ασύλου λέει “Αν πληρώσεις 100 ευρώ, θα σε βοηθήσω να βγεις έξω και να σε αποδεχτούν για άσυλο”. Η υπηρεσία ασύλου και η αστυνομία εδώ πραγματικά μας κλέβουν. Εκατοντάδες νεαρά άτομα βρίσκονται σ’ αυτή τη κατάσταση εδώ και έχουν εξαπατηθεί από δικηγόρους για τεράστια χρηματικά ποσά.
Είναι τελείως ρατσιστές εδώ.
Δεν ξέρουμε γιατί είμαστε σε αυτή τη κατάσταση. Αυτή τη στιγμή ο πατέρας μου έχει πεθάνει, η μητέρα μου έχει διαβήτη και καρδιολογικά προβλήματα, υποφέρει από εγκεφαλικά επεισόδια. Έχω μια αδερφή, ένα μικρό παιδί, που είναι τριών χρονών και έχει υπερβολική ηλεκτρική δραστηριότητα στον εγκέφαλό της… κανείς δεν μας ακούει και κανείς δεν ενδιαφέρεται για εμάς.
Οικογένεια που κρατείται στην Αμυγδαλέζα Είμαστε σε αυτό το κέντρο κράτησης για περισσότερο από δύο μήνες. Θέλουμε μόνο να είμαστε ελεύθεροι. Αυτό το κέντρο κράτησης χωρίζεται σε μέρη, τα οποία είναι κλειδωμένα. Στην πραγματικότητα είναι φυλακή, γιατί μας φέρνουν αηδιαστικό φαγητό που κάνει τους ανθρώπους να πεθαίνουν και τα δωμάτια είναι απαίσια. Εδώ δεν μπορούμε ούτε να φέρουμε φαγητό μέσα και δεν έχουμε καθόλου χρήματα ούτε κάποιον που να του ζητήσουμε λεφτά.
Δήλωση των τεσσάρων απεργών πείνας στο κέντρο κράτησης Κορίνθου Είμαστε 4 άτομα στο κέντρο κράτησης Κορίνθου και απαιτούμε να μπει ένα τέλος στο ρατσισμό απέναντι στους ανθρώπους και απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει ελευθερία. Δεν μας αρέσουν οι επιθέσεις ούτε ο ρατσισμός. Απαιτούμε ελευθερία από τη κυβέρνηση, η οποία στέρησε οτιδήποτε γλυκό και καλό από εμάς και από άλλους. Φυτεύουν μίσος και βία. Περιμένουμε κι άλλα άτομα να συμμετάσχουν στην απεργεία πείνας. Αυτή είναι η τέταρτη ημέρα που απεργούμε και δεν θα φάμε τίποτα από το χέρι του ρατσισμού. Δεν θα φάμε ούτε θα πιούμε από τη φυλακή. Θέλουμε ελευθερία σαν τους ανθρώπους που βλέπουμε. Δεν έχουμε διαπράξει εγκλήματα ούτε λάθη απέναντι στους διώκτες μας. Δεν θα συμπεριφερθούμε στην κυβέρνηση και σε αυτή τη κατάσταση κράτησης με τη βία και το μίσος που μας φέρονται αυτοί. Θάνατος ή ελευθερία. 26/05/2024
Statements from people incarcerated due to administrative detention inside Amygdaleza, Korinthos and Paranesti
We are here in a very bad situation and don’t know what our fate is. We are locked up here in prison, and it has been years and months… Anyone who comes and speaks up, saying ‘I want to leave to see my family and my future,’ they send them to Alloudapon, which is a place much worse than here. This is wrong. This harms a person psychologically and physically. I am suffering from everything here, and here no one listens to us, and no one cares about us. Where are our rights? Where are the rights of foreigners? Where is the European Union?… …The bathrooms are not good, sleeping is not good, and the caravans are trash… and the food is also not good…Every time we talk to the police, they tell us to go back to our country, asking what we’re doing here in their country. They tell us to ask for deportation and go back… When we heard about the European Union, Europe, Greece, and Italy, we don’t see anything of that. We came here for our future and to live a happy life… and to build our future. But … We are locked up here, and we don’t know what our fate is… Everyone is suffering here, everyone is suffering, but those who speak up are tortured and sent to very bad places, tortured, and sent to aladapon. People are staying quiet. What can they do? … honestly, we are suffering a lot here.
We are living in severe violence in Drama. Even mobile phone cameras are being taken apart… to prevent filming of beatings, violence and humiliation. There are people here on a hunger strike because of the length of their imprisonment and the violence… All of this is only because of identification papers. 12-months detention without reason. Yesterday, they took some young people to the hospital, they have been on a hunger strike for 10 days. Τhey climbed on top of the caravans, trying to commit suicide due to malnutrition and violence. …to apply for asylum in this country, each person has to pay 100 euros. The asylum person says, ‘If you pay 100 euros, I will help you get out and be accepted for asylum.’ The asylum department and the police here are stealing from us. Hundreds of young people here are in this situation, and have been scammed by lawyers for huge amounts of money.
They are completely racist here.
We don’t know why we are in this situation. Currently, my father is deceased, my mother has diabetes and heart disease, and she suffers from strokes. I have a sister, a small child, who is three years old and has excess electrical activity in her brain… no one listens to us and no one cares about us.
Family detained in amygdaleza We’re in this ‘camp’ for more than 2 months. We just want to be free. This camp is divided into places that are locked up. It’s technically a jail cause they bring us disgusting food that makes human beings die and the rooms are terrible. We can’t even bring food inside and we don’t have a penny with us and no one to ask money from.
Statement of the four hunger strikers at the Corinth detention centre We are four people in the Corinth detention centre and we demand an end to racism against people and against anyone who wants freedom. We do not like attacks and we do not like racism. We demand freedom from the government, which has taken away everything sweet and good from us and others. They are planting hate and violence. We expect more people to join the hunger strike. This is our fourth day on strike and we will not eat anything from the hand of racism. We will not eat or drink from prison. We want freedom like the people we see. We have committed no crimes or wrongs against our persecutors. We will not treat the government and this state of detention with the violence and hatred that they treat us with. Death or freedom. 26.05.2024
احنا هنا في حاله سيئه جدا ومش عارفين ان احنا مصيرنا ايه احنا محبوسين هنا في سجن النادي وبقى لنا سنين وشهور…اللي بيجي يتكلم يقول انا عايز اخرج عشان اشوف اهلي واشوف مستقبلي بيودوه على الادابون بيبقى مكان اسوء من هنا بكثير وهذا فعل غير صحيح هذا فاعل يتعب النفسيه ويتعب البني ادم نفسيا وجسديا وانا اعاني من كل شيء هنا وهنا لا احد يسمعنا ولا احد يهتم بناا فين حقوقنا وفين حقوق الاجانب فين الاتحاد الاوروبي الحمامات مش كويسه والنومه مش كويسه والكرفانات زباله …والاكل مش كويس … كل ما نتكلم مع الشرطه بيقولوا لنا ارجعوا بلدكم انتم ايه اللي جايبكم هنا بلدنا اطلبوا الطراحيل وانزلوا مصر … لما كنا نسمع عن الاتحاد الاوروبي واوروبا واليونان وايطاليا فاحنا مش شايفين اي حاجه من الكلام ده احنا جايين هنا عشان مستقبلنا ونعيش حياه سعيده… ونبني مستقبل لينا بس… احنا محبوسين هنا ومش عارفين احنا مصيرنا ايه الناس كلها بتعاني هنا يعني كل الناس بتعاني بس اللي بيتكلم بيتعذب وبيودوها اماكن سيئه جدا وبيعذبوه وبيودوه لادبون فالناس ساكته الناس هتعمل ايه… والله احنا هنا نتعذب جدا جدا
احنا هنا في عنف رهيب ف كامب دراما حتي كاميرات الموبايل بتتفك من الموبايل بسبب الضرب عشان عدم التصوير وعنف واهانه وفي أشخاص هنا مضروبين عن الطعام بسبب مده الحبس والعنف…كل ده بسبب الاوراق فقط مده حبس 12شهر من غير سبب امس أخذوا شباب الي المستشفي عاملين اضراب عن الطعام من 10ايام وبسبب الحاله النفسيه بيطلعوا فوق الكرفانات بيحاولوا الانتحار وسوء التغذيه والعنف وعشان نطلب لجوء ف الدوله هنا لازم كل شخص يدفع 100يورو ده الشخص تبع اللجوء بيقول لو دفعت 100يورو هساعدك تخرج وتتقبل ف اللجوء دائره اللجوء والشرطه هنا بتسرقنا بجد. مئات من الشباب ع هذا الوضع هنا تعرضوا للنصب من قبل المحامين بمبالغ رهيبه من المال
عنصرين خالص هنا
احنا لا نعلم بهذا الوضع وانا حاليا والدي متوفي ووالدتي مريضه سكر ومريضه قلب وتصيب بالجلطه وعندي اختي طفله صغيره تبلغ من العمر ثلاث سنوات وعندها كهرباء زايده على المخ … لا حدا يسمعنا ولا احد يهتم بنا
إعلان الأشخاص الأربعة المضربين عن الطعام في مركز احتجاز كورينث نحن أربعة أشخاص في مركز احتجاز كورينث نطالب بإنهاء العنصرية ضد الناس وضد كل من يريد الحرية. نحن لا نحب الاعتداءات ولا نحب العنصرية. نحن نطالب بالحرية من الحكومة التي أخذت منا ومن غيرنا كل شيء حلو وجيد. إنهم يزرعون الكراهية والعنف. نتوقع انضمام المزيد من الناس إلى الإضراب عن الطعام. هذا هو يومنا الرابع في الإضراب ولن نأكل شيئًا من يد العنصرية. لن نأكل أو نشرب من السجن. نريد الحرية مثل الناس الذين نراهم. لم نعمل أي جرائم أو أخطاء ضد مضطهدينا. لن نعامل الحكومة وحالة الاعتقال هذه بالعنف والكراهية التي يعاملوننا بها. الموت أو الحرية. 26.05.2024
Ανοικτή Συνέλευση της Συνέλευσης ενάντια στα Κέντρα Κράτησης
13/2/25, 19:30, Ζιζάνια (Φυλής/Φερών)
Καλούμε όλα τα ενδιαφερόμενα άτομα και ομάδες στην ανοιχτή μας συνέλευση στις 13 Φεβρουαρίου στις 19:30 στα Ζιζάνια. Μετά την εξέγερση στο Στρατόπεδο Κράτησης Κορίνθου στις αρχές του 2024, συγκροτήθηκε η Συνέλευση κατά των Κέντρων Κράτησης για να δείξει αλληλεγγύη στον αγώνα των μεταναστ/ρι/ών κατά της κράτησης.
Πιστεύουμε στην πλήρη κατάργηση όλων των κέντρων κράτησης και άλλων μορφών καταπιεστικής και ρατσιστικής φυλάκισης και βλέπουμε αυτόν τον αγώνα στο πλαίσιο του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού αγώνα κατά των φυλακών. Ως εκ τούτου, οι ενέργειές μας στοχεύουν τη ρατσιστική κρατική πρακτική της διοικητικής κράτησης και των φυλακών. Θέλουμε να στηρίξουμε και να οικοδομήσουμε σχέσεις με τα κρατούμενα και να οργανώσουμε την αλληλεγγύη ενάντια στο ρατσιστικό ελληνικό κράτος. Θέλουμε να δυναμώσουμε τις φωνές των μεταναστ/ρι/ών που κρατούνται.
Καλούμε όλα τα άτομα και τις ομάδες να εργαστούν και να αγωνιστούν μαζί και να συνεργαστούν για περαιτέρω ενέργειες.
ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ – ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ/ΡΙ/ΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ!
ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΕ ΚΑΙ ΝΑΤΟ!
Σύνδεσμος του κείμενου της συνέλευσης “Φωτιά στις Φυλακές: Κέντρα Κράτησης και η βίαιη, ρατσιστική κρατική πρακτική απέναντι στην μετανάστευση“: https://athens.indymedia.org/post/1633147/
Open Assembly of the Assembly Against Detention Centres
13/2/25, 19:30, Zizania (Filis/Feron)
We call all interested individuals and groups to our open assembly on 13 February at 19:30 in Zizania. Following the uprising in Korinthos Detention Centre in in the beginning of 2024, the Assembly Against Detention Centres has been formed to show solidarity with the migrant struggle against detention.
We believe in the complete abolishment of all detention centers and other forms of oppressive and racist imprisonment and see this struggle within the broader antiauthoritarian fight against prisons. Therefore, our actions aim at targeting the racist state practice of administrative detention and prisons. We want to support and build relations with prisoners and organize solidarity against the racist Greek state. We want to amplify the voices of migrants detained.
We call all individuals and groups to work and struggle together and to collaborate on further actions.
FIRE TO THE PRISONS – ABOLISH ALL DETENTION CENTERS!
SOLIDARITY TO THE MIGRANT STRUGGLE AGAINST DETENTION!
FIGHT THE RACIST GREEK STATE, EU AND NATO!
Link to assembly’s text “Fire to the Prisons: Detention Centres and the Violent and Racist State-Practice Towards Migration”: https://athens.indymedia.org/post/1633147/
Η μετανάστευση είναι ένα υποκειμενικό και πολυδιάστατο ταξίδι. Πρόκειται για το άμεσο αποτέλεσμα της Ευρωπαϊκής μηχανής πολέμου, της νεο-αποικιοκρατίας, της βίας και της εκμετάλλευσης. Χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα και αμέτρητα εμπόδια. Τα εμπόδια αυτά υπάρχουν κυρίως λόγω ενός συμπλέγματος θεσμών και πρακτικών που ανοίγουν το δρόμο για διαφορετικές μορφές βίας, με βασικό στόχο την αποτροπή της ίδιας της μετανάστευσης. Τα τελευταία 10 χρόνια οι Ευρωπαϊκές πρακτικές γύρω από τη μετανάστευση έχουν διευρυνθεί και κλιμακωθεί σταδιακά και αποφασιστικά, στοχοποιώντας κατηγορηματικά και όλο και πιο επιθετικά τα άτομα που μετακινούνται. Η σωματική και ψυχολογική βία που περιβάλλει τα σύνορα και τους θεσμούς τους επεκτείνεται σκόπιμα σε ολόκληρο το ταξίδι της μετανάστευσης μέσω των γενικών στρατηγικών “αντιμετώπισης” των μεταναστευτικών ροών πριν καν φτάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα, και του εντατικοποιημένου ελέγχου με πρόσχημα την ασφάλεια, με τη φυλάκιση να χρησιμοποιείται ως βασικό εργαλείο.
Η εξέλιξη αυτή φαίνεται μέσα από συμφωνίες της ΕΕ με σημαντικές χώρες-περάσματα όπως η Τουρκία, η Λιβύη και η Τυνησία, στοχεύοντας να αποτρέψουν άτομα να περνούν τα σύνορα και στηρίζοντας έμπρακτα τοπική αστυνομία και παραστρατιωτικές οργανώσεις, οι οποίες συλλαμβάνουν βίαια και φυλακίζουν άτομα που μετακινούνται. Η απώθηση αυτή των μεταναστευτικών ροών συνδέεται άμεσα με την αυξανόμενη βία στα σύνορα μέσω καθημερινών επαναπροωθήσεων, κρατικών δολοφονιών όπως στην Πύλο το 2023 και πολλές άλλες και με την γενικότερη στρατιωτικοποίηση των συνόρων και των θεσμών τους. Τα άτομα που φτάνουν στην Ευρώπη παρόλη την προσπάθεια αποτροπής αντιμετωπίζονται όλο και περισσότερο ως εγκληματίες με διαφορετικούς τρόπους, με στόχο να φυλακιστούν ξανά: μερικές φορές υπό την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων, κάτι για το οποίο εκτίουν ποινή το 20% των κρατούμενων στις ελληνικές φυλακές, ενώ άλλες φορές φυλακίζονται στα διοικητικά κέντρα κράτησης.
Ο πόλεμος της Ελλάδας απέναντι στα μεταναστά, στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο
Το ελληνικό σύστημα καταπίεσης μεταναστών πρέπει να γίνει κατανοητό μέσα στις ευρύτερες ευρωπαϊκές συνθήκες. Την τελευταία δεκαετία, παρά τις αλλαγές στην πολιτική ηγεσία, το ελληνικό κράτος έχει οικοδομήσει ένα συστηματικό πλαίσιο καταπίεσης το οποίο τώρα παίρνει σάρκα και οστά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η φυλάκιση εργαλειοποιείται στρατηγικά, σηματοδοτώντας αποφασιστικά την μετάβαση της Ελλάδας στο μεταναστευτικό ταξίδι από μία χώρα-πέρασμα σε ένα κράτος-φυλακή μέσα στα ευρωπαϊκά σύνορα. Η εδραίωση της Ελλάδας ως ευρωπαϊκή φυλακή μεταναστών, μαζί με τις συμφωνίες με τις άλλες χώρες-περάσματα στα ευρωπαϊκά σύνορα, κάνουν ξεκάθαρες τις προθέσεις της ΕΕ: να δημιουργήσει ένα τοίχος από φυλακές γύρω από το φρούριο της Ευρώπης. Αυτό το σύστημα εκμεταλλεύεται τις υπάρχουσες εξουσιαστικές δυναμικές ανάμεσα στα πιο “εύπορα” / κυρίαρχα κράτη και χώρες όπως η Ελλάδα και άλλες χώρες-σύνορα, συστηματικά αποτρέποντας με κάθε δυνατό μέσο τα άτομα που μετακινούνται να φτάσουν στα πιο ευκατάστατα και πλούσια κράτη της ηπείρου.
Η μετάβαση αυτή ταιριάζει γάντι με το γενικότερο μοτίβο αυξανόμενου ρατσισμού και φασισμού σε όλη την Ευρώπη και με την συνεχή κανονικοποίηση της καθημερινής βίας απέναντι σε άτομα που μετακινούνται. Στη βία αυτή περιλαμβάνονται οι βάναυσες κρατικές δολοφονίες των Μοχάμεντ Καμράν και Μία Χαριζούλ από μπάτσους στα ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα και Ομόνοιας, οι ρατσιστικές επιθέσεις και τα πογκρόμ στη πόλη, όπως στα Σεπόλια, οι απολυταρχικές αλλαγές στον νέο ποινικό κώδικα και οι καθημερινές επιχειρήσεις-σκούπα που οδηγούν στη φυλάκιση κυρίως μη-λευκών ατόμων σε κέντρα κράτησης και φυλακές.
Τα κέντρα κράτησης ως πρακτική κρατικής βίας
Σε όλη την Ευρώπη, οικογένειες, παιδιά και ατομικότητες, συχνά προερχόμενα από καταστάσεις ευαλωτότητας ή βιωμένων τραυμάτων, βρίσκονται φυλακισμένα με μόνο λόγο τη μεταναστευτική τους ιδιότητα. Στην Ελλάδα, άτομα βρίσκονται έγκλειστα σε κέντρα κράτησης εξαιτίας “διοικητικών αιτιάσεων” όπως η έλλειψη χαρτιών ή ο υποτιθέμενος κίνδυνος φυγής, τα οποία επιφέρουν μέγιστη ποινή 9 μηνών με δυνατότητα επέκτασης της άλλους 9 μήνες (18 μήνες συνολικά). Εντός της διοικητικής κράτησης, τα κρατούμενα άτομα δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία αποφυλάκισης και συχνά δεν έχουν καμία πληροφόρηση για τις ίδιες τους τις υποθέσεις. Τα Προαναχωρητικά Κέντρα Κράτησης (Προ.Κε.Κ.Α.) θεωρητικά λειτουργούν για να διευκολύνουν τη διαδικασία απέλασης αλλά στην πραγματικότητα μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των κρατουμένων απελαύνονται και ουσιαστικά τα κέντρα κράτησης διευρύνουν την έννοια και την υπόσταση των φυλακών.
Παρά το γεγονός ότι πάνω από 100.000 μεταναστά κρατούνται στην Ευρώπη κάθε χρόνο, λίγα πράγματα έχουν δημοσιοποιηθεί για την πραγματικότητα εντός των κέντρων κράτησης. Με την διοίκηση τους να βρίσκεται σε κυβερνητικά χέρια, η διαφάνεια γύρω από αυτά είναι λιγοστή. Με όσα στοιχεία υπάρχουν να είναι είτε μη προσβάσιμα είτε ελλιπή και η φυσική πρόσβαση από ερευνητές και Μ.Κ.Ο. συχνά απορρίπτεται ή παρεμποδίζεται, οι φωνές των ατόμων υπό καθεστώς κράτησης συστηματικά αποσιωπώνται και καταπνίγονται. Όπως και κάθε φυλακή, υποστηρίζονται από ιδιωτικές εταιρείες όπως η διαβόητη εταιρεία προμήθειας (ακατάλληλου) φαγητού, γεγονός που οδηγεί σε προβλήματα υγείας και πολυάριθμες απεργίας πείνας. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, στο τέλος του 2023 υπήρχαν 2.303 άτομα υπό διοικητική κράτηση στην Ελλάδα-και ένα σύνολο 49 ατόμων μη ένστολου προσωπικού, συμπεριλαμβανομένων διοικητικού προσωπικού και διερμηνέων, απασχολούνταν σε 6 Προ.Κε.Κ.Α. Αυτό αντιστοιχεί περίπου σε 8 άτομα προσωπικού σε κάθε προαναχωρητικό κέντρο, τα οποία είναι συχνά υπερπληθή και χωρίς μόνιμο ιατρικό προσωπικό στο καθένα που αυτά. Στο τέλος του Απριλίου του 2023, δεν υπήρχε ούτε ένας γιατρός στα κέντρα κράτησης της Αμυγδαλέζας, της Κορίνθου και της Ξάνθης. Άτομα κατήγγειλαν την επιδείνωση των συμπτωμάτων και την παρακράτηση φαρμάκων από άτομα με μακροχρόνιες νεφρικές και καρδιολογικές παθήσεις και την άρνηση παροχής ιατρικής περίθαλψης, έπειτα από περιστατικά βίας από τους μπάτσους. Επιπρόσθετα, η πρόσβαση σε ψυχολογική/ψυχοκοινωνική υποστήριξη είναι απίστευτα περιορισμένη εντός των Προ.Κε.Κ.Α. Παρά τα γνωστοποιημένα περιστατικά έντονης ψυχολογικής βίας, αυτοτραυματισμού και αποπειρών αυτοκτονίας, τα κρατούμενα άτομα στερούνται την δυνατότητα πρόσβασης σε ψυχολόγους και αντ’ αυτού συχνά επιτείνεται η τιμωρία τους με την επέκταση των ποινών τους, μέσα στις ίδιες συνθήκες όπου προκλήθηκε το τραύμα.
Καθώς τα περισσότερα κρατούμενα άτομα βρίσκονται εκεί λόγω έλλειψης νομιμοποιητικών εγγράφων, οι προβλεπόμενες διαδικασίες αίτησης ασύλου διενεργούνται εντός των κέντρων κράτησης. Δεν υπάρχει πρόσβαση σε δωρεάν νομική υποστήριξη και η πλειοψηφία των ατόμων έχει στη διάθεσή της μόνο έναν μεταφραστή κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ασύλου. Το σύνολο των αιτήσεων άσυλο, από άτομα χωρίς νομική υποστήριξη, απορρίπτεται. Η συστηματική αυτή απόρριψη των προσφυγών έρχεται να επιτείνει την περαιτέρω τραυματοποίηση των ατόμων που έχουν διενεργήσει τις διαδικασίες ασύλου σε ένα μέρος πόνου και βασανισμού δίχως να έχουν την δυνατότητα επαρκούς καθοδήγησης να προσκομίσουν τα απαραίτητα στοιχεία υπεράσπισής τους. Το αποτέλεσμα αυτού είναι ότι, ακόμα και μετά την αποφυλάκισή τους, παραμένουν σε ένα άτυπο, ενδεχομένως χειρότερο, καθεστώς γραφειοκρατικής ομηρίας, το οποίο είχε, αρχικά, οδηγήσει στον μέχρι πρότινος φυσικό εγκλεισμό τους.
“Θέλουμε να φύγουμε. Κρατούμαι 5 μήνες τώρα και έχουν απορρίψει την αίτηση ασύλου μου δύο φορές. Θα συνεχίσουμε. Η ρατσιστική κυβέρνηση είναι πολύ σκληρή και έχει βλάψει πολλούς καλούς ανθρώπους. Θέλουμε να φύγουμε από εδώ.”
Κρατούμενος απεργός πείνας στην Αμυγδαλέζα (5/2024)
Τα άτομα υπό κράτηση αντιμετωπίζουν την συστηματική και καθημερινή χρήση σωματικής και ψυχολογικής βίας. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι η απομόνωση και όπλα ηλεκτρικής εκκένωσης χρησιμοποιούνται ως μέσα απόκρυψης περιστατικών κακοποίησης. Το Μάρτιο του 2024, τέσσερις αστυνομικοί από το Προ.Κε.Κ.Α. της Αμυγδαλέζας είχαν κατηγορηθεί για βασανισμό και για συνέργεια σε βασανισμό. Υπάρχουν συχνές καταγγελίες κακομεταχείρισης κρατουμένων πως αναγκάζονται να μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι παραπάνω από ένα άτομα ή να κοιμούνται στο πάτωμα. Υπερπληθυσμός, ερειπωμένοι χώροι διαβίωσης, μη πόσιμο νερό, άθλιες τουαλέτες και συνθήκες υγιεινής, καθώς και επιδρομές κοριών και κατσαρίδων είναι μερικά μόνο παραδείγματα της πραγματικότητας εντός των κέντρων κράτησης. Στο Προ.Κε.Κ.Α. της Κορίνθου κρατούμενα μαρτυρούν ότι το δικαίωμα προαυλισμού τους συνεχώς καταπατείται, με μόνο τέσσερις ώρες τη μέρα εκτός των ασφυκτικών κελιών τους και δεν έχουν καμία πρόσβαση στην εκπαίδευση, σε βιβλιοθήκες ή άθληση. Οι συνθήκες εντός των κέντρων κράτησης είναι πιο υποβαθμισμένες ακόμα και από αυτές των “κανονικών” φυλακών, ενισχύοντας ακόμα παραπάνω το καθεστώς apartheid, την απανθρωποποίηση και τον αποκλεισμό που στερεί από τα μεταναστά πρόσβαση σε στέγαση, δομές υγείας και εργασία.
Καταστολή μέσω της επιτήρησης
Το μοτίβο αυτό γίνεται έκδηλο στα νέα κέντρα κράτησης κλειστού τύπου στην Σάμο και στην Λέσβο. Εκεί η υπερβολική χρήση συστημάτων παρακολούθησης συμπληρώνει τις παραδοσιακές δομές, όπως φράχτες και ακιδωτά συρματοπλέγματα, σχεδιασμένα όχι μόνο για έλεγχο (φυσικής) κίνησης αλλά Προ.Κε.Κ.Α. και για την καταπίεση των ατόμων με την αισθητική της φυλάκισης. Η εικόνα των ατόμων που ζουν σε αυτά τα κέντρα κράτησης καθώς και οι σκληρές συνθήκες, χρησιμοποιούνται σαν εργαλείο -συχνά προωθούμενο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης- για την προώθηση ενός αφηγήματος που εξισώνει τους μετανάστες με εγκληματίες ή ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Αυτό αποτελεί την νέα διευρυμένη έννοια του φυλετικού ταξικού συστήματος της Ελλάδας, ενός συστήματος που έχει εγκαθιδρυθεί μέσω της καταπίεσης και της εργαλειοποίησης των Ρομά και αλβανικών πληθυσμών τις τελευταίες δεκαετίες.
“Είμαστε 4 άνθρωποι στο κέντρο κράτησης Κορίνθου και απαιτούμε να δοθεί ένα τέλος στον ρατσισμό ενάντια σε οποιονδήποτε/οποιαδήποτε επιδιώκει να είναι ελεύθερος. Δεν θέλουμε μάχη ή ρατσισμό. Απαιτούμε από την κυβέρνηση να μας δώσει πίσω την ελευθέρια που μας στέρησε, με ότι αυτό συνεπάγεται. Φύτεψαν το σπόρο του μίσους και της βίας. Περιμένουμε περισσότερους ανθρώπους να στηρίξουν τον αγώνα μας και την απεργία πείνας που έχουμε ξεκινήσει εδώ και τέσσερις μέρες ήδη. Αρνούμαστε να τραφούμε από το χέρι του ρατσισμού, αρνούμαστε να τραφούμε από τη φυλακή. Ζητάμε την ελευθερία που τόσοι και τόσοι άνθρωποι χαίρονται. Δεν έχουμε διαπράξει εγκλήματα. Δεν θα ανταποδώσουμε στην κυβέρνηση και το κέντρο κράτησης με την ίδια βία που μας έχουν δείξει. Ελευθερία ή θάνατος.”
Δήλωση των τεσσάρων απεργών πείνας του κέντρου κράτησης Κορίνθου (05.2024)
Κοινωνικές Επιδράσεις
Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν επαναπροωθούνται κρατούνται είτε αμέσως μετά τη διέλευση των συνόρων είτε κατά τη διάρκεια αστυνομικών επιχειρήσεων με ρατσιστικά κίνητρα στις πόλεις (επιχειρήσεις σκούπα). Οι φυλακές είναι ένα θεμελιώδες εργαλείο ενός κράτους που επιδιώκει να ενσταλάξει φόβο και να επιβάλει τιμωρία, και τα κέντρα κράτησης εφαρμόζουν την ίδια βία σε όσα έχουν περάσει τα σύνορα ή προσπαθούν να χτίσουν μια ζωή στην Ελλάδα. Αποτελούν παράδειγμα της απομάκρυνσης της ΕΕ από τα φιλανθρωπικά της προσχήματα, θεσμοποιώντας πλέον κατάφωρα την ποινικοποίηση των αιτούντων άσυλο. Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, το κράτος χρησιμοποιεί αυτήν την ποινικοποίηση για να δημιουργήσει ένα εθνοκράτος, κάνοντας τη ζωή των μη λευκών ανθρώπων απίστευτα δύσκολη, λόγω αστυνομικής παρενόχλησης, μεροληπτικής αναφοράς στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικού ρατσισμού, που αντιμετωπίζουν στην απασχόληση, τη στέγαση και την υγειονομική περίθαλψη. Αυτός ο ρατσισμός δεν είναι απλώς ένα «πλαίσιο».
Είναι μια στοχευμένη πολιτική που κατευθύνεται από το κράτος, θεσπίζεται από μπάτσους, ενισχύεται από τα μέσα ενημέρωσης και εφαρμόζεται κοινωνικά. Η σύγχρονη μεταναστευτική πολιτική στην Ελλάδα και την ΕΕ βασίζεται στη μείωση μιας τεράστιας ποικιλίας ατόμων σε μια ετικέτα: «μετανάστης», που ισοδυναμεί με αποπροσωποποίηση και φυλετική ταυτοποίηση. Αυτή η ομαδοποίηση διαφορετικών ατόμων που ενώνονται μόνο από την εθνικότητα ή το χρώμα του δέρματος είναι κραυγαλέος ρατσισμός. Αυτή η ετικέτα έχει μετατοπιστεί κατά την τελευταία δεκαετία από το “πρόσφυγας”, ένας όρος συνώνυμος με το θύμα, στο “μετανάστης”, που υποδηλώνει μια επιλογή που υποκινείται κυρίως από οικονομικούς παράγοντες. Αυτή η φυλετική επισήμανση επηρεάζει σκόπιμα κάθε μη λευκό άτομο που ζει σε αυτές τις χώρες για πολλά χρόνια ή είναι κάτοικος δεύτερης ή τρίτης γενιάς, διευρύνοντας αυτούς που στοχεύουν να συμπεριλάβουν οποιοδήποτε μη λευκό άτομο, ανεξάρτητα από το μεταναστευτικό του καθεστώς.
Προς την κατάργηση: Διάλυση ετικετών και οικοδόμηση αλληλεγγύης
Ο ρατσισμός κεφαλαιοποιείται για να εξυπηρετήσει διάφορους σκοπούς. Ενώ δέχονται επίθεση για την ύπαρξή τους και χρησιμοποιούνται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για τις πολιτικές εξαθλίωσης του κράτους, οι άνθρωποι που μετακινούνται υφίστανται εκμετάλλευση στα χωράφια, στα εργοστάσια, στις αποθήκες και στα εργοτάξια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένα άτομο μπορεί να αποφυλακιστεί από τα κέντρα κράτησης επειδή είχε ή έχει λάβει σύμβαση εργασίας, ανεξάρτητα από το καθεστώς του. Αυτή η κυνική προσέγγιση αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε σημερινής ευρωπαϊκής κοινωνίας: μια εκμεταλλευόμενη τάξη. για τα αφεντικά και το κράτος, είτε φυλακισμένων σε κελί είτε στην εργασία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα τα άτομα που φυλακίζονται σε κέντρα κράτησης είναι πολιτικά κρατούμενα, είτε πέρασαν τα σύνορα είτε περπάτησαν στο δρόμο χωρίς έγγραφα, επειδή είναι «παράνομα» από το σύστημα, αλλά αψηφούν το ίδιο σύστημα που τα έχει ονομάσει, έτσι. Αμφισβητούν ένα στάτους κβο αιώνων που έχει διαιωνίσει διακριτικά την ιδέα ότι η τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων είναι αναπόφευκτη και απαραίτητη. Τέτοια αντίσταση δεν υπάρχει μόνο στις πολυάριθμες απεργίες πείνας, τις διαδηλώσεις και τις ταραχές ή την καταπολέμηση της αστυνομικής βίας. Αντίσταση υπάρχει στην καθημερινή πρακτική ύπαρξης και ορατότητας. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 10 ετών, είδαμε και δράσαμε σε έναν κόσμο χωρίς ιθαγένεια, χωρίς σύνορα, γεμάτο ανθρώπινη ζωή και με όλη τη ζωή σε δημιουργία, σε αντιέθνη αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.
Επομένως, η αλληλεγγύη σε μια τέτοια αντίσταση είναι πολύπλευρη και δεν πρέπει να περιορίζεται σε διαδηλώσεις και πολύ-δοκιμασμένες δράσεις μας, πρέπει να ξεκινήσει με την εξάρθρωση της επιβεβλημένης από το κράτος ετικέτας «μετανάστης» και των εξίσου ευνοϊκών συνδηλώσεων της ετικέτας «πρόσφυγας» και να δούμε ότι οι πόλεις μας αποτελούνται από διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα, τάξεις και νοοτροπίες.
Το να κηρύξουμε όλους τα κρατούμενα των κέντρων κράτησης πολιτικά κρατούμενα δε σημαίνει ότι αντιστρέφουμε τα ίδια τα προβλήματα απο-ατομικοποίησης του όρου «μετανάστης». Σημαίνει να προσθέσουμε φωνές στο κίνημα κατάργησης, ενάντια στο ρόλο που παίζουν οι φυλακές στην κοινωνία μας. Εάν θεωρούμε τα άτομα ως μη γεννημένα ελεύθερα, παγιδευμένα από τις περιστάσεις και το πλαίσιο, τότε τα κέντρα κράτησης αποτελούν το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα τιμωρίας για την ύπαρξη.
Το 2024 δεν βρισκόμαστε πλέον σε μια κατάσταση όπου η αλληλεγγύη σημαίνει ενέργειες που βασίζονται αποκλειστικά στο άνοιγμα καταλήψεων κατοικιών και στην προσφορά υλικής αμοιβαίας βοήθειας, επειδή η αφήγηση και το πλαίσιο έχουν αλλάξει. Η ρητορική του νόμου και της τάξης της Νέας Δημοκρατίας που επιτίθεται σε ελεύθερους χώρους και επιδιώκει να φυλακίσει εκατοντάδες μέσω του νέου ποινικού κώδικα είναι αλληλένδετη με εύπλαστες ρατσιστικές μεταναστευτικές πολιτικές γιατί ο στόχος είναι ο ίδιος: ο έλεγχος και η υποταγή της κοινωνίας μέσω του φόβου και της βίας. Φυσικά, υπάρχουν διαφορές και υπάρχουν εμπόδια στη σύνδεση και την οικοδόμηση κοινοτήτων και υπάρχουν αγώνες που φαντάζουν πιο μακρινοί. Ωστόσο, όλοι οι αγώνες μας πρέπει να γίνουν πιο αλληλένδετοι και διασταυρούμενοι εάν θέλουμε να αποφύγουμε την αναπαραγωγή της ίδιας αφήγησης και γλώσσας ενός κράτους που επιδιώκει τον έλεγχο μόνο μέσω της βίας και της καταπίεσης.
Fire to the Prisons: Detention Centres and the Violent and Racist State-Practice Towards Migration
Migration is a journey that is subjective, complex, and the direct result of the European war machine, neo-colonialism, violence, and exploitation. It is characterized by uncertainty and disruptions. These disruptions are mainly due to a complex of policies and institutions enabling different forms of violence with the main objective of deterrence. The last 10 years have seen a gradual and decisive expansion and escalation in the European migration policy, explicitly and more aggressively targeting people on the move. The physical and psychological violence emanating from borders and institutions is deliberately extended to the entire journey of migration through the comprehensive EU strategy of externalization and securitization of migration, with imprisonment as a central instrument.
The agreements between the EU and important transit countries show this development: deals with Turkey, Libya, and Tunisia aim to prevent border crossings and actively support local police, militia, and paramilitary structures in violently arresting and imprisoning people on the move. This externalization of migration goes hand in hand with increasing violence at the borders through daily pushbacks, state murders like in Pylos in 2023 and many others, and a broader militarization of borders and their institutions. The people on the move who reach Europe despite this deterrence are increasingly criminalized in various ways so that they can be locked up again: sometimes under the accusation of people smuggling, for which 20% of the prison inmates in Greek jails serve time, and other times in administrative detention centres.
Greece’s war on migrants in the European context
Greece’s system of oppression against migrants must be understood within the broader European context. Over the past decade, despite changes in political leadership, the Greek state has constructed a systematic framework of oppression that is now fully taking shape. Within this framework, imprisonment serves as a central strategic tool, marking a decisive shift from Greece as a transit country to a prison state within the European border and migration complex. The establishment of Greece as Europe’s prison for migrants, along with agreements with transit countries at Europe’s borders, make clear the EU’s intentions: to create a wall of prisons around fortress Europe. This system exploits the power dynamics between the more ‘affluent’/ dominant states and countries like Greece and other border nations, systematically preventing people on the move from reaching the continent’s most prosperous and wealthy nations, by any means necessary.
This shift fits within broader patterns of rising racism and fascism across Europe and the ongoing normalisation of daily violence against people on the move. This includes the brutal state murder of Mohammed Kamran and Mia Harizul by cops in the police station of Agios Pantelaimonas and Omonoia, racist attacks and pogroms in the city, like in Sepolia, authoritarian shifts in the new penal code, and daily sweeping operations that lead to the imprisonment of predominantly people of colour in detention centres and prisons.
Detention Centres as a Violent State-Practice
Across Europe, children, families, and individuals, often with pre-existing situations of vulnerability or traumas, are detained solely because of their migration status. In Greece, people are incarcerated in detention centres due to ‘administrative procedures’ such as a lack of documents or supposed flight risk, which carry with it a maximum sentence of 9 months, with the possibility for it to be extended for another 9 months (18 months in total). Within administrative detention, detainees have no definite release date and often have no information on their own cases. Pre-Removal Detention Centres (PRDCs) supposedly function to facilitate deportation, but, in reality, only a tiny percentage of detainees are deported and instead PRDCs act to expand the capacities of prisons.
Despite the fact that more than 100,000 migrants are detained in Europe every year, there is still little public knowledge of what happens inside detention centres. Government management of these sites lacks transparency. Data is inaccessible or incomplete, and physical access by researchers and NGOs is often denied or limited, while prisoners’ voices are systematically silenced while in detention. As with all prisons, detention centres are supported by private companies who provide, among other things, the infamous inedible food that leads to poor health and numerous hunger strikes.
According to statistics, at the end of 2023 there were 2,303 people administratively detained inGreece – and a total of 49 non-police staff including administrative staff and interpreters deployed across six PRDCs. This amounts to approximately eight staff members for each pre-removal centre, which are frequently overcrowded and without permanent medical staff on site. At the end of April 2023, neither Amygdaleza, Corinth nor Xanthi had a single doctor present in the centres. Individuals reported the worsening of symptoms and the with-holding of medicine for people with long-term kidney and heart conditions, and the denial of medical care following incidents of abuse by the cops. Likewise, access to psychological support is extremely limited in PRDCs. Despite reporting severe psychological distress, self-harm, and suicide attempts, detainees are denied access to psychologists and instead are often punished by extending their sentence in the very conditions which caused the trauma.
As most people within detention centres are there due to a lack of documents, detainees attend asylum interviews within the prisons. There is no access to free legal aid within PRDCs and the majority of people attend asylum interviews with only an interpreter. There is a 100% rejection rate of claimants who do not have a lawyer. Added to the trauma of taking interviews in a place of torture and with no guidance or ability to produce proof to accompany asylum claims, appeals are systematically rejected. This means that when people are released, they leave in exactly the same, if not worse, bureaucratic position, which lead to their imprisonment in the first place.
“We want to leave. I’ve been detained for 5 months now and they’ve refused my asylum claim twice. We continue. The racist government is very harsh and it has harmed many good people. We want to get out of here.”
Hunger striker in Amygdaleza 05/2024
Detainees face the systematic and routine use of physical and psychological violence. Testimonies refer to the use of isolation to conceal acts of abuse and the use of Electric Discharge Weapons. In March 2024, charges of torture and complicity to torture were brought against four law enforcement officers at Amygdaleza PRDC. There are frequent reports of prisoners being forced to share beds or sleep on the floor. Prisoners frequently experience overcrowded conditions, dilapidated containers, undrinkable water, disgusting toilets and bed bug and cockroach infestations.. In Korinthos PRDC detainees said they were allowed out of their confined spaces for as little as four hours a day and have no access to anything resembling education, libraries, or training. Detention centres fall even below the ‘standard’ of normal prisons, further re-enforcing the dehumanising apartheid structure which denies migrants access to housing, health structures, and jobs.
Oppression Through Surveillance
This pattern is mirrored in the new closed camps on Samos and Lesbos, where excessive surveillance technology complements traditional infrastructure like fences and barbed wire, designed to not only control physical movement but also to oppress individuals with the aesthetics of imprisonment visually. The images of people living in these prison camps, alongside the harsh conditions in PRDCs, serve as a tool — often promoted by the media — to reinforce the narrative that equates migrants with criminals and lesser human beings. This is an expansion of Greece’s racial class system, a system that has been cemented through the marginalisation and oppression of Roma people and Albanians over the last decades.
“We are 4 people at Korinthos detention centre demanding an end to racism against people and against everyone who wants freedom. We do not like fights or racism. We demand freedom from the government that took from us everything sweet and good for us and for others. They plant hatred and violence. We expect more people to join the hunger strike. This is our fourth day on strike and we will not eat anything from the hand of racism. We do not want to eat or drink from prison. We want freedom like the people and people we see. We have not committed mistakes or crimes for our pursuers as well. We will not treat the government and this detention situation with the violence and hatred they do to us. Death or freedom.”
Statement of 4 hunger strikers in Korinthos detention centre 05/2024
Social Effects
Most people who are not pushed back are detained either directly after crossing the border or during racially motivated police operations in the cities (sweeping operations).Prisons are a fundamental tool of a state that seeks to instil fear and administer punishment, and detention centres enact this same violence on those who have crossed borders or are trying to build a life in Greece.They exemplify the EU’s shift away from its charitable pretences, now blatantly institutionalising the criminalisation of asylum seekers. In Greece, as in many European countries, the state uses this criminalisation to create an ethno-state, making life for people of colour incredibly difficult due to police harassment, biased media reporting, and societal racism faced in employment, housing, and healthcare. This racism is not just a ‘context’; it is a targeted policy directed by the state, enacted by cops, bolstered by the media, and implemented socially.
The contemporary migration policy in Greece and the EU is based on reducing a massive variety of individuals to one label: ‘migrant’, that equates to depersonalisation and being racially identifiable. Such grouping of diverse individuals united only by nationality orskincolour is blatant racism.This label has shifted over the last decade from “refugee”, a term synonymous with victimhood, to “migrant”, which suggests a choice primarily motivated by economic factors. Thisracial-labelling intentionally impacts any person of colour who has lived in these countries for many years or are second- or third-generation residents, broadening those targeted to include any person of colour, regardless of their migration status.
Towards Abolition: Dismantling Labels and Building Solidarity
Racism is capitalized on to serve various purposes. While being attacked for their existence and used as scapegoats for the state’s policies of impoverishment, people on the move are exploited in the fields, the factories, the warehouses, and construction sites. In some cases, a person can be released from detention centres because they have or obtain a work contract, regardless of their status. This cynical approach forms the backbone of every current European society: an exploited class for the bosses and the state either imprisoned in a cell or at work.
This is why every person imprisoned in detention centres is a political prisoner, whether they crossed borders or walked the street without documents because they are ‘illegalised’ by the system but defy the very same system that has named them. They challenge a centuries-old status quo that has subtly perpetuated the idea that the current state of things is inevitable and necessary. Such resistance doesn’t only exist in the numerous hunger strikes, demonstrations, and riots, or fighting police violence. Resistance exists in the daily practice of existence and visibility. Over the last 10 years, we have seen and acted in a stateless, borderless, human-full, and all-life-full world in the making, in anti-nations of solidarity and self-organization.
Solidarity in such resistance is therefore multi-faceted and should not be restricted to demonstrations and our well-trodden actions, it must start with the dismantling of the state-imposed label ‘migrant’ and the equally patronising connotations of ‘refugee’ and see that our cities are made up of different people from different backgrounds, class, and mentalities.
To declare all prisoners of detention centres political prisoners does not mean that we invert the same de-individualising problems of the term ‘migrant’. It is to add voices to the abolitionist movement against the role prisons play in our society. If we view individuals as not born free, trapped by circumstance and context, then detention centres present the clearest example of punishment for existence.
In 2024 we are no longer in a situation where solidarity means actions solely based on opening housing squats and offering material mutual aid because the narrative and the context have changed. New Democracy’s rhetoric of law and order which attacks free spaces and seeks to imprison hundreds through the new penal code is interconnected with malleable racist migration policies because the goal is the same: the control and submission of society through fear and violence. Of course, there are differences and there are hurdles to connection and building communities and there are struggles that feel more distant. However, all our struggles must become more interconnected and intersectional if we are to avoid replicating the same narrative and language of a state that only seeks control through violence and oppression.
Δήλωση των τεσσάρων απεργών πείνας στο κέντρο κράτησης Κορίνθου Είμαστε 4 άτομα στο κέντρο κράτησης Κορίνθου και απαιτούμε να μπει ένα τέλος στο ρατσισμό απέναντι στους ανθρώπους και απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει ελευθερία. Δεν μας αρέσουν οι επιθέσεις ούτε ο ρατσισμός. Απαιτούμε ελευθερία από τη κυβέρνηση, η οποία στέρησε οτιδήποτε γλυκό και καλό από εμάς και από άλλους. Φυτεύουν μίσος και βία. Περιμένουμε κι άλλα άτομα να συμμετάσχουν στην απεργεία πείνας. Αυτή είναι η τέταρτη ημέρα που απεργούμε και δεν θα φάμε τίποτα από το χέρι του ρατσισμού. Δεν θα φάμε ούτε θα πιούμε από τη φυλακή. Θέλουμε ελευθερία σαν τους ανθρώπους που βλέπουμε. Δεν έχουμε διαπράξει εγκλήματα ούτε λάθη απέναντι στους διώκτες μας. Δεν θα συμπεριφερθούμε στην κυβέρνηση και σε αυτή τη κατάσταση κράτησης με τη βία και το μίσος που μας φέρονται αυτοί. Θάνατος ή ελευθερία. 26/5/2024
Στα κέντρα κράτησης Κορίνθου, Αμυγδαλέζας και Δράμας υπάρχουν άνθρωποι φυλακισμένοι, με μόνη πρόφαση όταν δεν έχουν χαρτιά. Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες: χαλασμένα φαγητά, βία και ρατσιστικές συμπεριφορές από τους φύλακες, συνεχής άρνηση βασικής ιατρικής περίθαλψης, ψυχολογικής φροντίδας και νομικής εκπροσώπισης, ώστε κάθε συνέντευξη ασύλου ή έφεση απόφασης να απορρίπτεται αμέσως. Το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί την κράτηση σαν βασική “λύση” για μεταναστά και άτομα χωρίς χαρτιά: τον Ιούλιο του 2021, 3.000 άτομα ήταν σε κράτηση σε όλη την ελλάδα.
Κρατούμενα υπό αυτές τις συνθήκες μέχρι και 18 μήνες, βιώνουν σοβαρή και εντεινόμενη ψυχολογική δυσφορία. Απ’όσο γνωρίζουμε, συγκεκριμένα για τη Κόρινθο, έχουν γίνει δύο απόπειρες αυτοκτονίας και κάποια άτομα έχουν αυτοτραυματιστεί.
Στις 26 Φεβρουαρίου κάποιοι από τους φυλακισμένους μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κράτησή τους και απαιτώντας την απελευθέρωσή τους. Για να σπάσει την αντιστασή τους, το κράτος τους έχει επαναλαμβανόμενα απειλήσει, έχει πάρει τα κινητά τους και έχει μεταφέρει αρκετούς από αυτούς σε άλλα κέντρα κράτησης (Προ.κε.κα) όπως στην Αμυγδαλέζα και στη Δράμα, βάζοντας κάποιους στην απομόνωση και καταστέλλοντας βίαια εσωτερικές διαμαρτυρίες. Για άλλη μία φορα, περίπου 40 άτομα στην Αμυγδαλέζα και 4 άτομα στην Κόρινθο κάνουν απεργία πείνας, απαιτώντας τα δικαιώματά τους και ελευθερία. Η υποθέσεις αυτές δεν είναι μεμονωμένες, είναι μέρος του πολέμου απέναντι στους μετανάστες που πραγματοποιεί το ελληνικό κράτος, η Ε.Ε. και ο παγκόσμιος νεοαποικιακός βορράς. Ακολουθεί ένα μοτίβο εκδίωξης, αποκλεισμού και αυθαίρετης κράτησης ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνηση. Η λογική των κέντρων κράτησης είναι βαθιά ριζωμένη σ ένα σύστημα που διατηρεί και δυναμώνει το “Οχυρό της Ευρώπης” αλλά και σε άλλες ρατσιστικές τακτικές τις οποίες χρησιμοποιούν με στόχο να διαωνίζεται η ηγεμονία της Δύσης. Πολλοί απ τους κρατούμενους έχουν συλληφθεί κατευθείαν μετά από καταστροφικά ναυάγια και θαλάσσιες διασώσεις, όπως αυτό της Πύλου πριν ένα χρόνο, οι οποίες προκλήθηκαν από παράνομες επαναπροωθήσεις. Άλλοι συλλαμβάνονται κατα τη διάρκεια των ρατσιστικών επιχειρήσεων “σκούπα” που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας, στις οποίες η αστυνομία βίαια ελέγχει τα χαρτιά οποιουδήποτε ατόμου δεν είναι λευκό, με σκοπό να συλλάβει όσους περισσότερους μπορεί.
Πρόσφατα, εννιά ευρωπαία συντρόφια κρατήθηκαν σε προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης μετά την κατάληψη της νομικής, που έγινε σε ένδειξη αλληλεγγύης με τη Παλαιστίνη. Τους συμπεριφέρθηκαν σαν “απειλές για την εθνική ασφάλεια” και κινδυνεύουν να απελαστούν και να έχουν απαγόρευση εισόδου στη χώρα για 5 χρόνια. Όλο αυτό είναι μια επώδυνη υπενθύμιση του τι περνάνε καθημερινά τα άτομα που δεν έχουν χαρτιά: συνεχείς απειλές για σύλληψη και απέλαση. Ταυτόχρονα δείχνει πώς το ελληνικό κράτος προσπαθεί να καταστείλλει το αντιρατσιστικό κίνημα και το κίνημα αλληλεγγύης στη Παλαιστίνη: ουσιαστικά ποινικοποιώντας την αλληλεγγύη. Η ΕΕ, της οποίας το ανθρωπιστικό προσωπείο πέφτει για μία ακόμα φορά μέσω της ηθικής και υλικής στήριξής της στον πόλεμο του ισραηλινού κράτους απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό, δεν διστάζει να παραμένει συνένοχη με το ισραηλινό κράτος και το ρατσιστικό του πρόγραμμα, θέτοντας σε κράτηση όποιο άτομο διαμαρτύρεται εναντίον του.
Ωστόσο, στην Κόρινθο, στην Αμυγδαλέζα και στη Δράμα, όπως σε όλη την ελλάδα και την ΕΕ, με διαμαρτυρίες μέσα και έξω από τα κέντρα κράτησης, με απεργίες πείνας, ο κόσμος δεν σταματά να αγωνίζεται και να εκφράζει την αλληλεγγύη του.
ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ! ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!
συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους μετανάστες στη Κόρινθο
Statement of four of the hunger strikers in Korinthos detention center: We are 4 people at Korinthos detention center demanding an end to racism against people and against everyone who wants freedom. We do not like fights or racism. We demand freedom from the government that took from us everything sweet and good for us and for others. They plant hatred and violence. We expect more people to join the hunger strike. This is our fourth day on strike and we will not eat anything from the hand of racism. We do not want to eat or drink from prison. We want freedom like the people and people we see. We have not committed mistakes or crimes for our pursuers as well. We will not treat the government and this detention situation with the violence and hatred they do to us. Death or freedom. 26/5/2024
Inside the detention center in Korinthos, Amygdaleza and Drama people are imprisoned, only with the excuse that they don’t have papers. The conditions are inhumane; rotten food, violence and racist behavior from the guards, constant denial of basic medical and psychological care and no legal representation, so that every asylum interview and appeal is immediately rejected. The Greek state uses detention as a default solution for migrants and people without papers: in July 2021 3.000 people were in detention in Greece.
Held for up to 18 months, those imprisoned experience severe and intensifying psychological distress. Many have threatened or practiced acts of self harm. On two occasions, that we have heard of, someone attempted suicide.
On the 26th February some of the imprisoned migrants in Korinthos started a hunger strike in protest against their detention and demanding their release. To break their resistance, the state has repeatedly threatened the hunger strikers, taken away phones, moved over a dozen of them to other detention prisons (Pro.ke.ka) like Amygdaleza and Drama, put some in solitary confinement and beaten down their internal protests. Now again around 40 people are on hunger strike in Amygdaleza and around 4 people in Korinthos, demanding their rights and freedom. In all this we clearly see that the case of detention prisons is not in isolation but part of the bigger war on migrants carried out by the Greek state, the EU and the global neocolonial north. It follows a pattern of expulsion, exclusion and arbitrary detention of people on the move. Detention centers are embedded in a system that strengthens and maintains the “Fortress Europe” as well as all the racist tactics the EU and greek state use to keep up the West’s hegemonial power. Many of the people in detention prisons are arrested directly in the aftermath of catastrophic shipwrecks, such as in Pylos 1 year ago or sea rescues, themselves caused by illegal pushbacks. Others are arrested during one of the racist mass sweep operations in central Athens, where the police violently checks the papers of any Racialised Person with the goal of detaining as many as possible.
In recent happenings, where 9 european comrades were held in pre-removal detention after occupying the Law school in solidarity with Palestine, they are being treated as “threats to the national security” and are at risk of deportation as well as 5 years ban of entrance in the country. This, as a painful reminder of what undocumented people undergo in their daily life, being constantly threatened with arrests and deportations, shows again how the greek state is trying to shut down the anti-racist movement and the solidarity movement for Palestine; practically by criminalising solidarity. The EU, for which the facade of supposedly serving human rights has once again been defeated through material and moral support for the Israeli state that wages a war on the Palestinian people, does not hesitate to keep up its complicity with the Israeli state and its racist programme by detaining those protesting against it.
However, in Korinthos, Amygdaleza, Drama, throughout Greece and the EU, with protests inside and out of the detention prison, with hunger strikes, people never stop fighting and showing their solidarity.
NO-ONE ALONE IN THE HANDS OF THE STATE! FREE PALESTINE
Solidarity assembly to the imprisoned migrants of korinthos
Αυτή τη στιγμή (18/03/23) υπάρχουν 11 άτομα σε απεργία πείνας στο κλειστό κέντρο κράτησης της Δράμας. Στις 16/3/23, πέντε άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας και στη συνέχεια συμμετείχαν τα υπόλοιπα. Ξεκίνησαν την απεργία πείνας για να διαδηλώσουν για τις συνθήκες μέσα στο καμπ, μια κατάσταση στην οποία ζουν εδώ και μήνες. Απαιτούν να αφεθούν άμεσα ελεύθεροι.
Στην αρχή οι μπάτσοι δεν έδειξαν καμία αντίδραση (μια συνήθης τακτική για να καταστρέψουν κάθε μορφή αντίστασης μέσα στο κέντρο κράτησης) και συνέχισαν να καταγράφουν ότι οι μερίδες φαγητού που τους δόθηκαν είχαν καταναλωθεί, παρότι τα άτομα είχαν ανακοινώσει την απεργία πείνας. Από σήμερα, έχει γίνει καταγραφή των ονομάτων και αριθμών μητρώου όσων ατόμων αρνούνται να καταναλώσουν οποιασδήποτε μορφής στερεά τροφή. Συνεχίζουν να καταναλώνουν νερό. Σήμερα πραγματοποιήθηκε ιατρικός έλεγχος σε όλους τους απεργούς πείνας για να ελεχθούν οι ζωτικές τους λειτουργίες. Οι απεργοί πείνας έχουν δηλώσει ότι “θέλουν να απελευθερωθούν, αλλιώς αρνούνται να φάνε μέχρι να πεθάνουν”. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν επαφές με κανένα άτομο εκτός του κέντρου κράτησης και θέλουν να ακουστεί η διαμαρτυρία τους για τα δικαιώματα που απαιτούν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι περνάνε 7 μήνες μέσα στο καμπ πριν αφεθούν, εξαναγκάζονται να υπογράφουν έγγραφα στα ελληνικά, χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα και χωρίς να τους μεταφράζονται αυτά που υπογράφουν. Στην περίπτωση που αρνηθούν, υπογράφουν οι μπάτσοι αντί γι’αυτούς ενώ δέχονται και σωματική βία ως απάντηση στην άρνησή τους.
Ο μόνος λόγος που προβάλλει το κράτος για να δικαιολογήσει τον εγκλεισμό τους είναι η έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων, και αυτή είναι η γενικότερη συνθήκη του να είσαι μετανάστρια/μετανάστης. Οι αιτήσεις ασύλου και οι ενστάσεις απορρίπτονται ξανά και ξανά και δεν γίνεται κατανοητό τι συμβαίνει με τους φακέλους τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν οικογένεια στην ελλάδα ή άλλες (ευρωπαϊκές) χώρες. Όλες οι συνθήκες είναι μεθοδευμένες για να τους οδηγήσουν να υπογράψουν για την απέλασή τους, αλλά ακόμη κι αυτό δεν καταλήγει κάπου, αφού δεν απελάσσονται. Παραμένουν στα καμπς χωρίς να γνωρίζουν μέχρι πότε, ενώ φαίνεται να είναι ξεχασμένοι από όλους.
Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι αισχρές. Δε λαμβάνουν κανενός είδους ανθρώπινη μεταχείριση, είναι απομονωμένοι/ες από τις οικογένειες και τους φίλους τους καθ’όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού. Δεν τους επιτρέπεται καμιά επίσκεψη ή ιδιωτικότητα με τις οικογένειες ή φιλικά πρόσωπα καθώς και δεν υπάρχει η δυνατότητα να τους σταλθεί φαγητό ή άλλα αντικείμενα (εκτός από χρήματα).
Κοιμούνται σε κατεστραμμένα στρώματα ενώ απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν δεύτερο, ακόμη κι αν τους είναι αναγκαίο για να μην κοιμούνται με συνεχείς πόνους. Το ζεστό νερό ελέγχεται από τους μπάτσους, πράγμα που σημαίνει ότι το ανοίγουν και το κλείνουν όποτε θέλουν και άρα πρακτικά δεν υπάρχει ποτέ ζεστό νερό. Τα σώματά τους πονάνε συνεχώς και δεν υπάρχει κανένα στάνταρ υγιεινής.
Δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και για να τους παραχθεί φροντίδα απο γιατρό πρέπει να κλείσουν ραντεβού πέντε μέρες πριν. Συνεπώς τους πηγαίνουν νοσοκομείο μόνο σε επείγουσες καταστάσεις και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης παραμένουν με χειροπέδες ενώ τους αφαιρούνται προσωπικά αντικείμενα (κινητό, χρήματα) και δεν έχουν επαφή με κανέναν. Ακόμη και άτομα με ιατρικές παθήσεις δεν έχουν πρόσβαση σε φαρμακευτική αγωγή, γεγονός που βάζει τη ζωή τους σε θάνατο.
Τα κελιά τους είναι γεμάτα κατσαρίδες, βακτήρια και άλλα έντομα. Συχνά ξυπνάνε από τις κατσαρίδες που περπατάνε πάνω στα ρούχα τους. Το φαγητό είναι πάντα το ίδιο, καθόλου θρεπτικό και αμαγείρευτο. Το νερό πρέπει είτε να το αγοράσουν (2,5 ευρώ το λίτρο) ή να πιουν από την τουαλέτα, όπου υποτίθεται ότι είναι φιλτραρισμένο αλλά σε κάποια κελιά το φίλτρο έχει σπάσει και οι μπάτσοι δεν έχουν νοιαστεί να το αντικαταστήσουν. Τα πάντα είναι πανάκριβα και καθώς βρίσκονται σε πλήρη απομόνωση είναι αδύνατο να προμηθευτούν οτιδήποτε. Το κράτος και οι εταιρίες που τροφοδοτούν το καμπ είναι κλέφτες και κερδοφορούν εις βάρους των φυλακισμένων στα κέντρα κράτησης.
Δεν υπάρχει τρόπος να καταγραφούν η βία και οι συνθήκες στις οποίες εξαναγκάζονται αυτοί οι άνθρωποι. Όταν εισάγονται στο καμπ τα κινητά τους κατάσχονται, καταστρέφονται οι κάμερες και μπαίνουν υπό παρακολούθηση, πριν τους επιστραφούν. Τα άτομα διαδηλώνουν είτε αυτοτραυματίζοντας τους εαυτούς/ες τους είτε ανεβαίνοντας στις ταράτσες. Και στις δύο περιπτώσεις οι μπάτσοι τους αγνοούν στην αρχή και στη συνέχεια απαντούν με συστηματική σωματική βία και εξευτελισμό. Γενικά το να μπουν οι μπάτσοι στους χώρους τους και να παρενοχλούν τα άτομα είναι μια καθημερινή ρουτίνα στο καμπ. Οι ρατσιστές μπάτσοι έχουν τον πλήρη έλεγχο στις ζωές και τις βασικές ανάγκες των ατόμων.
Αυτά τα άτομα διεκδικούν την ελευθερία τους. Φυλακίζονται, απομονώνονται και υποβάλλονται σε βίαιη και υποτιμητική μεταχείριση σε μια χώρα στην οποία δε θέλουν καν να παραμείνουν. Αντιστέκονται και λαμβάνουν άμεση δράση ώστε να απελευθερωθούν από τη φυλακή και να ακουστούν οι φωνές τους. Ζητούν να κοινοποιηθεί ο αγώνας τους όσο πιο πολύ γίνεται κι εμείς τους στηρίζουμε.
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΑ/ΟΣΕΣ/ΟΣΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑ/ΚΑΝΕΙΣ/ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ/Ο/Η ΜΕΧΡΙ ΟΛΕΣ/Α/ΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/Α/ΟΙ
ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
FOR THE HUNGER STRIKERS OF DRAMAS DETENTION CENTER
Currently there are 11 people on hunger strike in the closed detention centre of Drama. On the 16th of March, five people started the strike and a day later other people joined. They started a hunger strike to protest against the conditions inside the camp, a situation that they have been living in for months now. They demand to be immediately released.
In the beginning, the cops didn’t show any reaction (a common tactic of destroying every form of resistance inside the centre) and continued to document that the food had been consumed by the inmates, even though they had announced their hunger strike. As from today, their names and detention numbers were noted, including all the people that refuse to consume any kind of solid nutrition. The only thing they are consuming is water. The hungerstrikers were taken for a medical examination today, in order to test their vital functions. The hungerstrikers have mentioned that, “they wanna get released or refuse to eat until they die”. Most of these people don’t have contacts with anyone outside the detention centre and they want to be heard, for their protest and the rights they’re claiming.
In most stories, people spend around seven months inside the camp before they are released, and are forced to sign papers in Greek without knowing the language and without being provided any translation of what they’re signing for. If they refuse to sign, the cops sign it for them. In some cases, they also receive physical violence as a response.
The only reason the state provides for their detention is that they don’t have papers and that’s the general condition of being immigrants. Their asylum applications and appeals are getting rejected over and over again and they have no clue or understanding about what is happening to their files. Some of them have families that live in Greece or other (european) countries. All of these conditions are intended to push them to sign for their own deportation, but even this does not result in them leaving the centre, because they are not getting deported. They stay open endedly in these prisons, while it seems like they are forgotten by everyone.
The conditions they’re living in are horrible. They are not receiving any kind of humane treatment and they have been isolated from their families and friends over the period of incarceration. They are not allowed any visits or other form of privacy with their families or friends. There are not even options to send food or other items (except for money) to them.
They sleep on destroyed mattresses and it is forbidden to use a second one, even though this is absolutely necessary for them not to sleep in constant pain. The warm water is under the control of the cops, which means they can turn it on and off whenever they want, so practically there is never warm water. Their bodies are in constant pain and there are zero hygienic standards.They have no access to medicine and the appointments for doctors are supposed to be made five days before. Therefore, they’re only brought to the hospital in an emergency, where they keep them with no personal belongings and no contact to anyone (phones, money, etc…) and tied in handcuffs. Even people that have pre-existing medical conditions are refused their daily supply of medicine, which puts the lives of several people in danger.
The cells are full of cockroaches, bacteria and other insects. When they sleep they wake up from cockroaches crawling on their clothes. The food is always the same: not nutritious, uncooked and uneatable. The water must either be paid for at 2,50 euros per litre or fetched from the bathroom, which is supposed to get filtered, but when the filter broke in their cell, the cops didn’t bother to replace it. Everything is overpriced and since they are in complete isolation is not possible to provide other supplies easily. The state and the companies that bring the supplies are thieves and they make a very lucrative business over the prison complex of detention centers.
There isn’t even the possibilty of documenting the violence and the conditions that these people are put in. When entering the camp, their phones get seized, cameras get destroyed and their phones are put under constant surveillance.People are protesting, mostly by cutting themselves or going up on the rooftops. In both cases, the cops are ignoring them in first instance and in the second, resistant people receive systematic physical violence and humiliation. In general, a group of cops entering their space and starting to assault people is a day to day routine in the camp. The racist cops have full control over their lives and all their basic needs.
The hungerstrikers are demanding their freedom. They are imprisoned, isolated, and subject to violent and degrading treatment in a country they don’t even want to stay at. They are resisting and taking direct action to be free from the prison and have their voices heard. They are asking that their struggle gets known as widely as possible and we support them.
STRENGTH AND DIGNITY TO THE PEOPLE ON HUNGERSTRIKE IN THE DETENTION CENTER OF DRAMA!
SHUT DOWN ALL RACIST DETENTION CENTERS!
SOLIDARITY TO THOSE WHO ARE IMPRISONED AND CHASED BY STATE FORCES!
SOLIDARITY WITH ALL IMMIGRANTS AND THEIR STRUGGLES!
